สวัสดีค่ะ เรากำลังรักษาอาการไบโพลาร์อยู่ ตอนนี้เราอยู่ในช่วง depress ตอนกินยามันก็ดีๆอยู่ แต่คนรอบข้างบอกว่าเราไม่ได้บ้านะ ไม่ต้องกินยา ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ ให้เข้าวัด สวดมนต์ ฟังธรรมะ นั่งสมาธิ เราก็เลยหยุดยาเอง เพราะเราไม่อยากกินยาตลอดชีวิต มีแต่คนบอกว่ายาจิตเวชจะทำให้เกิดอาการเสพติด เราจึงตัดสินใจเข้าสู่ธรรมะจริงจัง ฟังธรรมะตลอดเวลาที่ว่าง ก่อนนอน แต่ยิ่งฟังมันก็ยิ่งแย่ พระบอกให้ปล่อยวาง อย่าไปโกรธ เราทำไม่ได้ เราเครียด เรารู้สึกผิดบาป เรารู้สึกแปลก ทำไมคนอื่นที่ฟังธรรมะปล่อยวางได้แต่เราทำไม่ได้ เราไม่กล้าปรึกษาแม่เพราะแม่ชอบเข้าวัดทำบุญ เรากลัวแม่รับไม่ได้ว่าเราเป็นลูกที่บาปมาก ไม่กล้าเล่าให้จิตแพทย์ฟังกลัวเค้ามองครอบครัวเราไม่ดีที่มีลูกเป็นคนบาปอย่างเรา เราเลยเปลี่ยนมานั่งสมาธิทำใจให้โล่งแต่ยิ่งนั่งยิ่งฟุ้งซ่าน เราเลยตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากระบายสิ่งที่อยู่ในใจให้ใครสักคนที่ไม่รู้จักเราฟัง เราบาปมากไหมคะ ขอร้องนะคะอย่าคอมเม้นท์ดราม่าเรื่องศาสนาเลย ตอนนี้เราแย่มากพอแล้วค่ะ