สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กม.ต้น ที่พ่อแม่แยกกันอยู่ เรากับแม่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เราไม่เคยบ่นว่าอยากอยู่กับพ่อ เพราะเรารู้นิสัยพ่อดี แม่เราเป็นคนที่ ไม่สอน ใช้คำด่าอ่ะค่ะ ด่าเราแทบทุกวัน พูดกู ด่าเราโดยใช้คำว่า สันดานเป็นหลักอ่ะค่ะ ทุกคนคิดว่าแรงไปมั้ยคะ เรารับไม่ไหวเลยค่ะ ร้องไห้ ตลอด เราไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลย อายอ่ะค่ะ พ่อแม่ควรจะทำให้เรามีความสุขเป็นเซฟโซนไม่ใช่หรอคะ ทุกคนอาจจะคิดว่า เพราะเราทำอะไรให้รึป่าวเขาถึงด่า เราจะยกตัวอย่างของวันนี้เลยนะคะ

1
- เราก็นั่งอยู่หน้าคอมเรา ฟังเพลงทำอะไรของเรา ทีนี้แมวกระโดดไปโดนสายไฟ คอมมันเลยดับ พวกสวิตไปในห้องก็ดับ ( เราอยู่ห้องเดียวกับแม่นะคะ ) เราเลยพูดว่า เอ้าคอมดับ ละก็หันไปหาแม่ แม้เราก็พูดว่า กูจะรู้มั้ยก็แมวกระโดดมา เราก็ด้วยความงงๆ เลยตอบไปว่า ก็บอกเฉยๆ ก็คอมมันดับอ่ะค่ะ แม่เราด่าเลยค่ะ เก่งกับแม่นักนะ เดี๋ยวนี้เก่งหัดเถียง อย่าให้กูได้ยินอีกนะ โหเราร้องไห้เลยอ่ะ มีเสียงก็ไม่ได้ อยู่ห้องเดียวกับแม่ แค่ความส่วนตัวแม่เขายังไม่ให้เราเลยอ่ะ 

2
- วันนั้นเราไปช่วยงานแม่ที่ตลาดเพราะแม่บอกให้เราไปช่วย เฝ้าร้านตอนตี3ตี4 เราไม่ได้บ่นอะไรเลย แต่ด้วยความง่วงๆเราเลยไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยคุยกับใคร จนมันไม่ไหวแล้ว ตี5เราเลยขอแม่กลับไปนอน เพราะบ้านมันก็ใกล้ๆที่แม่ขายของ แม่ก็ด่าเราอ่ะค่ะ เราพูดไม่ถูกเลย แต่จบประโยคด่าด้วยคำว่า น่ารำคาญว่ะ โหทุกคน เราเฟลอะ เราอยากจะลองไม่พูดกับแม่เลี่ยงเราโดนด่า มันก็ไม่ได้อ่ะ เราโกรธแม่ไม่ลง 

อยากจะลองถามความคิดทค.ว่า ที่แม่ทำมันดีมั้ยคะ และเราควรพูดกับแม่ยังไงดี ขอบคุณล่วงหน้านะคะ🫠