คนปกติมีชีวิตคนทุกคนก็รู้จักอยากได้เงินมีเงินมากๆ ทุกคนอยากเรียนอยากทำอาชีพรายได้สูง แต่เพราะทำไม่ได้ขาดโอกาสที่จะฝึกฝน
จึงมีคนยอมรับว่ายังไงก็ต้องเป็นคนจน แต่คนทุกคนแม้ไม่ได้มีดีที่สุด แต่ก็อย่าเป็นคนจนมากกลายเป็นคนวิกลจริต สังคมก็ดำเนินอยู่ทุกยุคทุกสมัย
คนกำลังจะมีอนาคตที่รุ่งเรืองหรือร่ำรวยก็เยอะ คนกำลังจะหมดอนาคตก็กำลังจะหมดอยู่ตลอด เรื่องทรัพย์สินเงินทอง หรือข้าวปลาอาหาร ก็แล้วแต่
คนมีเวลายาวนาน จากฐานะอะไรก็พอๆกัน แต่คนที่ทำได้ ทำเป็น และสร้างสรรค์ชีวิตให้มีความมี ก็จะรวยมากกว่าคนที่ไม่รู้จักการสร้างสรรค์
แต่คนหากมีแต่เวลาศึกษา ไม่เข้าใจการมีความตั้งใจทำให้สำเร็จ ก็ยังคงงงๆกับชีวิตที่ยังไงจึงจะมีความรวย
อะไรๆปัจจัยอะไรก็มีประโยชน์ มีคุณค่า ทุกคนมีความต้องการตามใจตน แต่แล้วแต่คนจะมีการปฎิบัติให้มีมากกว่าชีวิตยากจนหรือไม่
เลือกเอาว่า จะเป็นอรหันต์ไม่มีอะไรเลย หรือจะเป็นคนรวย มีโอกาสทำได้สำเร็จมากกว่า คิดแต่เรื่องจิตใจ คนก็มุ่งสนใจจิตใจ
มองคนอื่นต่างๆทั้งการกระทำและจิตใจ แต่คนอาจจะงงคนอื่นจนเป็นประสาทได้ แต่ถ้าสนใจในเรื่องการทำให้ ชีวิตไม่ตกอับ คนก็มุ่งในเรื่อง
การจะเอาชนะคนอื่นที่เป็นคนไม่สนใจในความปกติจะมีฐานะอะไรเลย ศึกษาหลักการและทฤษฎี ให้มีความเข้าใจ จึงจะสามารถสร้างสรรค์
ด้วยความตั้งใจมีผลงานได้หลากหลาย แต่ก็เป็นผลงานที่อยู่ในกรอบทฏษฎีไม่ผิดแปลก
แต่ถ้าเรียนทำผลงานตามการลอกเลียนผลงานสำเร็จของคนอื่น จึงจะเป็นงานที่ไม่มีเอกลักษณ์และเป็นงานก๊อปปี้
คนที่ดูแต่อะไรศึกษาแต่อะไร ก็สามารถรู้ในสิ่งที่ตัวเองเข้าใจได้ แต่คนวิกลจริตก็ได้แต่รับรู้ในประสาท ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
แต่ไม่มีความเข้าใจอะไรพอจะทำงานอะไรเป็นผลงานได้ ทั้งในเรื่องการจะทำผลงานคือจำนวนเงินรายได้ หรือผลงานเป็นสิ่งอื่นๆ
ถ้าสิทธิและโอกาสจะทำสำเร็จในสังคมไม่มี คนก็ยากจะทำอะไรได้สำเร็จ แต่ถ้าคนมีคนรู้จักว่าเป็นคนดีเป็นมืออาชีพตัวจริง
คนจึงจะมีความมั่นใจและสบายใจในการทำผลงานสำเร็จง่ายกว่า