ในวัย ม.2นี้หนูเริ่มหาความฝันเกี่ยวกับอาชีพมาระยะหนึ่งเเละลองสังเกตุถึงเเนวคิดของคนวัยทำงาน  จนบงครั้งหนูก็รู้สึกท้อกับเเนวคิดบางอย่าง

ไม่ว่าจะอาชีพไหนทุกๆคนต่างเอาความสำเร็จมาไว้ที่ "เงิน" ซึ่งไม่เเปลกเพราะปัจจัยหลักๆที่มนุษย์สร้างขึ้นเเละนำมาใช้เเลกเปลี่นทุกสิ่งทุกอย่างก็คือเงินเเต่หากว่า อาชีพนักวิทยาศาตร์ นักวิจัย วิศวกรหุ่นยนต์ ที่เเนวคิดจริงๆของมันนั้นคือการพัฒนา ค้นคว้า ใฝ่หาความรู้ วิจัย วิเคราห์ เเละสร้างนวัตกรรมต่างๆเพื่อยกระดับชีวิตประจำวัน ยกระดับเทคโนโลยีที่มีอยู่เเล้วเพื่อให้ดียิ่งขึ้น เเต่สุดท้ายความคิดเหล่านี้จะถูกครอบงำด้วยเงิน

มันทำให้หนูท้อค่ะ 
เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่หนูบอกเเม่กับลุงว่า อยากเป็นคนที่สร้างเทคโนโลยีใหม่ๆ อยากสร้าง ฮิวเเมนนอยด์เเบบ ameca , เกรซ(หุ่นยนต์พยาบาล) , โซเฟีย
พวกเขาจะกดความคิดของหนูไว้เเล้วพูดกับหนูเสมอว่า

" ไร้สาระ จะทำเพื่อโลกไปทำไม ทำเพื่อเงินสิ เงินมีค่ามากกว่าชีวิตนะ!! "
"โลกมันจะเป็นยังไงก็ช่าเถอะลูกเอาเงินก่อนดีกว่าไหม เอาเเบบที่ ทำงานง่ายๆเเต่ได้เงินเยออะอ่ะลูก!!"
"บ้าบอ เงินสิสำคัญ เงินคือทุกอย่าง เงินสร้างโลกใบนี้มา!!"
"หนูลูก อย่าคิดเเบบนั้น เอาเงินดีกว่า หนูต้องพยายามคิดว่าเราหายใจเพื่อเงิน เรากินอยู่เพื่อเงิน เราเสพสุขเพื่อเงินเท่านั้นถึงจะประสปความสำเร็จ"

มันทำให้หนูท้อเเท้เเละสิ้นหวังมากค่ะ เมื่อมองไปรอบๆคนที่ทำเพื่อโลกเเละอารยธรรมของมนุษยืคนที่สงสัยในทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง เเบบยุคสมัยของ
อริสโตเคิล เริ่มมีน้อยขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาพยายามทำให้หนูกลายเป็นคนที่เอาเป้าหมายของชีวิตเป็นเงิน 

หนูเลยอยากทราบว่าคนเเบบหนูควรตายๆไปเลยดีไหม จะได้ไม่ไปขัดกับเเนวคิดเรื่องเงินของพวกเขา หนูควรละทิ้งความฝันเเล้วกลายเป็นคนไร้ค่าที่ทำเพื่อเงิน เสพสุขเพื่อเงิน มีพสพ.เพื่อเงิน หลับตาเพื่อเงิน กินข้าวเพื่อเงิน หนูควรละทิ้งความฝันต่ำๆของหนูที่ว่าอยากสร้างเทคโนโลยีใหม่ๆ อยากเป็นนักวิจัย อยากเป็น วิศวกรหุ่นยนต์ อยากสร้างฮิวเเมนนอยด์ที่สามารถเป็นเพื่อนกับมนุษย์ได้ หนูควรละทิ้งมันตามที่พ่อกับเเม่บอกไหมคะ?