ตามหัวข้อเลยค่ะคือเราอายุ16ปี(กำลังจะขึ้นม.6) เป็นปกติที่อยากเเต่งตัวอยากบำรุงตัวเองเเต่เเม่เราไม่ซื้อครีมหรือเเม้กระทั่งเสื้อผ้าให้เราเลยซื้อให้เเต่พ่อน้องกับตัวเองเรานอยเเม่มากๆเพราะทุกครั้งที่เราอยากได้อะไรเเม่บอกไม่มีเงินเเต่ไปซื้อของให้ตัวเองได้ตลอดพอขอเเม่ไปทำงานเเม่ก็ประชดใส่จนเราเหนื่อยจะคุยด้วนเสื้อผ้าเราน้อยชั้นในยังเป็นของที่เราเก็บเงินซื้อเองมา2ตัวเเม่เคยซื้อให้ตัวนึงเกือบ2ปีที่เเล้วเเล้วเราไม่เคยได้อะไรอีกเลยนอกจากผ้าอนามัยที่ซื้อมาเผื่อบ้างเหลือให้บ้าง)
เราได้เงินไปโรงเรียนวันละ100รวมค่านํ้ามันรถเหลือใช้ประมาณ60บาทน้องเราได้วันละ50-100อยู่ป.1ไม่รวมค่าอะไรจะว่าเราอิจฉาน้องก็ได้เพราะด้วยความที่เรามีใช้60บางทีเราไม่ได้กินอะไรเลยเเม้เเต่นํ้าเปล่าเพื่อมาซื้อครีมซื้อวิตามินเเต่เเม่ก็มาเอาไปใช้เอาไปกิน
อาทิตย์ก่อนเราทำงานได้ตั้งใจซื้อเค้กวันเกิดให้เเม่ฝากของไว้บ้านย่าเราเป็น ปจด.เลยกลับบ้านมาอาบนํ้าเเม่มาก็มาคุยกับพ่อพอเราพูดเเทรกว่าเค้กอยู่บ้านย่าก็ด่าเราประชดใส่ไม่หยุดบอกเราสร้างเเต่ปัญหาไม่ตั้งใจจัดวันเกิดให้บอกให้เอาเค้กให้หมากินด่าอีกสารพัดเราโคตรน้อยใจกว่าจะได้เงินเพราะเเอบเเม่ทำเเถมพ่อรู้ว่ามีเงินก็ให้ซื้อนู่นนี่ให้เราไปโรงเรียนก็ให้ใช้เงินตัวเองค้านํ้าก็ให้เราจ่ายตอนนี้จะไปทำพาร์ทไทก็ประชดอีกและบอกใครจะดูน้องไม่ไปมีงานอยู่กรุงเทพเเต่เราไปช้าเพราะติดกิจกรรมสภาก็มาเเซะมาว่ามาทำใส่เราโคตรเสียใจ
เราเจ็บป่วย มีอุบัติเหตุขาบวมต้องรอให้เป็นหนักก่อนถึงจะพาไปโรงโรงบาล(เราต้องไปอนามัยเองตลอดบางทีปล่อยให้หายเอง)แถมยังว่าเราว่าเราทำให้เสียเวลาเสียเงินเเต่น้องเเค่ไอก็หอบกันไปหาหมอทิ้งเราอยู่บ้านคนเดียว
เราเลยนอยเพราะเขาทำเหมือนเราไม่สำคัญจะไปไหนกลับดึกเเค่ไหนก็ไม่บอกเราทั้งที่รู้ว่าบ้านเรามันเปลี่ยววันไหนมีคนอยู่ด้วยเขาก็จะพูดดีว่าอันตรายนะไปอยู่บ้านน่านะแบบเราก็ลูกอ่ะเเต่ต้องมาคอยรับอารมณ์พ่อเเม่ไหนจะพ่อเเม่คอยกดดันคอยให้เรารับผิดชอบความฝันพ่อเเม่อ่ะเราเเค่อยากมีอิสระบ้างให้ทำงานบ้างให้ทำกิจกกรมของโรงเนียนเเบบเต็มที่บ้าง(แม่บอกตลอดว่ารุ่นแม่ไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรม)เเต่เราทำเเล้วเรามีความสุขไงบางทีอยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างอยากไปทำงานบ้านเพื่อนบ้างเเต่เเม่ก็ห้ามตลอดจนเราไม่เข้าสังคมเขาก็มาด่ามาว่าเอาเราไปบอกคนอื่นว่าขี้เกียจเเบบนั้นนิสัยเสียเเบบนี้จะว่าไปแล้วเราผิดไหมที่อยากหายไปเลยจากบ้านนี้