คือเราอยากจะถามทุกคนว่า การที่เรามีเพื่อนการที่เราไปที่บ้านเพื่อนที่มันไกลบ้านตัวเองมาก ไปกินเลี้ยงแผนกเฉยๆ เราผิดมากเหรอคะ?
ก็รู้แหละว่าอายุ19 อาจจะยังดูเด็กในสายตาเค้า เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาตอนที่เรายังอายุ13-14เราอยู่แต่บ้านไม่เคยออกไปไหนไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยยกเว้นกิจกรรม รร. แล้วก็มีบางครั้งที่เราแอบไปเที่ยวกับเพื่อนแต่ก็ไม่ไกลบ้านมาก แม่ก็ขับรถไปตามกลับบ้าน อันนั้นเราเข้าใจว่าเรายังเด็ก แต่กับตอนนี้มันไม่ใช่แล้วรึเปล่า เราออกมาทำงานแล้วเราอายุ19-20แล้ว ทำไมน้าของเราถึงไม่ปล่อยให้เราได้เป็นอิสระบ้างคะก็รู้ว่าเป็นห่วงอันนี้ไม่ผิดแต่ ถ้าเราไม่ได้ออกไปรู้จักใครเลย แล้วให้อยู่แต่บ้านแล้วก็ทำงานเฉยๆ มันไม่ได้รึเปล่า มันก็ควรจะขอบเขตหน่อยรึเปล่าคะ เราไปแค่1-2ชม.เลิกงาน17:30กลับบ้าน19:37 แค่นี้เราโดนด่าเราโดนโกรธ คือกะจะไม่ให้มีเพื่อนเลยใช่ไหมอะ คือจะไม่ให้มีชีวิตส่วนตัวเลยใช่ไหม ถ้าไม่ออกไปเจอโลกข้างนอกบ้างจะรู้ได้ไงอะว่าเกิดะไรขึ้นบ้าง เหมือนเค้าจะให้เราเก็บตัวอยู่แต่บ้านเลยอะค่ะ ก็รู้ว่าเป็นห่วงนะ แต่ทำไมต้องมาด่าแล้วมาบอกว่าเราทำให้คนอื่นเดือดร้อน ที่บอกว่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็คือว่า แม่ของเรากับพ่อเลี้ยงอะค่ะขี่รถมารับเรา เพราะทางกลับมันเปลี่ยว คือเค้าก็เต็มใจมาเองรึเปล่า แม่เราเป็นห่วงเราอันนี้อะเข้าใจ แต่ทำไมน้าเราต้องพูดเหมือนว่าเราเป็นตัวปัญหาของทุกอย่างด้วยอะ เรากะเสียใจเป็นนะ ตั้งแต่เด็กๆแล้วอะที่ชอบบังคับให้ทำนั้นทำนี้ให้เราตัดผมทรงที่ตัวเองต้องการอะ ซึ่งตอนนั้นผมเราหยักศกแล้วมันก็ฟูแล้วก็มีคนล้อเราอีก ตั้งแต่เด็กๆก็ได้รับแต่คำบูลลี่ ทั้งโดนเพื่อนร่วมชั้นตี ทั้งโดนทำร้ายร่างกาย จนเราเป็นคนเก็บตัว แต่งตัวก็ไม่เป็นแถมยังเป็น introvert อีก แค่นี้เค้ายังไม่พอใจอีกเหรอ ตอนนี้เรารู้สึกท้อและเหนื่อยมาก อยากจะ*ายๆให้จบๆไปเลยด้วยซ้ำ😭
เค้าอยากจะให้เราทำทุกอย่างให้เค้าพอใจ ให้อยู่แต่ในกรอบเดิมๆของเค้าอะค่ะ เราโคตรเหนื่อยกับคนแบบนี้เลย ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่เรารู้สึกว่าเรามีความคิดที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กวัยเดียวกัน ตอนเด็กคือโดนมันมาทุกอย่างจริงๆ เราเหนื่อยกับชีวิตมากค่ะ คือเราจะไม่สมารถมีชีวิตส่วนตัวได้เลยใช่มั้ย คือการไปแค่นี้ก็เป็นภาระของแม่แล้วเหรอคะ?
