ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ แต่ขอเกริ่นก่อนแบบยาวๆ
เราชอบทักคนไปเรื่อยๆค่ะแต่ไปเรื่อยของเราคือคนที่เขานั่งเดี่ยวๆคนเดียว นั่งเงียบๆ สันโดดดูไม่มีเพื่อนไม่ค่อยสดใส เราชอบเข้าไปทักค่ะเราอยากเห็นยิ้มเขา เพราะส่วนตัวเราไม่ค่อยชอบยิ้มเราเคว้งเวลาที่อยู่กับตัวเองเงียบๆ เราเลยอยากให้พวกเขายิ้มสดใสค่ะ(เราอาจจะเป็นโรคจิต55)คนส่วนใหญ่ที่เราเข้าไปทักเขาก็ยินดีพูดคุยกับเราหัวเราะกับความชวนพูดไปเรื่อยของเราแล้วก็ๆได้คำตอบมาเหมือนๆกันว่าพวกเขาชอบอยู่คนเดียวมันสบายใจกว่า*********
เข้าเรื่องค่ะ จนเรามาเจอรุ่นพี่คนหนึ่งเราเห็นเขานั่งเงียบ เดินคนเดียวทุกครั้งกินข้าวคนเดียว ทำอะไรก็ทำคนเดียว เราเลยเข้าไปทักค่ะเหมือนเดิมเราเข้าทักถามชื่อ ถามว่ามีเพื่อนรึป่าว ทำไมอยู่คนเดียวเขาก็บอกว่าเขามีแต่เขาเลือกที่จะอยู่คนเดียวเพราะมันสบายใจเหมือนเดิม เราถามไปถามมาจนรู้ลักษณะเขาว่าเขา ขี้อาย ไม่ชอบความวุ่นวายของคนข้างนอก เฉยชา แสดงอารมณ์ออกมาไม่เก่ง ขี้กลัว กลัวคนที่จะเข้าหาเขาด้วยค่ะ55แต่คนนี้ไม่เหมือนคนที่เราขอเมคเฟรนที่ผ่านๆมาค่ะ เราคุยกับเขาแล้วก็คุยเรื่อยๆยาวๆครึ่งวันนั้นเรานั่งคุยกับเขาผ่านแชทค่ะขอไว้ เราก็ดูจะโอเคที่มีคนเข้าไปคุยด้วยเราถามแล้วว่ากวนรึป่าวเขาบอกกับเราว่าไม่เลย ไม่กวนเลยแล้วก็ไม่มีใครที่จะทักเขาแบบนี้ด้วย เราก็ดีใจที่มีเพื่อนใหม่
คุยกันทุกวันจนเรารู้สึกชอบรู้สึกดีกับเขาแต่ไม่กล้าบอกไปเพราะก็เสียใจกับเขามาตลอดตั้งแต่คุยกันเสียใจในที่นี้คือคำพูดเขาค่ะเขาเป็นคนพูดตรงจนเจ็บแต่เขารู้ตัวนะคะว่าเขาพูดดีกับใครไม่เป็นแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคค่ะเราพยายามกับเขามากด้วยเช่นกันจนมีช่วงหนึ่งเหมือนต่างคนต่างรู้แล้วว่ามีความรู้สึกให้กันมีอะไรนิดหน่อยก็ประชดกันค่ะ555ก็ฟิวเพื่อนนอยกันปกติ แต่ไม่ปกติคือเขาก็มีคนคุยของเขาแล้วเราก็รู้เลยรู้สึกต้องถอยเพื่อเซฟใจตัวเองแล้วเขาก็คิดว่าสิ่งที่เราพยายามทำกับเขาเราเอาไปทำกับทุกคนค่ะเราทั้งคู่เลยต้องห่างกัน สรุปห่างกันไม่ได้มันผูกพันธ์กันเพราะทุกๆเย็นผ่านอะไรมาก็จะเอามาเล่าเอามาคุยเอามาปลอบกันค่ะเขาก็ทักมาคุยบ้างฟอร์มเยอะบ้างเราก็เหมือนกันค่ะแต่เรากลัวที่ทักไปจะไปกวนเขารึป่าวแค่นั้นค่ะที่ผ่านมาเรายอมเขาหมดแล้วปกติเขาเป็นคนไม่ยอมใครค่ะสวนอย่างเดียว