สวัสดีครับ วันนี้ผมจะเล่าชีวิตของเด็ก14คนนึง☺️☺️ ผมมีน้องคนเล็กคนนึงที่อายุได้1ขวบ 
กลับมาที่ประเด็นพ่อกับแม่นะครับ พ่อกับแม่ผมคิดว่ายังไงเขาก็รักผมกับน้อง แต่พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าคำพูดของคนเป็นพ่อกับแม่มันสามารถทำร้ายลูกได้ขนาดไหน ตั้งแต่ผมจำความได้ พวกเขาเป็นคนที่อารมณ์ร้อน พ่อกับแม่ทะเลาะกันแทบทุกวัน บางกันก็เกือบหย่ากันเลย แต่เวลาไหนที่พ่อกับแม่ทะเลาะกับผมแล้ว แน่นอนครับว่าพวกเขาเข้าข้างกันดีมาก ถึงแม้ว่าผมจะถูกหรือว่าจะผิด มันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆตลอด14ปีของผมเลยแหละ ตลกดีนะคับ5555
พ่อกับแม่บ้างก็พูดว่า "ไม่น่าเกิดมาเลย ดูญาติ เก่งมากมั้ง กูว่าโตมาไม่น่าพึ่งได้"  แล้วที่ฝังใจผมเลยแหละคือเมื่อประมาณ2ปีก่อน เหมือนผมจะพูดกับแม่ของผมประมาณว่า ไม่ใช่แบบนั้น มันคือแบบนี้ พูดกันไปกันมาประมาณ2-3รอบได้    พอเป็นแบบนั้นแน่นอนคับ แม่โยนจานข้าวใส่ผมจนแตก
ต่อหน้าบรรดาคนอื่นๆ และที่เลวร้ายยิ่งกว่าพ่อของผมกลับเข้าข้างแม่ผมแล้วด่าผมซ้ำ ผมไม่เข้าใจเลยว่าสิ่งที่ผมคิดมันผิดขนาดนั้นเลยหรอมันวนเวียนในใจผมมาตลอด หลังจากนั้นเวลาทะเลาะกัน ผมก็เงียบใส่บ้างตะคอกใส่พ่อกับแม่บ้าง ผมรู้คับว่าผมไม่ควรทำอย่างนั้น แต่ผมรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมได้พูดในความคิดของผมบ้าง จนผมมีน้องที่ห่างกัน13ปี ผมคิดว่าวันนึงน้องผมต้องมาเจออะไรแบบนี้แน่ ยกตัวอย่าง น้องผมไม่ยอมเบ่งอึ ฟังดูตลกนะครับ555 แต่มันเป็นอย่างนี้จริงๆ ที่น้องผมไม่ยอมเบ่งอึน่าจะกลัว เพราะน้อยเคยเบ่งอึก้อนใหญ่ จนเลือดออกจนกลัว แล้วยิ่งเจอพ่อกับแม่ที่ตะคอกใส่เด็ก1ขวบ แน่นอนคับว่าน่าจะฝังใจไปอีก 

ผมจะสัญญากับตัวเองว่าจะสักวันนึงผมอยากบอกในสิ่งที่ตัวเองคิดกับพ่อและแม่เหมือนกัน ผมไม่อยากให้น้องผมมาเจอในแบบที่ผมเจอ พอจะแนะนำผมได้มั้ยคับว่าควรพูดกับพ่อแม่ยังไงดี เพราะพ่อกับแม่ไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่พ่อกับแม่กำลังทำมันคือการทำร้ายลูกด้วยคำพูด