ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแม่มันแย่มาตั้งแต่เราจำความได้ แม่ทำร้ายร่างกายเราด้วยการทุบตีไปจนถึงขู่ฆ่าด้วยมีดมาตั้งแต่เราจำความได้ พอเราเริ่มโตคำที่เค้าด่าเราย่อยที่สุดคือ "คือลูกที่กูไม่ได้อยากให้เกิด" เค้าเล่าให้ฟังว่าก่อนมีเราเค้าลืมกินยาคุมไปสองสามวันแล้วเราก็มาเลย ทุกครั้งที่แม่ทะเลาะกับพ่อหรือทะเลาะกับคนที่ทำงานมักจะมาลงที่เราเสมอถ้าไม่ใช่การด่าทอ บูลลี่ ทำลายข้าวของของเรา ก็ทำร้ายร่างกายเราซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเราเข้ามหาลัยได้ออกมาใช้ชีวิตเอง ก่อนหน้าเราเข้ามหาลัยเค้าเคยขู่เราว่าต่อให้เราเข้ามหาลัยแล้วเค้าก็จะตามไปตีเราให้ถึงที่จำเอาไว้เราเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียวมานานแสนนานจนตอนนี้อายุ  33 ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้เรามีทุกๆความรู้สึกแย่ปนเปอยู่ในใจจนไม่สามารถนอนหลับได้ เรามีน้องสาวกับพ่อที่พอจะเคยเห็นแม่ทำร้ายร่างกายเรา ด่าเราอยู่บ้างแต่ไม่ได้ช่วยอะไร พักหลังพอเราเริ่มโตเรียนจบมีงานทำแต่ยังไม่ออกจากบ้านเค้าไม่ได้ทุบตีเราแล้วแต่สร้างความเกลียดชังต่อคนรอบข้างให้กับเราแทน บางคนเชื่อแม่บ้างบางคนไม่เชื่อ เราเคยทำงานช่วยแม่แล้วต้องคอยติดต่อเรื่องงานกับเพื่อนของแม่บางคน เวลาแม่ไม่พอใจเราแม่จะโทรไปเล่าเรื่องเราว่าเราไม่ดีแบบไหนยังไงให้ระวังเราไว้กับเพื่อนของแม่ แม่มักจะบอกกับญาติๆว่าเราไม่มีอนาคตเรียนจบก็คงไปมีลูกมีผัวต่างจากน้องที่เรียนเก่งหาเงินเก่ง ปจบ เราก็ยังไม่มีลูกผัวแต่น้องเรามีแฟนแม่ตอนแรกก็รับไม่ค่อยได้ แม่เราเคยเข้า รพ ด้วยอาการหัวใจหยุดเต้นเฉียบพลันตอนนั้นเราเป็นคนเฝ้าไข้แม่ดูแลแม่ตลอดจนออกจาก รพ คนที่ไปเยี่ยมก็จะเห็นเราอยู่กับแม่ตลอด แต่แม่กลับไปเล่าให้คนอื่นที่ไม่ได้มาเยี่ยมรวมถึงญาติๆฟังว่าไม่มีใครดูแลทั้งนั้นมีแต่พยาบาลเราถามแม่ว่าทำไมทำแบบนั้นแม่ตอบว่าเพราะเรามันลูกชั่ว ชาติเลวใครจะไปอยากบอกคนอื่นว่าคนอย่างเรามาเฝ้าเราเสียใจนะเพราะวันที่เรานั่งรถกลับมาเฝ้าแม่เราโทรลาอาจารย์ที่สอบไฟนอลเพื่อขอมาเฝ้าเค้าโดยเฉพาะเพราะเราเป็นห่วง เรายอมรับเรื่องนึงที่ทำให้ที่บ้านผิดหวังคือเรื่องเรียนเราซิ่วสองปีจบช้ากว่าคนอื่นแต่ก็จบนะคะ ปจบ แม่กำลังจะเกษียณอยู่ๆแม่ก็เรียกเราไปคุยเรื่องการที่เราควรให้เงินแม่ ตอนนั้นเรามีเงินเดือนแค่ 9,000 บาทแต่แม่บอกว่าเราต้องให้เงินแม่เพื่อตอบแทนบุญคุณ แม่พูดกับเราแทบทุกวันว่ารีบหางานใหม่แล้วต้องให้เงินแม่ด้วยเพราะเกษียณแล้วแม่จะไม่มีเงิน ใจจริงเราก็อยากให้นะคะแต่อีกใจก็ด้วยเงินเดือนที่น้อยนิดบวกกับพฤติกรรมของแม่ที่ทำกับเรามาตลอดจนเราเสียทั้งสุขภาพกายสุขภาพจิตจนอายุ 33 มันสมควรให้จริงๆหรอ เรามีแพลนจะย้ายไปทำงานที่ กทม เพื่อหลีกหนีออกจากแม่เพื่อตัวเองเหมือนกัน เราอยากขอความคิดเห็นว่าเราควรให้เงินแม่จริงๆใช่มั้ยหรือเราต้องทำยังไงดีคะ

ส่วนพฤติกรรมแม่กับเราในปัจจุบันก็ไม่ได้ตบตีอะไรเราแล้วคงเพราะเค้าอายุมากแล้วแต่ยังคงบูลลี่ นินทาเรา ทำดีกับเราเฉพาะตอนที่เรามีประโยชน์ด้วย เช่นเราจะจ่ายค่านั่นนี่ให้ หรือเราทำงานบ้าน หรือเราช่วยเค้าทำอะไรตามใจเค้า แต่เวลาปกติก็พูดดีบ้างไม่ดีบ้างแล้วแต่อารมณ์เค้าอะค่ะ // ในส่วนของพ่อถ้าใครสงสัย พ่อแทบไม่ได้ช่วยเราในเรื่องนี้ทั้งที่พ่อก็เคยเห็นแม่ทำร้ายเราและรับรู้ และบางครั้งพ่อก็ใช้อารมณ์กับเราเวลาเราทำอะไรไม่พอใจเค้าอยู่บ่อยๆชอบบอกว่าเราโง่ไม่มีสมองมาตั้งแต่เด็ก ภายนอกคนมองว่าพ่อสปอยล์เราแต่จริงๆก็ไม่ได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเรียน พ่อสนับสนุนความชอบ การเรียน กีฬา ทุกสิ่งอย่างพ่อสนับสนุนตลอด แต่แม่ไม่เคยสนับสนุนอะไรเราเลย และทุกครั้งที่เราได้อะไรดีๆจากพ่อแม่ก็จะฉุนเฉียวใส่เราพูดจาไม่ดีกับเราอยู่อย่างงั้นเป็นอาทิตย์แล้วเวลาที่แม่รู้ว่าเราไม่สนใจหรือไม่เชื่อฟังหรือแม่คิดว่าคำพูดแม่ไม่มีน้ำหนักแม่มักจะอ้างเอาพ่อมาเป็นตัวขู่ว่าจะฟ้องพ่อถ้าเราทำตามที่เค้าต้องการไม่ได้หรือขัดใจเค้าค่ะ จนถึงทุกวันนี้เราก็ยังไม่รู้เลยว่าเราไปทำอะไรให้เค้านักหนาเค้าถึงทำแบบนั้นกับเราค่ะ