เรื่องราวมันเกิดขึ้นเมื่อปี65 ตัวเราเองขึ้นปี1 แล้วได้รู้จักกับรุ่นพี่คนนึง คุยได้สักพักก็ตัดสินใจคบกัน แต่คบกันโดยที่ว่าแอบคุยกันมาก่อนแล้วต่างคนต่างบอกเลิกแฟนตัวเองแล้วมาคบ ก็คบกันมาเรื่อยๆจนทางเรามีคนเข้ามาคอยเตือนอยู่ตลอดว่าแฟนเรายังคบกับคนเก่าอยู่ แต่ความที่เชื่อใจแล้วอยู่ด้วยกันที่วิทยาลัยตลอดมันบังตา ก็เลยไม่เชื่อคำที่เขาเตือน จนมาร็ว่าตัวเองท้องแล้วจับได้ว่าเค้ามีอีกคน(แต่ไม่ใช่คนเก่า) แล้วความที่รักมากก็ยอมเป็นตัวเลือกให้เขา เขาก็ตัดสินใจเลือกเรา แต่มันกลับแย่ลงจนต้องเลิกกันจริงๆ แล้วเค้าก็เอาแฟนเก่าที่แอบคบอยู่มาเปิดตัวในเฟสหลัก ซึ่งก่อนหน้านี้แอบคบกันในเฟสรอง ตอนนั้นคือเสียใจมาก แล้วก็มีเรื่องส่วนตัวของเขาที่เขาไปแอบมีคนอื่นในขณะที่คบกับแฟนเก่าอยู่แล้วเรารู้เรื่องเข้า จึงตัดสินใจไปบอกแฟนคนปัจจุบันของเขา ทำให้เขาเลิกกัน ตอนนั้นทั้งเราและเขาเกลียดกันมาก แต่สุดท้ายพอเขารู้ว่าเราเก็บเด็กไว้ก็กลับมาวุ่นวายกับชีวิตเรา ทักไปหาแฟนคนปัจจุบันเราว่าอย่ามายุ่งกับเมียเขา แล้วก็บอกที่บ้านตัวเองจนรู้กันไปทั้งหมด ทางวิลัยจึงให้เราดรอปเรียนไปก่อนซึ่งตอนนั้นเราอยู่ปี2 แล้วก็ไปอยู่ที่บ้านเขา แต่เรื่องราวที่ทำให้เราลังเลใจคือหลังจากนี้.....
   เราไปอยู่บ้านเขาโดยที่ไม่ต้องออกมาทำงานนนอกบ้าน ที่บ้านเขาก็ดีกับเรา(แค่บางคน) แต่ก็ไม่ได้สนใจ พอแฟนไปทำงานเสร็จกลับมาก็ปกติ แต่พอเวลาเราหลับหรือเผลอ เค้าจะย่องออกไปหาเพื่อนของเขาวันแล้ววันเล่า จนเราท้องแก่ก็ไม่ยอมหยุด ทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมากเพราะถ้าใครถูกปล่อยไว้คนเดียวในที่ๆไม่ใช่ที่ของเราก็น่าจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี จนตอนนี้เราคลอดลูกมาได้4เดือนกว่าแล้ว การติดเพื่อนของเขามันน้อยลงก็จริงแต่การดูแลเอาใจใส่ถ้าไม่ร้องขอจะไม่ได้สิทธิ์นั้นเลย จนเราไม่เข้าใจว่าสิ่งพวกนี้ต้องร้องขอด้วยหรอ เขาไม่เคยอวดเราถ้าเราไม่ขอ ไม่เคยกดไลค์หรือถูกใจโพสเวลาแท็กถ้าไม่บอกให้กด ไม่เคยถ่ายภาพเก็บเป็นความทรงจำเวลาไปไหนด้วยกัน ไม่เคยช่วยแบ่งเบาภาระในบ้านถ้าไม่พูดบอก จนตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าเป็นแฟนหรือเป็นแม่บ้านให้เขา แล้วตัวเขาเองก็ยังคงปลดบล๊อคแฟนเก่าในตอนที่เราบอกให้บล๊อคเพราะเขาชอบไปส่องตลอด แล้วแบบนี้เรายังต้องทนอยู่มั้ยคะ....