สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็กมี่พึ่งอายุ18คนนึง ที่กำลังขึ้นม6 คุณพ่อเสียตั้งเเต่ม2 อยู่กับคุณแม่มาโดยตลอดติดคุณเเม่มาตั้งเเต่เด็ก ยิ่งช่วงเวลาที่คุณพ่อเสียไปเราสองคนก็รักก็สู้กันขึ้นมาก คุณแม่เลี้ยงเราคนเดียวถึงปัจจุบันเลยค่ะ ตอนนี้เเม่จะ60เเล้ว บ้านเราโดนยึดค่ะคุณแม่ต้องกลับไปอยู่ต่างจังหวัด คุณแม่เช่าหอในซอยให้เล้กๆห้องนึง จากเด็กที่มีบ้านอิสระ เสียงดังได้มีพื้นที่ได้เราต้อง ควบคุมมากขึ้นเพราะต้องปรับตัวอยู่กับคนอื่นให้ได้  ต้องห่างกับแม่เพราะสถานการณ์บีบบังคับ เพราะจำเป็นต้องเรียนต่อในกรุงเทพให้จบ คอนเนคชั่น โอกาสต่างๆ ในด้านการเรียนมันมีมากกว่า ตจว เลยจำเป็นต้องอยู่ เราคิดถึงคุณแม่อะคะปรับตัวไม่ได้เลย วันนี้วันเเรกด้วย เครียดเรื่องมหาลับอีก เรื่องการเงินอีก หนูมาตั้งกระทู้นี้ อยากถามพี่ๆที่เคยก้าวข้ามจุดๆนี้เหมือนกันอะคะว่าเป็นไง จุดที่ต้องห่างกับครอบครัว หรือการปรับตัว หรือการใช้ชีวิต💗(เขียนไปน้ำตาไหลไปฉ่ำ)