สวัสดีค่ะ หนูอายุ16 หนูอยากโตไปเป็นล่ามค่ะ หนูค้นพบว่าตัวเองชอบภาษาจีนตอนอยู่ ม.2 แน่นอนค่ะพอขึ้น ม.4 หนูเลือกสายศิลป์ภาษาจีน พ่อแม่ไม่เคยสนับสนุนเลยค่ะ หนูเก็บเงินซื้อหนังสือจีนหลายเล่ม ด้วยตัวเอง หนูไม่ได้สนใจพ่อแม่เรื่องไม่สนับสนุนกำลังทรัพย์เลย แต่หนูเสียใจที่แม่เอาแต่ดูถูกความฝันของหนู บอกว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่เมื่อมีคนมาบ้าน หรือ แม่ไปบ้านใครในเทศกาลต่างๆ ในโอกาสสำคัญต่างๆ บทสนทนามักจะมีหนูอยู่ในนั้นค่ะ 
"ลูกฉันชอบภาษาจีน"
"ลูกฉันเก่งภาษาจีนมาก"
"ลูกฉันอ่านหนังสือหนักทุกวัน"
"ลูกฉันมันไปแข่งศิลปหัตถกรรมมา ได้ที่1ด้วยนะ"
บทสนทนามักจะเป็นเรื่องของหนูที่เกี่ยวข้องกับภาษาจีน แต่หนูไม่เข้าใจเลย การกระทำของแม่ย้อนแย้งกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นกับหนู แม่มักจะบ่นด่า เวลาที่หนูใช้เวลาทั้งวันไปกับการอ่านหนังสือ การคัดภาษาจีน แม่มักจะด่าด้วยคำพูดรุนแรงเป็นประจำ อี*อก. อีสั* แล้วก็คำด่าแบบที่มีบนโลกนี้ แม่แทบจะขนมาทั้งหมดเลยค่ะ หนูโดนมาตังแต่เด็กๆ จนบางทีก็สงสัยตัวเองว่าทำไมไม่ชินสักที เวลาโดนด่า หนูพยายามบอกตัวเองว่าช่างเถอะๆ แต่มันก็เจ็บในใจทุกครั้งเวลานึกถึงคำพวกนั้นค่ะ แม่มักจะให้หนูทำงานของแม่ให้เสร็จก่อน แม่รับจ้างทำงานพับดอกไม้จันทน์ค่ะ เวลามีงานมาเยอะๆ หนูต้องช่วยแม่ทำจนเสร็จ หนูถึงจะสามารถไปทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ไปเรียนจีน ไปคัดจีน แล้วแม่ก็จะไปนอน พอไม่มีงานดอกไม้จันทน์ หนูใช้เวลาทั้งวันไปกับการคัดจีน แม่ก็จะคอยมาด่าต่อว่าหนู ว่าหนูไม่ทำอะไรเลย หนูไม่เข้าใจ หนูตื่นเช้ามาล้างจาน หุงข้าว กวาดบ้าน และหากับข้าวกินเอง ไม่เคยได้กินกับข้าวเช้าฝีมือแม่เลยค่ะ แม่ตื่นสายทุกวัน หนูตื่นเช้าฟังพอตแคชทุกเช้า แม่ก็จะบ่นว่าหนูฟังอะไร เสียงผู้ชาย เสียงน่ารำคาญฟังิยู่ได้ทุกวัน แต่หนูไม่ได้เปิดเสียงดังเลยนะคะ หนูต้องทำทุกอย่างให้เสร็จด้วยตัวเอง หนูก็เข้าใจนะคะ บางทีแม่อาจจะเหนื่อย แต่หนูไม่เข้าใจเลยค่ะทำไมแม่ต้องมาต่อว่า มาด่า มาลงโทษหนูทุกวัน แม่โยนทุกอย่างในบ้านให้เป็นหน้าที่ของหนู แม้กระทั่งทำอาหาร แม่ก็จะเป็นคนให้หนูทำ หนูลองผิดลองถูก บางครั้งไม่อร่อยก็โดนด่าหนักเลยค่ะ แต่พอมันอร่อย แม่ก็จะยกความดีความชอบให้ตัวเอง คือบอกพ่อว่า แม่เป็นคนทำ หนูรู้สึกว่าแม่ท็อกซิคมากจริงๆค่ะ บ่อยครั้งหนูคิดอยากจะจากครอบครัวนี้ไป แต่หนูก็ไม่กล้าพอ แม่บอกว่าความฝันของหนูมันบ้า แม่พูดคำนี้ออกมาหนูรู้สึกจุกในอกเลยค่ะ แต่หนูไม่ได้เถียงหรือพูดอะไร หนูอึ้ง!มาก!ค่ะ! รู้สึกว่าที่ผ่านๆมา มันดูซอฟลงทันที กีบคำพูดนี้หนูรับมันไม่ได้จริงๆ แม่บอกว่า อย่าทำอะไรเกินตัว ดูตัวเองด้วยว่าอยู่แค่ ม.4 อายุแค่นี้อย่าจองหอง หนูยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ว่าหนูผิดอะไร แม่กับพ่อชอบไล่หนูออกจากบ้าน ชอบบอกหนูว่าให้ไปหาเงินเลี้ยงตัวเอง ไม่อยากเห็นหน้า แม่เคยบอกหนูว่า ตอนรู้ว่าท้อง แม่อายุ19ท้องแรก แม่จะเอาหนูออก กินยาขับเลือด ทุกวัน แต่หนูไม่ยอมออก หนูไม่หลุดออกมาค่ะ แม่เลยต้องจำใจเก็บไว้ แม่ชอบบอกว่าหนูเป็นภาระ แต่แม่มีลูก5คนนะคะ หนูเป็นพี่สาวคนโต แต่ที่เป็นภาระคนเดียวคือหนูค่ะ หนูพยายามจะเข้าใจว่าหนูไม่ใช่สิ่งที่เกิดจากความรักแต่เป็นสิ่งที่เกิดจากความคึกคะนอง อยากลอง ของพ่อกับแม่ หนูเป็นข้อผิดพลาดค่ะ แต่หนูก็เข้าใจมันไม่ลง เพราะหนูเกิดมาตั้ง16ปีแล้ว จะจากไปโดยการ ฆตต.ก็กลัวบาปละเกินค่ะ อยากไปเกิดใหม่ ก็ไม่รู้อีกว่าอีกภพอีกชาติมันมีจริงรึเปล่า หรือเป็นเพียงสิ่งที่พูดต่อๆกันมา 
ตอนนี้หนูพยายามเรียนภาษาจีนให้มาก ให้มีความรู้มากกว่านี้ แล้วติดมหาลัยที่อยากเข้า เรื่มหาลัย พ่อแม่ก็ไม่ได้จะส่งเรียนนะคะ เขาบอกว่ามันเยอะเกินไป ถ้าอยากเรียนก็ทำงานส่งตัวเองเรียน อันนี้เข้าใจมากๆค่ะ. เพราะน้องตั้ง4คนก็ต้องเรียน แม่เคยพูดนะคะว่าจะส่งใครเรียนให้สูงๆ แต่แม่พูดว่าจะส่งหนูไม่ได้ค่ะเพราะโตแล้ว ต้องไปส่งน้องคนที่2เรียนดีกว่า คือให้หนูทำงานส่งน้อง พูดกี่ครั้ง คำว่าส่งลูกเรียนก็ไม่เคยตกลงมาที่ชื่อหนูเลยค่ะ เส้าใจ