สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะขอขอพูดเรื่อง ปัญหาการเงินในครอบครัว ที่มาจาก พ่อแม่ และเราเป็นคนที่ใจอ่อนที่สุดใจไม่เคยแข็งเลย ทำทุกทางแล้วจริงๆ เริ่มหมดวิธีสู้กับปัญหาตรงนี้แล้วอ่ะ มันท้อแท้ขึ้นจนจะเดินไปไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เราพิมพ์ไปน้ำตามันก็ไหลไป มันจุกไปหมดเเล้วค่ะ เริ่มเรื่องเลยนะคะ ถ้าใครอ่านแล้วคิดยังไง มีวิธีแบบไหนช่วยพี่ๆบอกหนูทีนะคะ😭
--------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะหนูชื่อดรีม อายุ 21 ปีนี้ มีลูกติด1คน อายุ4ขวบ เป็นผู้หญิง เลี้ยงเองหาเงินเอง เพราะเราตอนนี้ทำงานอาชีพออนไลน์ค่ะ
แต่ปันหาที่เราอึดอัดตันใจจนต้องมาขอระบายในนี้
เริ่มจากพ่อเรา ทำงานก่อสร้างวันละ 400-450 บาท แต่.... เค้าติดการพนันมากๆคะ เงินค่าใช้จ่ายในบ้าน ก็ตีว่าเงินเราทั้งหมด เเต่เราไม่เคยคิดอะไรแค่แอบรู้สึกน้อยใจอยู่แล้วท้ออยู่แล้ว แม่เราก็ท้อกลับเค้า แต่บ้านเราไม่ได้มีถานะมากแม่มาปลูกบ้ายในหมู่บ้านของพ่อ แต่ถึงจะมีบ้านอื่นเราว่า แม่เราก็คงไม่ไปจากคนคนนี้ และเราก็ไปไหนไม่ได้ ติดที่เราไม่กล้าพอ หรือ เราใจอ่อนเกินไป เรากลัวเกินไป แต่ใจเราตอนนี้อย่ากหนีออกจากตรงนี้มากๆเลยทุกคน แต่ติดที่เรามีลูก ติดที่เราขี้สงสารไปก็ไปได้ไม่ไกลแน่ๆ เงินสดเก็บก็ให้เค้าจนหมดเเล้ว เจ็บใจตัวเองเหลือเกิน ทำไมนะทำไม ทำไมเราถึงเป็นคนที่โง่ที่สุดแบบนี้เรายอมรับ ว่าก่อนหน้านี้3-4ปีที่แล้วเรา ก็ทำตัวไม่ดี เป็นหนี้ เป็นสิน แต่เราก็จ่ายจนหมด พร้อมจ่ายหนี้ของแม่เอาชื่อเรา ไปอ้างกับคนอื่นว่าเราเป็นหนี้2-3หมื่น แต่ที่จริงเราแค่อายุ16-17เอาไรมาเป่นขนาดนั้น ไม่จริงเลย เรายอมมาตั่งแต่เด็กไปแล้ว เราเกเร เวลาแม่ไปบ้านป้าๆ ก็ชอบเอาเราไปว่า ให้พวกเค้ามองแม่สงสารร แล้วมองเราแย่มากๆไปเลย เราโครตน้อยใจเลยมันจุกมันเจ็บมาตลอด ใจหนึ่งก็รักมากอีกใจก็เกลียดมากๆ ขอบอกตรงๆนะคะ ใจหนึ่งก็รักห่วงใยกับคำว่าแม่นะ ต้องช่วยงต้องให้นะ เค้าไปเกี่ยวไรด้วย พ่อเค้าเป็นเเบบนั้นเราพูดไม่ฟังว่าไม่ฟัง ว่าไม่ฟัง เเล้วเค้าจะพุดจะฟังใด้ไงก็คง ต้องอยู่แบบนี้ไปจนตายกันไปข้างหนึ่งแหละ '''แต่''' ตอนนี้ มันเริ่มคิดได้เลื่อยๆ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวอะนี่ร้องไปพิมมือถือไปหนูยังปงดหัวจนอย่ากจะเอาค้อนทุบตัวเองไห้ตายเลย ( ทุกคนว่า แม่เราหลอกใช้เราหรือว่ารักตัวเองรับพ่อเรา แต่ไม่เคยส่งสารหรือรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองเคยทำกับเราเลย