ผมมีพี่ชายคนโตสุดขี้โมโหหงุดหงิดง่ายเเค่ถามว่าทำงานตรงนี้ยังไงก็จะขมวดคิ้วใส่ผมเเล้ว บางเรื่องนิดๆหน่อยก็จะโมโหใส่เเล้วผมไม่รู้ความรู้สึกเขาอยู่วันไหนดีรู้สึกดีก็จะพูดดีเลย พออีกวันฉุนง่ายอีกล่ะจนผมกลัวมากๆเหมือนคนติดยาเลยคุยกับเขาต้องกลัวตลอด ผมก็มีงานส่วนตัวทำเเต่มีพักนึงผมต้องมาช่วยงานเขาสักระยะนึงงานเป็นงานหนักยกของวางเเผนทำงาน พอพี่เขาเหนื่อยหรืออะไรขัดใจเขาจะว่าด่าไม่หยุดอยู่คนเดียวคือด่าเเรงมากมันตรงกับผมถามว่างานตรงนี้ทำยังไงผมไม่รู้เพราะไม่เคยทำงานตรงนี้ไม่ใช่สายงานที่ผมเคยทำมาก่อน (ความรู้สึกประมาณว่าไห้คนทำงานออฟฟิต มาก่อสร้างเหละไม่รู้เรื่องอะไร) พี่เขาขมวดคิ้วใส่พูดกระชากๆไม่รู้ใจความผมก็ต้องทำๆไปจนผิดพลาด เเล้วเขาก็ว่าผมไม่หยุดเลยว่าๆด่าๆผมผมผิดผมรับตรงๆ ผมไปซื้อของมาใช้ในส่วนที่เสียหายไปพี่เขาไม่เสียสักบาทเงินผมล้วนๆเเต่ๆๆพี่เขาไม่จบไงว่าด่าต่อไม่หยุดง่ายๆ ผมเป็นคนไม่สู้คนโดนด่าก็จะอยู่เงี่ยบๆเฉยๆฟังนิ่งๆอย่างเดียวไม่พูดอะไร  
พูดไปก็ด่ากลับนิ่งๆดีกว่า เป็นชั่วโมงเรื่องก็ยังไม่จบครับ ทำงานต่องานนี้เป็นงานขึงเชื่อกคนละมุมเขาทำผิดเองเเต่ผูกสลับกันก็ตะโกนใส่ผมทำไม่ไม่ดูไห้วะไอ้###มันหยาบเกินไปสำหรับพี่น้องเเท้ๆเเล้ว เเต่เวลานั้นโชคดีพ่อกับพี่ชายคนรองกลับมาเขาจะดีทันทีเเบบไม่ใช่ดีหลอก เหมือนเเค่ลดระดับความรุนเเรง ก็ยังบ่นว่าขมวดคิ้วเเต่จะหยุดด่าครับ พี่ชายคนรองที่มากับพ่อคนนี้ดีมองหน้าผมเขาก็รู้เรื่องเลยไห้ผมกลับบ้านไปไห้เขากับพ่อทำเเทนเอง พี่คนโตจะไม่กล้าหือหรือเเสดงอาการใดๆเลยถ้าทำงานรวมๆกันกับพ่อเเลพพี่รองครับ นี่ขนาดผมทำงานส่วนตัวเเยกอยู่คนละบ้านนะยังเป็นเเบบนี้ผมกลัวว่าวันนึงจะต้องเเยกครอบครัวกันจริงๆครับ ผมก็รักชีวิตผมนะตอนที่เขาโมโหเขาดูท่าทางพร้อมที่จะทำร้ายผมได้เลยไม่พอใจหัวร้อนอะไรใกล้ถีบกระชากทิ้งหมด ผมทำอะไรไม่ได้เเต่อยากไห้เขานิสัยดีขึ้นพ่อกับพี่รองก็รู้เเต่ทำไรไม่ได้เคยสงสัยเรื่องของเสพติดค้นห้องก็ไม่ได้พ่อกับพี่รองเคยเข้าไปมีกล้องด้วยจริงทั้งคู่ก็ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวเท่าไร ที่คิดว่าสารเสพติดเพราะเขาดูไม่คงที่ดีๆร้ายๆเเปลกๆอ่ะครับ