และแล้วเราทั้งคู้ก็ต้องห่างกันอีกรอบ เขากับคนคุยเขาได้คบกันแล้วค่ะเราเลยเลือกที่ว่างั้นอยู่ในที่ของเราจนมันต้องจากลากันแล้วจริงๆ(เราต้องไปเรียนต่อค่ะได้ทักไปหาเขาพิมพ์ทั้งหมดออกมาว่ายังชอบเหมือนเดิมเขาก็บอกเหมือนกันค่ะว่าก็ชอบเหมือนกันไม่มีใครกล้าทักเขาแบบเราไม่มีใครน่ารักกับเขาแบบเราพร้อมบอกประโยคต่อมาว่าเขาต้องย้ายไปเรียนต่อเหมือนกันเราล้มทั้งยืนทั้งที่รู้ว่าถึงเขาอยู่เราก็ตั้งไปอยู่ดีแต่อย่างน้อยเพื่อนเราสามารถส่งข่าวสารเขาหาเราได้แต่นี่เขาย้ายไปเราย้ายไปจากกันจริงๆแล้วพึ่งมาบอกกันเราโคตรแย่เลยค่ะเราอยู่ไม่ได้เสียดายเวลาที่มันหายไปที่ไม่ได้เปิดใจคุยกันตั้งแต่แรกด้วยค่ะน่าจะนั่งคุยกันดีๆบอก2วันสุดท้ายเรามืด8ด้านมากกกกจนผ่านมาได้หลายวันแล้วค่ะตอนนี้เราก็ยังทำใจไม่ได้เขาไปแล้วไม่มีเขาแล้วค่ะ สุดท้ายแล้วตอนนี้เราได้รู้แล้วว่าสิ่งที่พยายามมาตลอดเขาเห็น แล้วเราทั้งคู่ก็ชอบกันแต่เดินทางเดียวกันไม่ได้
กอดแต่ต้องปล่อยมันแย่จนไม่อยากที่จะทำอะไรเลยค่ะ อยู่ไม่ได้แต่ต้องอยู่ให้ได้ใช่มั้ยคะ
ทำไมคนที่พยายามมาตลอดต้องพังลงก่อนถึงเส้นชัยทุกครั้ง
เราชอบทักคนไปเรื่อยๆค่ะแต่ไปเรื่อยของเราคือคนที่เขานั่งเดี่ยวๆคนเดียว นั่งเงียบๆ สันโดดดูไม่มีเพื่อนไม่ค่อยสดใส เราชอบเข้าไปทักค่ะเราอยากเห็นยิ้มเขา เพราะส่วนตัวเราไม่ค่อยชอบยิ้มเราเคว้งเวลาที่อยู่กับตัวเองเงียบๆ เราเลยอยากให้พวกเขายิ้มสดใสค่ะ(เราอาจจะเป็นโรคจิต55)คนส่วนใหญ่ที่เราเข้าไปทักเขาก็ยินดีพูดคุยกับเราหัวเราะกับความชวนพูดไปเรื่อยของเราแล้วก็ๆได้คำตอบมาเหมือนๆกันว่าพวกเขาชอบอยู่คนเดียวมันสบายใจกว่า*********
เข้าเรื่องค่ะ จนเรามาเจอรุ่นพี่คนหนึ่งเราเห็นเขานั่งเงียบ เดินคนเดียวทุกครั้งกินข้าวคนเดียว ทำอะไรก็ทำคนเดียว เราเลยเข้าไปทักค่ะเหมือนเดิมเราเข้าทักถามชื่อ ถามว่ามีเพื่อนรึป่าว ทำไมอยู่คนเดียวเขาก็บอกว่าเขามีแต่เขาเลือกที่จะอยู่คนเดียวเพราะมันสบายใจเหมือนเดิม เราถามไปถามมาจนรู้ลักษณะเขาว่าเขา ขี้อาย ไม่ชอบความวุ่นวายของคนข้างนอก เฉยชา แสดงอารมณ์ออกมาไม่เก่ง ขี้กลัว กลัวคนที่จะเข้าหาเขาด้วยค่ะ55แต่คนนี้ไม่เหมือนคนที่เราขอเมคเฟรนที่ผ่านๆมาค่ะ เราคุยกับเขาแล้วก็คุยเรื่อยๆยาวๆครึ่งวันนั้นเรานั่งคุยกับเขาผ่านแชทค่ะขอไว้ เราก็ดูจะโอเคที่มีคนเข้าไปคุยด้วยเราถามแล้วว่ากวนรึป่าวเขาบอกกับเราว่าไม่เลย ไม่กวนเลยแล้วก็ไม่มีใครที่จะทักเขาแบบนี้ด้วย เราก็ดีใจที่มีเพื่อนใหม่
