มีความรู้สึกไม่อยากอยู่ต่อไปแล้วครับ แล้วเป็นบ่อยครั้งมาก เคยทำร้ายตัวเองมาเยอะพอสมควร เมื่อก่อน นอนรพ  เกือบตาย ผูกคอเชือกขาดตกลงมาจุกแทบลุกไม่ได้ โดดน้ำที่ลึกๆก็ยังมีคนมาช่วย เอามีดเเทงเเขนตัวเองจนเป็นแผลเป็นลึก ไม่เคยสำเร็จสักที 
พอผ่านมาหลายปี ก็ไม่ค่อยมีบ่อย  ที่ทำลงไป มีหลายเรื่องราว ไม่ว่าจะ  ความรัก ครอบครัว เพื่อน บูลลี่ ดูถูกการใช้ชีวิต ตอนเด็กก็ชอบโดนรังแกบ่อยครั้ง ยกตัวอย่างเช่น ตอนนั้นผมเรียน รร ประจำ ผมนอนอยู่แล้วเพื่อนปลุกมาเพื่อมารุมกระทืบผมเพียงเพราะเขาหมันไส้ เรื่องที่ผมฟ้องอาจารว่า เขารังแกผม เรื่องนี้ทำให้ผม ดิ่งลงเหวมาก คือ ผมเสียใจมาโดยตลอด เสียใจมาตั้งแต่พ่อแม่แยกจากกัน ตั้งแต่เด็ก อยู่กับญาติฝั่งพ่อก็ ตอนเด็กๆ โดนดูถูกว่า แม่อย่างนู้น แม่อย่างนี้ ไม่เคยส่งตังมาให้ คือเมื่อก่อนอยากกินขนมเเล้วขอตังญาติ แค่5บาทเอง เเต่โดนขนาดนั้นผมก็ไม่ได้ร้องไห้หรือเเสดงอะไรไว้เลย
แต่มันเเค่น้อยใจที่เห็นลูกพี่ลูกน้องชื้อขนมกินเต็มเลย ขอกินด้วย ก็จะโดนด่า ไม่ก็ไม่แบ่ง แต่ไม่บ่อย แค่ ณ ตอนเด็กนะครับ  ไม่ค่อยได้อยู่กับแม่ แม่มาหา ตอนอยู่บ้านนอก ก็นอนได้คืนเดียว นานๆมาครั้ง พอรู้ว่าแม่กับพ่อกำลังมาหา ผมนอนส่องร่องข้างหน้าต่างตลอดว่าแม่เมื่อไหร่จะมาถ้ามาแสงไฟรถจะมาถึงเราก็จะรับลุกไปหาแม่ พอญาติฝั่งแม่มารับตัวไปอยู่ด้วยเพราะสงสาร มาอยุ่กรุงเทพ แรกๆก็น่ารักทุกคน ต้อนรับเป็นอย่างดีตอนนั้นแค่ป1 ก็อยู่เรื่อยมา เด็กบ้านนอกเข้ากรุงมันไม่เคยเห็นเกมจอยเกมเพหรือคอมพิวเตอรมันก็เกิดอยากเล่น อยากรู้อยากเห็น ก็ได้เข้าร้านเกมจนญาติมารู้ว่าไปเล่นเกม ตั้งแต่นั้น ไม่ได้มาวิ่งเล่นที่สนามบอลไม่ได้ออกมาข้างนอกอีกเลยโดนขังในบ้าน โดนแต่ให้ทำงานบ้าน กรอกน้ำ ทำการบ้าน เล่นในบ้านก็ไม่ได้ ต้องเอาเวลาว่างมาอ่านหนังสือ ถ้าไม่ทำตามทั้งหมดที่กล่าวไว้ก็โดนตี 
เกรดออก คะแนนไม่ดีก็โดนตี ทำผิดอะไรๆก็จะโดนด่าเสมอ หลายคนที่ตีนะตอนป1-2 และ สายตาญาติทุกคน ณ ตอนนั้นมันรู้ได้เลยว่า ดูถูก เอามาทำไม วนลูปเดิมครับ พ่อ แม่ไม่เคยคิดจะส่งตังมากูต้องเลี้ยงพวกมา มันเหนื่อยนะ แก่เป็นคนพูดเพราะนะแต่โมโห คำหยาบจะออกมาทันที
ผมดื้อด้วยแหละ ผมกับพี่ชาย โดนกระทำยังไง ก็จะโดนกระทำอย่างนั้นเหมือนกัน เเต่ตอนอยู่รรที่ไหน หรือรร ประจำ เวลาผมโดนแกล้งพี่ชายผมมักจะช่วยผมอยู่เสมอ แต่ตอนอยู่รรประจำ พี่ผมออกจาก รร ก่อน ตั้งแต่พี่ชายผมออกไป ผมหนักเลย หนีไปไหนไม่ได้ด้วย คือ รร ประจำ ผ้าเหลือง บวชเรียนอะครับ
ก่อนที่ผมจะมา รร ประจำผมไปอยู่กับแม่ เพราะตั้งแต่เด็กแล้ว ผมสงสารแม่เมื่อก่อนนะ แม่เลี้ยง 3คนพี่น้อง แล้วทำงานคนเดียว ตอนนั้นแม่ไม่ได้กลับบ้านมา3-4วัน แต่ส่งตังมาบ้างพี่สาวไปเรียนไกล กลับบ้านดึก พี่ชายก็ยังไม่กลับ บ้านไฟดับตอนนั้น 6โมงเย็น หิวข้าว เก็บขวดขายตรงข้ามบ้านได้มา20บาทที่จริงไม่ถึง 20เถ้าแก่ แก่ให้เพิ่ม โทรตู้หยอดเหรียญ ไปหายาย แล้วบอกว่าหิวข้าวไฟดับไม่มีใครกลับมาเลย ป6ตอนนั้น มารู้ให้หลังว่า ยายนอนไม่หลับ น้าสาวเล่นคอมไม่ติดจอเลย รุ้งขึ้น แก่บึ่งรถมาทันที ทำให้รุ้ว่าแก่ก็รักเรามากหลังจากนั้นก็ได้บวชเรียน พอสึกมาก็ไปอยู่กระบี่ พอโตมาวัย16-17 ก็เจอปัญหาต่างๆนา ความรักไม่สมหวัง ตกงาน ทะเลาะคนที่บ้าน  โดนวัยรุ่นมาจากไหนไม่รู้จักมากระทืบสิบกว่าคน10-2เพื่อนที่ทำงาน ละบอกกระทืบคนผิดคน มันมาหลายเหตุการณ์มาก และ เบื่อชีวิตที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ และปัจจุบันนี้ ผมขอวีซ่าทำงานฝรั่งเศษ2รอบ ก็ไม่ผ่าน ตังก็ยิ่งจะไม่มี แฟนก็มีปัญหาที่บ้านเรื่องร้ายแรง ถึงขั้นต้องพามาอยุ่ข้างนอก ความรักที่มืดเเปดด้าน แล้วทำไมผมต้องมีชีวิตที่ ผิดหวัง เสียใจ เสียความรู้สึกมาตลอดด้วย ผมไม่เคยเล่าให้ใครที่ไหนฟัง แต่ มันเก็บไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมไม่อยากรับรู้อะไรเเล้วอะตอนนี้ ที่ผมมาระบาย ผมหวังว่า มันคงจะดีขึ่น ก่อนที่ผิดจะคิดไปมากกว่านี้😞