จขกท แต่งงานตอนอายุ 27 ค่ะ ไม่เคยอยู่ก่อนแต่ง คบกันได้ 2 ปี ตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ทั้งที่ตอนนั้นยังไม่อยากแต่ง
แต่คนรอบข้างหลายคนเห็นด้วย ผู้ชายมีฐานะทางการเงินที่ดี คิดว่าแต่งแล้วคงไม่ลำบาก แต่พออยู่ด้วยกันจริงๆ
สรุปว่าอยู่ไม่ได้ ไม่มีความสุขเหมือนตอนเป็นแฟนกัน นิสัยเข้ากันไม่ได้เลยสักอย่าง
ทะเลาะกันทุกอย่าง เรื่องเซ็กส์ก็เข้ากันไม่ได้ มีเพศสัมพันธ์กันแล้วเจ็บมาก
แฟนเหมือนเล้าโลมไม่เป็น พอพูดก็โดนเปรียบเทียบว่าผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยผ่านมา ทำให้เขาทุกอย่าง
ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยมีแฟนมาก่อนเขา สมัยเรียนก็เคยมีแฟน และรู้ว่าการมีเพศสัมพันธ์ที่มีความสุขเป็นยังไง
เขาก็เอาแต่โทษว่าเรามีปัญหา ไปหาหมอแล้ว ก็ไม่มีความผิดปกติใดๆ ทำให้เราไม่ต้องการมีเพศสัมพันธ์
3 ปีที่อยู่กินกัน มีอะไรกันน่าจะ 20-30 ครั้ง วันพิเศษ ก่อนแต่งงาน มีการ์ด พาไปกินข้าว
พอมาอยู่ด้วยกัน ไม่เคยมี ดอกไม้สักดอกก็ไม่เคยให้ เซอร์ไพรส์ไม่เคยมี ต้องเอ่ยปากขอเอง
ความรู้สึกมันค่อยๆ หมดๆ ตั้งแต่เริ่มเข้าปีที่ 2 ของการอยู่ด้วยกัน
แต่ก็อดทน ไม่อยากหย่าร้าง อายคนอื่นที่แต่งงานได้แค่ 3 ปีก็ไปไม่รอด อยากมีชีวิตคู่ครั้งเดียวที่ประสบความสำเร็จ
เพราะคิดว่าอย่างน้อยผู้ชายก็ดูแลได้ รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด เราทำงานนอกบ้านแต่เขาก็ยังให้เงินเดือนใช้
ซึ่งปัญหาเรื่องเงิน เป็นปัญหาในชีวิตคู่หลายๆ คู่ที่เรารู้จัก แต่ของเราไม่มี เราก็พยายามคิดว่า ชีวิตนี้จะเอาทุกอย่างไม่ได้ ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง
แต่จนฟางเส้นสุดท้ายขาด เมื่อจับได้ว่า เขาเล่น แอพหาคู่ เพราะมีน้องสาวแท้ๆ เรา ไปเห็นเขาในแอพ
ครอบครัวรู้ และเพื่อนรู้ ทุกคนจากที่เคยเชียร์ผู้ชายคนนี้ บอกให้เราเลิก เราตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ที่บ้าน
แฟนมาง้อ บอกว่าเล่นเพราะโกรธ ไม่เคยไปนัดเจอใคร และไม่ได้คุยแค่ปัดเล่นๆ มันจริงหรอ?
เราไม่ไว้ใจแล้ว ความรู้สึกมันหมดแล้ว รู้สึกเหมือนโดนหักหลัง กลับไปอยู่ด้วยกันก็คงไม่เหมือนเดิม อยากหย่า
แต่ก็มีแต่ความกลัว คิดว่าเรา 30 แล้ว เพื่อนหลายคนวัยเดียวกันมีลูก มีครอบครัวที่อบอุ่น
แต่เราต้องมาหย่าร้าง เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ตอน 30 เราอยากมีลูก แต่ต้องมาโสดตอน 30
มันมีแต่ความกลัว กังวล ว่าถ้าเราเลิกกับเขาไป เราจะเจอที่แย่กว่าเดิมไหม ควรกลับไปไหม เพราะแฟนก็ยังขอโอกาส
แต่เราจะมีความสุขไหม 5 ปีที่เสียไปตั้งแต่คบกับ ถึงแต่งงานกัน ถ้าเรายังรั้น เราอาจจะเสียเวลามากกว่านี้
เราพยายามเข้าหาธรรมะ พยายามปลงกับชีวิต ไม่มีอะไรแน่นอน เรากำหนดมันไม่ได้ ทำได้แค่ยอมรับมันและเรียนรู้
อยากรู้ว่า มีผู้หญิงคนไหนที่ตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆ กัน ตัดสินใจยังไงคะ ปรับตัวยังไง