คุยกันทุกวันจนเรารู้สึกชอบรู้สึกดีกับเขาแต่ไม่กล้าบอกไปเพราะก็เสียใจกับเขามาตลอดตั้งแต่คุยกันเสียใจในที่นี้คือคำพูดเขาค่ะเขาเป็นคนพูดตรงจนเจ็บแต่เขารู้ตัวนะคะว่าเขาพูดดีกับใครไม่เป็นแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคค่ะเราพยายามกับเขามากด้วยเช่นกันจนมีช่วงหนึ่งเหมือนต่างคนต่างรู้แล้วว่ามีความรู้สึกให้กันมีอะไรนิดหน่อยก็ประชดกันค่ะ555ก็ฟิวเพื่อนนอยกันปกติ แต่ไม่ปกติคือเขาก็มีคนคุยของเขาแล้วเราก็รู้เลยรู้สึกต้องถอยเพื่อเซฟใจตัวเองแล้วเขาก็คิดว่าสิ่งที่เราพยายามทำกับเขาเราเอาไปทำกับทุกคนค่ะเราทั้งคู่เลยต้องห่างกัน สรุปห่างกันไม่ได้มันผูกพันธ์กันเพราะทุกๆเย็นผ่านอะไรมาก็จะเอามาเล่าเอามาคุยเอามาปลอบกันค่ะเขาก็ทักมาคุยบ้างฟอร์มเยอะบ้างเราก็เหมือนกันค่ะแต่เรากลัวที่ทักไปจะไปกวนเขารึป่าวแค่นั้นค่ะที่ผ่านมาเรายอมเขาหมดแล้วปกติเขาเป็นคนไม่ยอมใครค่ะสวนอย่างเดียว และแล้วเราทั้งคู้ก็ต้องห่างกันอีกรอบ เขากับคนคุยเขาได้คบกันแล้วค่ะเราเลยเลือกที่ว่างั้นอยู่ในที่ของเราจนมันต้องจากลากันแล้วจริงๆ(เราต้องไปเรียนต่อค่ะได้ทักไปหาเขาพิมพ์ทั้งหมดออกมาว่ายังชอบเหมือนเดิมเขาก็บอกเหมือนกันค่ะว่าก็ชอบเหมือนกันไม่มีใครกล้าทักเขาแบบเราไม่มีใครน่ารักกับเขาแบบเราพร้อมบอกประโยคต่อมาว่าเขาต้องย้ายไปเรียนต่อเหมือนกันเราล้มทั้งยืนทั้งที่รู้ว่าถึงเขาอยู่เราก็ตั้งไปอยู่ดีแต่อย่างน้อยเพื่อนเราสามารถส่งข่าวสารเขาหาเราได้แต่นี่เขาย้ายไปเราย้ายไปจากกันจริงๆแล้วพึ่งมาบอกกันเราโคตรแย่เลยค่ะเราอยู่ไม่ได้เสียดายเวลาที่มันหายไปที่ไม่ได้เปิดใจคุยกันตั้งแต่แรกด้วยค่ะน่าจะนั่งคุยกันดีๆบอก2วันสุดท้ายเรามืด8ด้านมากกกกจนผ่านมาได้หลายวันแล้วค่ะตอนนี้เราก็ยังทำใจไม่ได้เขาไปแล้วไม่มีเขาแล้วค่ะ สุดท้ายแล้วตอนนี้เราได้รู้แล้วว่าสิ่งที่พยายามมาตลอดเขาเห็น แล้วเราทั้งคู่ก็ชอบกันแต่เดินทางเดียวกันไม่ได้
กอดแต่ต้องปล่อยมันแย่จนไม่อยากที่จะทำอะไรเลยค่ะ อยู่ไม่ได้แต่ต้องอยู่ให้ได้ใช่มั้ยคะ