คือตอนนี้เราต้องกลับอยู่บ้านเพราะปิดเทอม เราไม่กลับก็ไม่ได้ค่ะเพราะเป็นหอพักของรร.
สิ่งที่เราเกลียดคือการกลับบ้าน ในระยะเวลาหลังนี้เราเเทบไม่กลับบ้านเลยค่ะ ที่กลับเพราะ
คนในบ้านบอกคิดถึง เราก็เลยกลับ พอเรากลับก็ไล่เราให้ไป คือไม่อยากอยู่บ้านเลย อยู่เเล้วเครียดมากๆๆๆๆเราไม่มีทางออกเลยค่ะเพราะอยู่ในวัยเรียน เพิ่งอยู่มัธยมต้นเองค่ะ
เพื่อนที่หอพักก็จะถามอยู่ทำไมไม่กลับ เราก็ได้เเต่บอกว่า ขี้เกียจกลับ กลับเเค่2วัน บ้านก็ไกล เเต่ที่จริงไม่เลยค่ะเรากลับได้เเต่เราเลือกที่จะไม่กลับ อยู่บ้านเเล้วเครียดค่ะ เลยเลี่ยงที่จะกลับ กลับบ้านก็ไม่ได้ไปไหนค่ะ เเม่ไม่ให้ไปไหนเลย เขาบอกว่าไม่อยากให้เราเที่ยวกลับอุบัติเหตุ เราเข้าใจค่ะอันนี้ เเต่สิ่งที่เราทำเเล้วมีความสุขบ้างเขาห้ามหมดเลยค่ะ เล่นเกมอะไรเเบบนี้ คือตอนเราอยู่หอพักอะค่ะ เราอยากร้องไห้เเทบตายเเต่มันไม่ร้องเลย เจออะไรหนักๆก็ไม่ร้องเลย พออยู่บ้านอะไรนิดๆหน่อยๆก็ร้องเลยค่ะ เกลียดตัวเองเวอร์ชั่นนี้มากๆเลยค่ะ ยายนะคะเวลาเล่าฟ้องเเม่ถึงพฤติกรรมเรา เขาจะเล่าเเบบ หนังคนละม้วนเลยค่ะ เเม่เราก็เลือกที่จะเชื่อยายโดยไม่ถามเราสักคำ เเล้วเราก็โดนเเม่ด่าสารพัด มีเรื่องอีกเยอะเลยค่ะที่เราช้ำใจ ไว้จะมาเขียนอีก มันเยอะจนไม่รู้จะหยิบเรื่องไหนมาเล่าเลยค่ะคือเราเกลียดคนในบ้านสุดๆค่ะ เเต่ก็ยังมีคนที่เรารักสุดหัวใจก็คือ น้า เราค่ะ เขาคอยปกป้องเรา อันนี้พูดได้เต็มปากเลยค่ะว่า น้า คือเซฟโซนของเรา ณ ตอนนี้