เค้าได้แต่บอกน้องเราว่า เราโดนตีโดนด่าโดนว่าบ่อยที่สุด น้องยังไม่โดนเท่าเราเลย เค้าจะพุดแบบนี้ เราควรจะดีใจรึเสียใจดี ที่ได้ยินคำนี้ มันก็จุกที่อกเหมือนเดิม เราลูกคนกลาง มีพี่คนโตที่แม่รักมาก แต่เสียชีวิตเมื่อ9ปีที่แล้ว ตอนวันสงกรานต์ แม่เราเสียพี่ปุ๊ปได้เงินปะกัน2แสน จากการตายพี่เรา เอาไปใช้หนี้ค่าบ้านที่ปลูกค้างใว้ เอาไปโปะปะมาน5หมื่นกว่า ้แต่เงินที่เหลือ ทุกคนคิดไหมว่าเราตอนเด็กตอนพี่ตายเงินแสนกว่า พ่อแม่คงเก็บใว้ ใช้ชีวิตวันข้างหน้า แต่ไม่เลย แม่ติดการพนันไปเล่นที่บ้านเพื่อนทุกวัน จนเป็นหนี้ จนพาเราพาน้อง หอบหนี้กันไปมาๆ จนเค้าไม่มีจะเล่น จนใช้หนี้ไม่ไหว จนต้องทิ้งเราให้กับย่าเป็นคนเจ็กคนจีน ก็งกสุดๆ ชีวิตเรานี่โครตสุดเหมือนกันเยอะพอได้มาเขียนทางนี้ พอเราเรียนปะถมพ่อแม่ก็ไปทำงานในเมือง เราเดินกลับไปเรียนทุกวันชีวิตไมเคยสนุกมีความสุขกับการได้เรียนเลย เพราะมันเหนื่อยที่ต้องกลับไปเจอย่าที่ขี้งก จูจี้จุกจิก อาที่อารมณ์บ้าๆบอๆตลอด อาจจะเพราะเราอยู่กับเค้าช่วง7ขวบและโตด้วยแหละ จำได้เลย ตอนเด็กๆ ช่วงที่มีความสุข คือตอนได้เล่นลูกแก้ว ตอนเย็นกับเด็กในหมู่บ้าน ได้ดูหนังตอน07.00 โมงเช้าตอนเสาอาทิตย์ เป็นความรู้สึกที่สบายใจและสนุกที่สุดเลย แต่พอไปเรียนปุ๊ปได่แต่คิดเมือไหร่กูจะโตสักทีวะๆ เค้าถึงว่า ตอนเด็กอย่ากโต พอโต
อย่ากกับไปเป็นเด็ก พอมาตอนโตได้เจอปัญหาการมีชีวิตคู่รู้สึกกับความเจ็บปวดรวดร้าว รู้สึกกับการได้ถุกคนใส่ร้ายป้ายสี แต่มันยังไม่เจ็บปวดเท่ากับ
การที่ตัวเองทำงานได้เงินพอตัวเองเก็บ พอตัวเองใช้ พอค่านมลูกพอค่ากินที่บ้าน พอเกลือบทุกอย่าง แต่ทำไหมนะ พอจะเริ่มเก็บเงินตัวเอง โทรศัพท์ เราใช้มือ2ทั้งที่ทำงานแต่ต้องทนบอกก้บตัวเองว่า เอาใช้สำรองก่อนตังไม่มีๆ แม้แต่เงินเหลือจากการซื้อโทรศัพท์เราก็ไห้แม่เราหมดด เราเคยยอมมาตลอดเลยรึป่าว เราถึงรู้สึกว่ามันอึดอัดมากๆ แต่ณ.ตอนนี้คุณแม่ของเรา หนี้รายวันที่รับรู้ก็300-400ร้อยแม่ ทำงานวันละ320 จะพอไหม ก็ไม่ก็รอเรา ก้บมาเย็นยิ้มแหยๆ ทำพูดดีๆ เพื่อที่เค้าจะถามเราว่า โอนตังให้แม่มั่งป่าววันนี้ เราก็โอนไห้เค้าอยู่แล้ว 500-600 บางที2-3วันโอนที เงินก็จะเริ่มขัดสน ทั้งๆที่เราก็อย่ากนอนบ้างพักผ่อนบ้าง ต้องมาคอยหวงหาเงินไห้คนพวกนี้ ทำไงดีไห้ความรู้สึกใจอ่อน ใจง่าย ใจไม่แข็งพอ ไห้ดึงสติมาเต็ม100สักที ฉันอย่ากเป้นตัวของแล้ว แต่ฉันติดอะไรหลายอย่างใช้ไหม ขนาดเงินเก็บในธนาคารตัวเอง ฝากใว้บชชื่อนน้องสาว เค้ายังไปเอาออกมาไช้หมดเลย เราเริ่มไม่ไหวแล้วทุกคน ปันหาครอบครับคือเรื่องที่สุดเลยสำหร้บฉ้น ฉันก็รักพ่อแม่เหมือนพวกเธอ แต่ทำไหมคนอย่างฉ้นเจอแต่คนใจร้ายใจดำก็ไม่รู้ทั้งที่เราเป๋นคนที่น่าสงสาร เจ็บปวดที่สุดแต่ไม่มีใครมองเห็นห้วเราเลย
