เเมวเราไปคาบลูกนกมาจากไหนไม่รู้น่าจะเป็นลูกนกนางเเอ่นมั้งนะคะทีนี้พี่ชายเราบอกให้เอามันไปปล่อยเเต่น้องยังไม่ลืมตาเลยมีเเผลหลังคอด้วยเราเป็นคนที่ขี้สงสารจิตใจอ่อนเเออ่ะค่ะทีนี้เราก็ไม่กล้าปล่อยเราเอาน้องกลับมาพยายามขอพี่พาน้องไปคลีนิคสัตว์เเต่พี่บอกไม่เราเลยขอให้พี่พาไปดูอาหารนกเเต่พี่ก็ยังปฏิเสธเราเลยเหลือทางเลือกเดียวคือปล่อยให้น้องตุยเราเอาน้องหปปล่อยให้ไกลที่สุดเลยค่ะเราทนไม่ได้จริงๆที่จะไม่ร้องไห้สุดท้ายก็ร้องจริงๆค่ะเราไม่รู้จะทำยังไงเเล้วยกเว้นปล่อยให้น้องตุยเรารู้สึกเเย่มากๆ