สวัสดีค่ะ เราอายุ16ปี เป็นโรคซึมเศร้า เลยอยากหาสัตว์เลี้ยงมาไว้เป็นเพื่อน จะได้ไม่โฟกัสตัวเอง
วันนั้นอากาสกำลังดีค่ะ เรารู้สึกหดหู่มาก เลยเลือกที่จะไปเดินตลาด เคยคอดไว้ว่าอยากเลี้ยงเเฮมสเตอร์ เเต่อยู่ๆก็เดินไปเจอว่ามีขาย เลยไปยืนเลือกน้อง เราตั้งชื่อหนูตัวนั้นว่า “เต้าหู้”ค่ะ รู้สึกถูกชะตากับน้องมาก เลยซื้อมา เรามีประสบการณ์เลี้ยงสัตว์ที่ไม่ดีเลยไม่เลี้ยงอะไรเลย จนอายุ16 เราอยากเลี้ยงน้องมาก วันที่ซื้อน้องมาเป็นวันที่เรายิ้มได้เเบบไม่รู้สึกผิด เวลาเรายิ้ม เราจะรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร เเต่วันนั้นเรายิ่มจนเเก้มปริเลยค่ะ เราซื้อของต่างๆมาให้น้อง เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้น้องใส่ถ้าตัวโตขึ้นหน่อย เต้าหู้อายุ1เดือนค่ะ เราไม่อยากจับบ่อยกลัวเต้าหู้จะเฉา ไม่อยากให้เต้าหู้อยู่ในกรงนานกลัวเต้าหู้เครียด สังเกตเต้าหู้ทุกๆ30นาที กลัวน้องร้อน กลัวไม่กินอาหารไม่กินน้ำ มันทำให้เราอยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อถ่ายรูปกับน้องตอนน้องโตค่ะ วาดภาพการใช้ชีวิตเเบบที่มีน้องรู้สึกมีความสุขมากเลยค่ะ เเต่บ่ายวันถัดมา อยู่ๆน้องก็มีอาการเเปลกๆ น้องวิ่งขึ้นสไลด์เดอร์เเล้วกระโดดลงมาอยู่5รอบ เราเริ่มใจไม่ดี คิดว่าน้องเครียด หรือร้อน  เเต่พอน้องกระโดดลงมาน้องก็มุดที่หาที่นอนค่ะ พอเราเห็นน้องนอนเราเลยไปหาข้าวกินค่ะ ประมาณ20นาที ไม่ได้ยินเสียงเล็กๆของเต้าหู้ หรือเสียงชน เสียงมุด เรารู้สึกเเปลกๆ เลยมาดู น้องก็ตัวเเข็งไปเเล้วค่ะ สีจมูก เท้า หาง จากสีชมพูกลายเป็นสีเหลืองซีด เราช็อกไปเลยค่ะ พอจับหัวใจน้อง หัวใจของเต้าหู้เเข็งตุ้บเลยค่ะ ตาน้องยังไม่หลับ เราเลยพยายามปั๊มหัวใจน้องค่ะ พอปั๊มไป2นาที น้องไม่ตอบสนองเลยค่ะ เราเริ่มสติเเตก ตาน้องก็ค่อยๆหลับลงไปค่ะ ถึงมันเป็นเวลาเเค่หนึ่งวันเรารู้สึกสูญเสียหัวใจไปหนึ่งดวงเลยค่ะ ถ้าเราไม่ซื้อน้องมาน้องคงมีอายุมากกว่า1เดือน ไม่ใช่มาตายเเบบนี้ เราเป็นคนที่เห็นเเก่ตัวสุดๆเลยค่ะ เราเสียใจมาก เราคิดว่าทุกๆชีวิตมีค่าที่ควรมีชีวิตอยู่ เราที่อยากตายกลับไม่กลับ สัตว์ตัวเล็กๆที่ไม่ได้มีความผิดอะไร กลับมาตายเพราะความเห็นเเก่ตัวของเรา
ขอขอบคุณที่อ่านกระทู้นี้ค่ะ หวังว่าคนที่รักสัตว์จะรักเค้ามากๆในวันที่เค้ายังมีชีวิตอยู่นะคะ