ขอระบายหน่อยนะคะทุกคน เรารู้สึกอึดตัวเองมากกเลยยจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว
--------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะหนูชื่อดรีม อายุ 21 ปีนี้ มีลูกติด1คน อายุ4ขวบ เป็นผู้หญิง เลี้ยงเองหาเงินเอง เพราะเราตอนนี้ทำงานอาชีพออนไลน์ค่ะ
แต่ปันหาที่เราอึดอัดตันใจจนต้องมาขอระบายในนี้
เริ่มจากพ่อเรา ทำงานก่อสร้างวันละ 400-450 บาท แต่.... เค้าติดการพนันมากๆคะ เงินค่าใช้จ่ายในบ้าน ก็ตีว่าเงินเราทั้งหมด เเต่เราไม่เคยคิดอะไรแค่แอบรู้สึกน้อยใจอยู่แล้วท้ออยู่แล้ว แม่เราก็ท้อกลับเค้า แต่บ้านเราไม่ได้มีถานะมากแม่มาปลูกบ้ายในหมู่บ้านของพ่อ แต่ถึงจะมีบ้านอื่นเราว่า แม่เราก็คงไม่ไปจากคนคนนี้ และเราก็ไปไหนไม่ได้ ติดที่เราไม่กล้าพอ หรือ เราใจอ่อนเกินไป เรากลัวเกินไป แต่ใจเราตอนนี้อย่ากหนีออกจากตรงนี้มากๆเลยทุกคน แต่ติดที่เรามีลูก ติดที่เราขี้สงสารไปก็ไปได้ไม่ไกลแน่ๆ เงินสดเก็บก็ให้เค้าจนหมดเเล้ว เจ็บใจตัวเองเหลือเกิน ทำไมนะทำไม ทำไมเราถึงเป็นคนที่โง่ที่สุดแบบนี้เรายอมรับ ว่าก่อนหน้านี้3-4ปีที่แล้วเรา ก็ทำตัวไม่ดี เป็นหนี้ เป็นสิน แต่เราก็จ่ายจนหมด พร้อมจ่ายหนี้ของแม่เอาชื่อเรา ไปอ้างกับคนอื่นว่าเราเป็นหนี้2-3หมื่น แต่ที่จริงเราแค่อายุ16-17เอาไรมาเป่นขนาดนั้น ไม่จริงเลย เรายอมมาตั่งแต่เด็กไปแล้ว เราเกเร เวลาแม่ไปบ้านป้าๆ ก็ชอบเอาเราไปว่า ให้พวกเค้ามองแม่สงสารร แล้วมองเราแย่มากๆไปเลย เราโครตน้อยใจเลยมันจุกมันเจ็บมาตลอด ใจหนึ่งก็รักมากอีกใจก็เกลียดมากๆ ขอบอกตรงๆนะคะ ใจหนึ่งก็รักห่วงใยกับคำว่าแม่นะ ต้องช่วยงต้องให้นะ เค้าไปเกี่ยวไรด้วย พ่อเค้าเป็นเเบบนั้นเราพูดไม่ฟังว่าไม่ฟัง ว่าไม่ฟัง เเล้วเค้าจะพุดจะฟังใด้ไงก็คง ต้องอยู่แบบนี้ไปจนตายกันไปข้างหนึ่งแหละ '''แต่''' ตอนนี้ มันเริ่มคิดได้เลื่อยๆ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวอะนี่ร้องไปพิมมือถือไปหนูยังปงดหัวจนอย่ากจะเอาค้อนทุบตัวเองไห้ตายเลย ( ทุกคนว่า แม่เราหลอกใช้เราหรือว่ารักตัวเองรับพ่อเรา แต่ไม่เคยส่งสารหรือรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองเคยทำกับเราเลย เค้าได้แต่บอกน้องเราว่า เราโดนตีโดนด่าโดนว่าบ่อยที่สุด