คบกับแฟนมายังไม่ถึงปี ทะเลาะกันทุกเดือน และเดือนละหลายๆครั้ง ตั้งแต่คบ ชีวิตไม่เคยได้เป็นตัวของตัวเองเลย  

ไม่เคยได้เที่ยวร้านเหล้า บ้านเพื่อนไม่เคยได้ไป ถ้าไปก็คือทะเลาะโทรจิกตลอด ระแวงตลอด  เราขยับทำอะไรเขามองว่าเรานอกใจตลอด บางทีมันเหนื่อยมากจนอยากจะเลิกให้มันจบๆไป แต่ก็นั่นแหละ......
สงกรานต์ ปีใหม่ อย่าหวัง......วันหยุดเรากลับบ้านไปหาพ่อแม่ยังชวนทะเลาะ  
เล่นโทรศัพท์ที่ก็ระเเวง  การแจ้งเตือนเด้งก็มีปัญหา  บางทีก็สงสัยว่าระบบสมองมันเป็นหารึป่าว เป็นไรมากไหม  เราทะเลาะกันจนรู้สึกว่า ถ้าจะเลิกกันจริงๆไม่ได้มาจากตัวเราหรอกมาจากนิสัยส่วนตัวแฟนมากกว่า ไม่ปลง ไม่คิดวิเคราะห์แยกแยะ บางทีมันน่าลำคานมากไม่ใช่ไม่รักนะ แต่อะไรที่มันเกินพอดีมันน่าลำคาน อีกอย่างเราเป็นคนขี้ลำคานด้วย  
หลายคร้งที่เราจับได้ว่าแอบคุยกับแฟนเก่า เราเจ็บมาก แต่ก็ยังไม่เลิกสักที ก็งงกับตัวเองเหมือนกัน 
ทะเลาะกันครั้งแรกที่บ้านเขา  เขาขว้างกระเป๋าเราเครื่องสำอางพังหมด  มีครั้งนึ่งทะเลาะกันผ่านมือถือเราจับได้ว่าคุยอีกเราจะเลิกและขอไปเอาหมวกกันน็คคืนมันของขึ้น ทุบหมวกกันน็อคเรา บางครั้งก็ทำลายข้าวของของเรา เช่น แปรงสีฟัน ครีมทาผิว แป้ง บราๆๆ  ตั้งแต่ที่ทะเลาะกันครั้งที่ทุบหมวกเราเราก็ไม่ไปบ้านแฟนอีกเลย เพราะกลัว  หลังจากนั้น เขามาหาเราที่หอตลอด แต่ก็ยังทะเราะกันเหมือนเดิม เรื่องเดิมชอบโพสเฟสประจานเราหาว่าเราคุยกับผู้ชาย ซึ่งความเป็นจิงไม่ใช่เลย เพื่อนๆในเฟสเขาพากันคอมเม้นให้กำลังใจ  มีครั้งนึ่งเขาโพสอีกเราเลยไปคอมเม้น เขาลบเม้นเรา เราก็คอมเม้นเรื่อยๆเพราะว่าโมโหไม่ไหวแล้ว เขาลบโพสไปเลยจ้าาาา  เราโกรธมากเราเลยมาโพสหน้าเฟสเราเหมือนกัน  จริงๆตอนเขาดีมันก็ดีเสียเรื่องนี้จริงๆ  เราจะเป็นประสาทมากในแต่ละวัน  เรื่องมันมีรายละเอียดเยอะ แต่ขอพิมพ์ย่อๆแบบระบายๆหน่อยก็แล้วกัน เพราะไม่กล้าปรึกษาเพื่อนแล้ว ><