สวัสดีค่ะวันนี้ขอมาระบายเรื่องส่วนตัวหน่อยนะคะ
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเราคบกับแฟนมาได้3ปี ย้ายมาอยู่ด้วยกันตั้งแต่คบกันได้ 8เดือน แต่ระหว่างที่อยู่ด้วยกันมามีเรื่องให้ทะเลาะกันตลอดเรื่องจุกจิกและเรื่องใหญ่ปะปนกันไป ที่ผ่านมาเราเป็นแฟนที่ดีมาโดยตลอดไม่เคยขาดตกบกพร่องอะไรเลย ยกตัวอย่างคือ เขาทำงานเข้ากะบ่ายเลิกงานเที่ยงคืนเราเลิกงานช่วงเย็น เราก็ซื้ออาหารมาไว้ให้เขา รอเขากลับมากินตอนดึกเผื่อหิว หรือแม้กะทั่งส่งสมัครงานใหม่ในตำแหน่งที่ดีกว่าเดิมเรซูเม่เราก็เป็นคนทำให้ แล้วเป็นคนส่งสมัครงานให้อีก พูดได้เต็มปากเลยว่าชีวิตเขาที่ได้ดีทุกวันนี้เพราะเรา แต่ทำมั้ยเขาชอบทำให้เราเสียใจ เสียน้ำตาอยู่ตลอด อย่างเช่นเรื่องวันนี้เราตั้งใจรอวันหยุดเค้าเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน ไปเที่ยว ไปหาอะไรอร่อยๆกินด้วยกัน
แล้วเรื่องที่ทะเลาะกันวันนี้ก็มีอยู่ว่าเราหิวมากๆเลยตอน 5โมงเย็น (ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้า) แต่คิดว่าเอ่อ ค่อยออกไปกินตอน1ทุ่มก็ได้ไม่เปนไร เราเลยบอกเขาตอน5โมงเย็นว่าเดี๋ยวประมาณ 1ทุ่มออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันนะ เขาตอบโอเค แล้วพอถึงเวลาเราชวนไปอาบน้ำเค้าบ่ายเบี่ยง ทำเป็นไม่พูดกับเรา เราเลยบอกงั้นเราไปหาอะไรกินเองก็ได้ ที่ผ่านมาเราก็ใช้ชีวิตคนเดียวทำอะไรคนเดียวจนเริ่มชิน จนตอนนี้เริ่มสับสนกับตัวเองว่าเราจะมีเขาไปทำมั้ย ในเมื่อวันหยุดเขา เขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเราเลย ขนาดเราบอกว่าเราหิวข้าวมาก จนปวดท้องเขายังไม่สนใจ ยังไม่ใยดี นอนเล่นโทรศัพท์มือถือหน้าตาเฉย แล้วพอเราไปหาอะไรกินเสร็จกลับมา เขาก็ออกไปบ้านเพื่อนหน้าตาเฉย จนตอนนี้เราตัดสินใจที่จะพอแล้วไม่เอาอีกแล้วคือจะเลิก แต่เขาก็มาร้องไห้บอกไม่อยากเสียเราไป
เราควรทำยังไงดีคะ การที่เราต้องการเลิกเราผิดมั้ย เราเหนื่อยมากแล้วจิงๆ ที่ผ่านมาในการคบกันเราใช้ความอดทนอย่างมาก แม้กระทั่งเขามีคนอื่นเราก็ยังอดทน