น้องยังไม่โดนเท่าเราเลย เค้าจะพุดแบบนี้ เราควรจะดีใจรึเสียใจดี ที่ได้ยินคำนี้ มันก็จุกที่อกเหมือนเดิม เราลูกคนกลาง มีพี่คนโตที่แม่รักมาก แต่เสียชีวิตเมื่อ9ปีที่แล้ว ตอนวันสงกรานต์ แม่เราเสียพี่ปุ๊ปได้เงินปะกัน2แสน จากการตายพี่เรา เอาไปใช้หนี้ค่าบ้านที่ปลูกค้างใว้ เอาไปโปะปะมาน5หมื่นกว่า ้แต่เงินที่เหลือ ทุกคนคิดไหมว่าเราตอนเด็กตอนพี่ตายเงินแสนกว่า พ่อแม่คงเก็บใว้ ใช้ชีวิตวันข้างหน้า แต่ไม่เลย แม่ติดการพนันไปเล่นที่บ้านเพื่อนทุกวัน จนเป็นหนี้ จนพาเราพาน้อง หอบหนี้กันไปมาๆ จนเค้าไม่มีจะเล่น จนใช้หนี้ไม่ไหว จนต้องทิ้งเราให้กับย่าเป็นคนเจ็กคนจีน ก็งกสุดๆ ชีวิตเรานี่โครตสุดเหมือนกันเยอะพอได้มาเขียนทางนี้ พอเราเรียนปะถมพ่อแม่ก็ไปทำงานในเมือง เราเดินกลับไปเรียนทุกวันชีวิตไมเคยสนุกมีความสุขกับการได้เรียนเลย เพราะมันเหนื่อยที่ต้องกลับไปเจอย่าที่ขี้งก จูจี้จุกจิก อาที่อารมณ์บ้าๆบอๆตลอด อาจจะเพราะเราอยู่กับเค้าช่วง7ขวบและโตด้วยแหละ จำได้เลย ตอนเด็กๆ ช่วงที่มีความสุข คือตอนได้เล่นลูกแก้ว ตอนเย็นกับเด็กในหมู่บ้าน ได้ดูหนังตอน07.00 โมงเช้าตอนเสาอาทิตย์ เป็นความรู้สึกที่สบายใจและสนุกที่สุดเลย แต่พอไปเรียนปุ๊ปได่แต่คิดเมือไหร่กูจะโตสักทีวะๆ เค้าถึงว่า ตอนเด็กอย่ากโต พอโต
การที่ตัวเองทำงานได้เงินพอตัวเองเก็บ พอตัวเองใช้ พอค่านมลูกพอค่ากินที่บ้าน พอเกลือบทุกอย่าง แต่ทำไหมนะ พอจะเริ่มเก็บเงินตัวเอง โทรศัพท์ เราใช้มือ2ทั้งที่ทำงานแต่ต้องทนบอกก้บตัวเองว่า เอาใช้สำรองก่อนตังไม่มีๆ แม้แต่เงินเหลือจากการซื้อโทรศัพท์เราก็ไห้แม่เราหมดด เราเคยยอมมาตลอดเลยรึป่าว เราถึงรู้สึกว่ามันอึดอัดมากๆ แต่ณ.ตอนนี้คุณแม่ของเรา หนี้รายวันที่รับรู้ก็300-400ร้อยแม่ ทำงานวันละ320 จะพอไหม ก็ไม่ก็รอเรา ก้บมาเย็นยิ้มแหยๆ ทำพูดดีๆ เพื่อที่เค้าจะถามเราว่า โอนตังให้แม่มั่งป่าววันนี้ เราก็โอนไห้เค้าอยู่แล้ว 500-600 บางที2-3วันโอนที เงินก็จะเริ่มขัดสน ทั้งๆที่เราก็อย่ากนอนบ้างพักผ่อนบ้าง ต้องมาคอยหวงหาเงินไห้คนพวกนี้ ทำไงดีไห้ความรู้สึกใจอ่อน ใจง่าย ใจไม่แข็งพอ ไห้ดึงสติมาเต็ม100สักที ฉันอย่ากเป้นตัวของแล้ว แต่ฉันติดอะไรหลายอย่างใช้ไหม ขนาดเงินเก็บในธนาคารตัวเอง ฝากใว้บชชื่อนน้องสาว เค้ายังไปเอาออกมาไช้หมดเลย เราเริ่มไม่ไหวแล้วทุกคน ปันหาครอบครับคือเรื่องที่สุดเลยสำหร้บฉ้น ฉันก็รักพ่อแม่เหมือนพวกเธอ แต่ทำไหมคนอย่างฉ้นเจอแต่คนใจร้ายใจดำก็ไม่รู้ทั้งที่เราเป๋นคนที่น่าสงสาร เจ็บปวดที่สุดแต่ไม่มีใครมองเห็นห้วเราเลย