ครอบครัว
ก็รู้แหละว่าอายุ19 อาจจะยังดูเด็กในสายตาเค้า เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาตอนที่เรายังอายุ13-14เราอยู่แต่บ้านไม่เคยออกไปไหนไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยยกเว้นกิจกรรม รร. แล้วก็มีบางครั้งที่เราแอบไปเที่ยวกับเพื่อนแต่ก็ไม่ไกลบ้านมาก แม่ก็ขับรถไปตามกลับบ้าน อันนั้นเราเข้าใจว่าเรายังเด็ก แต่กับตอนนี้มันไม่ใช่แล้วรึเปล่า เราออกมาทำงานแล้วเราอายุ19-20แล้ว ทำไมน้าของเราถึงไม่ปล่อยให้เราได้เป็นอิสระบ้างคะก็รู้ว่าเป็นห่วงอันนี้ไม่ผิดแต่ ถ้าเราไม่ได้ออกไปรู้จักใครเลย แล้วให้อยู่แต่บ้านแล้วก็ทำงานเฉยๆ มันไม่ได้รึเปล่า มันก็ควรจะขอบเขตหน่อยรึเปล่าคะ เราไปแค่1-2ชม.เลิกงาน17:30กลับบ้าน19:37 แค่นี้เราโดนด่าเราโดนโกรธ คือกะจะไม่ให้มีเพื่อนเลยใช่ไหมอะ คือจะไม่ให้มีชีวิตส่วนตัวเลยใช่ไหม ถ้าไม่ออกไปเจอโลกข้างนอกบ้างจะรู้ได้ไงอะว่าเกิดะไรขึ้นบ้าง เหมือนเค้าจะให้เราเก็บตัวอยู่แต่บ้านเลยอะค่ะ ก็รู้ว่าเป็นห่วงนะ แต่ทำไมต้องมาด่าแล้วมาบอกว่าเราทำให้คนอื่นเดือดร้อน ที่บอกว่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็คือว่า แม่ของเรากับพ่อเลี้ยงอะค่ะขี่รถมารับเรา เพราะทางกลับมันเปลี่ยว คือเค้าก็เต็มใจมาเองรึเปล่า แม่เราเป็นห่วงเราอันนี้อะเข้าใจ แต่ทำไมน้าเราต้องพูดเหมือนว่าเราเป็นตัวปัญหาของทุกอย่างด้วยอะ เรากะเสียใจเป็นนะ ตั้งแต่เด็กๆแล้วอะที่ชอบบังคับให้ทำนั้นทำนี้ให้เราตัดผมทรงที่ตัวเองต้องการอะ ซึ่งตอนนั้นผมเราหยักศกแล้วมันก็ฟูแล้วก็มีคนล้อเราอีก ตั้งแต่เด็กๆก็ได้รับแต่คำบูลลี่ ทั้งโดนเพื่อนร่วมชั้นตี ทั้งโดนทำร้ายร่างกาย จนเราเป็นคนเก็บตัว แต่งตัวก็ไม่เป็นแถมยังเป็น introvert อีก แค่นี้เค้ายังไม่พอใจอีกเหรอ ตอนนี้เรารู้สึกท้อและเหนื่อยมาก อยากจะ*ายๆให้จบๆไปเลยด้วยซ้ำ😭
เค้าอยากจะให้เราทำทุกอย่างให้เค้าพอใจ ให้อยู่แต่ในกรอบเดิมๆของเค้าอะค่ะ เราโคตรเหนื่อยกับคนแบบนี้เลย ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่เรารู้สึกว่าเรามีความคิดที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กวัยเดียวกัน ตอนเด็กคือโดนมันมาทุกอย่างจริงๆ เราเหนื่อยกับชีวิตมากค่ะ คือเราจะไม่สมารถมีชีวิตส่วนตัวได้เลยใช่มั้ย คือการไปแค่นี้ก็เป็นภาระของแม่แล้วเหรอคะ?