ผมเป็นมนุษย์เงินเดือน ทำงานสายการเงินการธนาคารมาประมาณ  10 ปี  นับแต่จบใหม่ๆ  แต่ช่วงประมาณ  3 ปีที่แล้วช่วงที่โควิตระบาดหนักๆ จึงตัดสินใจลาออกจากงานประจำทึ่กรุงเทพ กลับมาหางานทำที่บ้านต่างจังหวัด  ด้วยเหตุผลที่ครอบครัวเป็นห่วง  โควิตในช่วงนั่นถือเป็นเรื่องใหม่และเป็นความท้ายทายสำหรับวงการแพทย์  ไม่มียารักษา  ไม่มีวัดซีน   ผมไม่ลังเลใจทึ่จะลาออกจากงานประจำที่กรุงเทพเพื่อกลับมาบ้าน  เพราะอย่างน้อยถ้าตายก็คงได้ร้ำลาคนที่บ้าน  หลังจากกลับมาผมได้งานประจำทำเป็นบริษัทไฟแนนช์  แต่ด้วยความที่เรามีภาระเยอะทั้งค่างวดรถ  บัตรเครดิต  ผมจึงต้องตัดสินใจทำงานนี้ไปก่อนเพื่อให้มีรายได้ชำระหนี้   การย้ายงานมาต่างจังหวัดรายได้ผมหายไปเยอะมาก  รวมไม่ถึงสองหมื่น  แต่ละเดือนผมชำระหนี้  เหลือใช้ส่วนตัวแทบจะเดือนชนเดือน   ผ่านไปประมาณ  3-4  เดือนผมรู้เลยว่าค่าใช้จ่ายผมมันสวนทางกับรายได้  ผมจึงต้องตัดสินใจหยุดชำระหนี้บางส่วน   โดยรักษาหนึ้ที่จำเป็นไว้เพื่อรักษาชีวิตตัวเอง  เวลาผ่านไปประมาณ ปี กว่า  เจ้าหนึ้ส่วนที่ผมค้างชำระก็ทำเรื่องส่งฟ้องศาล   บางรายผมก็ไปไกล่เกลี่ยทำยอม  บางรายผมปล่อยให้ศาลพิพากษา  และไปกรมบังคับคดีอาญีตืส่วนของเงินเดือน   เดือนไหนที่รายได้ผมเกินสองหมื่นบริษัทก็จะนำส่งกรมบังคับคดีเพิ่อชำระหนี้   ผ่านมาประมาณ
3  ปี นับจากวันที่ผมกลับมาบ้าน ผมสามารถชำระหนี้บางส่วน
ทั้งจากการหักเงินเดือนจากกรมบังคับคดี  และการผ่อนในขั้นตอนไกล่เกลี่ย  ซึ่งหนี้บางส่วนที่ผมชำระและปิดบัญชีถือเป็นหนี้ก้อนใหญ่  ปัจจับันผมเหลือเจ้าหนี้ที่ต้องชำระประมาณ  3  ราย  ผมไกล่เกลี่ยทำยอมขอผ่อนชำระรายเดือน  2  ราย ยอมให้ศาลพิพากษาเพื่ออาญัติเงินเดือน  1  ราย  มูลหนี้ที่ผมเหลือประมาณ  1 แสนบาท    เท่ากับว่าปัจจุบันผมมีสถานะเครดิตเสีย

ทึ่ผ่านมาไม่ใช้ผมไม่มีความรับผิดชอบ  แต่ทุกอย่างผมคิดและตัดสินใจอย่างรอบครอบแล้ว  เพราะเรารู้สภาพว่าเราไม่ไหวที่จะจ่ายหนี้ทุกรายพร้อมกัน  ผมจึงเลือกรักษาหนึ้ที่จำเป็น  และปล่อยให้หนี้บางรายเดินตามกระบวนการ  เพราะสุดท้ายเราตั้งเป้าหมายในการชำระทุกรายอยู่แล้ว

***และวันนึ้ผมก็มีเหตุจำเป็นที่ต้องลาออกจากงานด้วยบทบาทหน้าที่ ผมลาออกตามระเบียบ  และก็มีการหางานไว้ล่วงหน้า สัมภาษณ์ผ่านคัดเลือกผ่าน  สุดท้ายผมโดนปฏิเสธไม่รับเข้าทำงาน  ด้วยสถานะทางเครดิตเสีย วันนี้ผมรู้สึกท้อมากๅ  นี้เราไม่มีโอกาสมีที่ยืนในสายงานที่เราถนัด ไม่มีโอกาสมีช่องทางเดินในอาชีพ เหมือนระบบผลักดันให้เราออกจากสังคมการงาน    แล้วแบบนี้เราจะต้องไปทำอะไร  เมื่อโอกาสเราุถูกปิดกั้น  ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่าความผิดพลาดทางการเงินของเรา มันร้ายแรงถึงขั้นเราไม่มีโอกาสที่จะเดินต่อในสายงานอาชีพเลยเหรอ  ถ้าเราฆ่าคนตาย  ฉ้อโกง  ทุจริต  แบบนั่นมันคงสมควร  


และผมเชื่อว่าเพื่อนๆหลายคนคงประสบปัญหาเช่นเดียวกับผม  เพราะเราได้รับผลกระทบจากช่วงโควิต   ครั้งนี้ผมจึงอยากแชร์ประสบการณ์และสะท้อนปัญหา  เพื่อให้ธนาคารแห่งประเทศไทยมีแนวทางช่วยเหลือหรือผ่อนปรนระเบียบของสถาบันการเงิน  ในการตั้งกฏเกณฑ์รับพนักงานเข้าทำงาน