รู้สึกเสียใจไหมที่ตัดสินใจหย่า หรือรู้สึกดีใจที่ได้หลุดพ้น
ผู้หญิงวัย 30 ที่พึ่งโสด หรือหย่าร้าง ปรับตัวกับชีวิตยังไงคะ
แต่คนรอบข้างหลายคนเห็นด้วย ผู้ชายมีฐานะทางการเงินที่ดี คิดว่าแต่งแล้วคงไม่ลำบาก แต่พออยู่ด้วยกันจริงๆ
สรุปว่าอยู่ไม่ได้ ไม่มีความสุขเหมือนตอนเป็นแฟนกัน นิสัยเข้ากันไม่ได้เลยสักอย่าง
ทะเลาะกันทุกอย่าง เรื่องเซ็กส์ก็เข้ากันไม่ได้ มีเพศสัมพันธ์กันแล้วเจ็บมาก
แฟนเหมือนเล้าโลมไม่เป็น พอพูดก็โดนเปรียบเทียบว่าผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยผ่านมา ทำให้เขาทุกอย่าง
ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยมีแฟนมาก่อนเขา สมัยเรียนก็เคยมีแฟน และรู้ว่าการมีเพศสัมพันธ์ที่มีความสุขเป็นยังไง
เขาก็เอาแต่โทษว่าเรามีปัญหา ไปหาหมอแล้ว ก็ไม่มีความผิดปกติใดๆ ทำให้เราไม่ต้องการมีเพศสัมพันธ์
3 ปีที่อยู่กินกัน มีอะไรกันน่าจะ 20-30 ครั้ง วันพิเศษ ก่อนแต่งงาน มีการ์ด พาไปกินข้าว
พอมาอยู่ด้วยกัน ไม่เคยมี ดอกไม้สักดอกก็ไม่เคยให้ เซอร์ไพรส์ไม่เคยมี ต้องเอ่ยปากขอเอง
ความรู้สึกมันค่อยๆ หมดๆ ตั้งแต่เริ่มเข้าปีที่ 2 ของการอยู่ด้วยกัน
แต่ก็อดทน ไม่อยากหย่าร้าง อายคนอื่นที่แต่งงานได้แค่ 3 ปีก็ไปไม่รอด อยากมีชีวิตคู่ครั้งเดียวที่ประสบความสำเร็จ
เพราะคิดว่าอย่างน้อยผู้ชายก็ดูแลได้ รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด เราทำงานนอกบ้านแต่เขาก็ยังให้เงินเดือนใช้
ซึ่งปัญหาเรื่องเงิน เป็นปัญหาในชีวิตคู่หลายๆ คู่ที่เรารู้จัก แต่ของเราไม่มี เราก็พยายามคิดว่า ชีวิตนี้จะเอาทุกอย่างไม่ได้ ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง
แต่จนฟางเส้นสุดท้ายขาด เมื่อจับได้ว่า เขาเล่น แอพหาคู่ เพราะมีน้องสาวแท้ๆ เรา ไปเห็นเขาในแอพ
ครอบครัวรู้ และเพื่อนรู้ ทุกคนจากที่เคยเชียร์ผู้ชายคนนี้ บอกให้เราเลิก เราตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ที่บ้าน
แฟนมาง้อ บอกว่าเล่นเพราะโกรธ ไม่เคยไปนัดเจอใคร และไม่ได้คุยแค่ปัดเล่นๆ มันจริงหรอ?
เราไม่ไว้ใจแล้ว ความรู้สึกมันหมดแล้ว รู้สึกเหมือนโดนหักหลัง กลับไปอยู่ด้วยกันก็คงไม่เหมือนเดิม อยากหย่า
แต่ก็มีแต่ความกลัว คิดว่าเรา 30 แล้ว เพื่อนหลายคนวัยเดียวกันมีลูก มีครอบครัวที่อบอุ่น
แต่เราต้องมาหย่าร้าง เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ตอน 30 เราอยากมีลูก แต่ต้องมาโสดตอน 30
มันมีแต่ความกลัว กังวล ว่าถ้าเราเลิกกับเขาไป เราจะเจอที่แย่กว่าเดิมไหม ควรกลับไปไหม เพราะแฟนก็ยังขอโอกาส
แต่เราจะมีความสุขไหม 5 ปีที่เสียไปตั้งแต่คบกับ ถึงแต่งงานกัน ถ้าเรายังรั้น เราอาจจะเสียเวลามากกว่านี้
เราพยายามเข้าหาธรรมะ พยายามปลงกับชีวิต ไม่มีอะไรแน่นอน เรากำหนดมันไม่ได้ ทำได้แค่ยอมรับมันและเรียนรู้
อยากรู้ว่า มีผู้หญิงคนไหนที่ตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆ กัน ตัดสินใจยังไงคะ ปรับตัวยังไง
รู้สึกเสียใจไหมที่ตัดสินใจหย่า หรือรู้สึกดีใจที่ได้หลุดพ้น