คือเราสงสัยมากว่าตัวเองมีสิทธิ์เสี่ยงเป็นจริงๆมั้ยเพราะไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนเวลาเราเคลียดบางครั้งเราจะร้องไห้บางครั้งเราจะเก็บกดส่วนมากเราจะเก็บกดค่ะคือเรื่องทันทีหลายเรื่องมาสั้นไปสองเรื่อง1.ทำร้ายร่างกาย 2.สภาพจิตใจ วันนี้10/3/67เราไปงานปัจฉิมหรือไปรับใบสำเร็จการศึกษาเราเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองชอบโดนเพื้อนล้อว่าฟันห่างเป็นสิวหน้าม้าเต่อเราพยามไม่สนใจคำว่าจากเพื่อนเราชอบใครคนหนึ่งแต่เพื่อนกลุ่มนั้นไม่ใยดีต่อว่าบอกเราว่า"ใครมันจะไปชอบหน้าตาก็ไม่ดี"เราเสียใจมากกับคำเหล่านั้นเรากลับไปบ้านทุกๆเช้าที่เราตื่นสายไปรร.สายพ่อเราก็จะถือไม่เรียวมาตีเราโดยไม่ฟังเหตุผลบอกแต่ว่ามันคือการสอนเราระแวงทุกครั้งที่ได้ยินเสียงทะเลาะกันของพ่อแม่เราก็ทำอะไรไม่ได้ครั้งหนีงเราเคยอธิบายให้พ่อว่าทำไม่ต้องสายแล้วสุดท้ายพ่อก็ตีเราอย่างไรเหตุผลไม่ว่าเราจะทำยังไงเราก็สู้เขาไม่ได้เราอายุ13นะคะแต่โดนพ่อคนนี้ทำเรามาตลอดพอเราพูดอะไรไม่ถูกใจเขาก็จะด่าเราว่าเราตีเรามีอีกเรื่องเรื่องนี้เป็นปมมากตอนนั้นเราอยู่แค่ป.5เป็นช่วงโควิดเราไม่สบายแม่เลยจะลองตรวจดูแต่ตอนนั้นเรากลัวการแหย่จมูกเราไม่ยอมแม่จนพ่อเราเดินมาถือไม่ยาวกระบอกใหญ่ตีหัวเราให้เหตุผลแค่ว่าเราไม่ยอมตรวจพ่อจับขาเราทั้งสองข้างใช้หัวเราโขกพื้น(ปูน)เราเจ็บมากตอนนั้นเราคิดแค่ว่าอยากออกไปจากที่นี้อยากตายจริงๆอยากให้ตายด้วยตัวเองเราคิดสั้นบ่อยมากตอนนั้นเราคิดแค่นั้นจริงเราเลยจะวิ่งออกไปให้รถชนเราจะได้ตา*ๆแต่แม่ก็ห้ามเราโดยการเอามือบังแม่ร่วมมือกับพ่อ?เราอยากรู้จริงๆว่าพ่อกับแม่ยังมีความเป็นคนอยู่มั้ยหรือแค่เคลียดอยากลงที่ลูก?จนตอนนั้นพ่อปล่อยเราเรานั่งลงพร้อมอาการตัวสั่นจิตตกอยากตายเคลียดนั่งกอดเข่าอยู่พ่อเราเดินไปหยิบโทรศัพท์เรามาเพราะตอนนั้นเราคิดแค่ว่าที่ปรึกษาคือโทรศัพท์เราได้ใช้โลกส่วนตัวในนั้นพ่อเราหยิบขึ้นมาปาลงทั้งขยะทุกคนคิดสภาพนะเด็กอายุ11ปีนั่งร้องให้พร้อมกับถูกผู้ที่เรียกว่าพ่อปาโทรศัพท์สิ่งที่มีคุณค่าทางจิตใจมากที่สุดลงทั้งขยะด้วยอาการหายใจไม่ไหวอยากตายหลังจากเรื้องวันนั้นเราคิดว่าพ่อจะหยุดทำร้ายร่างกายแต่ไม่เราทำร้ายจิตใจร่ายกายอยู่ตลอดพร้อมคำบลูลี่จากครอบครัวและเพื่อนๆล่าสุดเรากำลังเข้าม.1แม่ช่วยเราเดินเรื่องแต่ตอนงานปัจฉิม(10/3/67)แม่ให้เราถ่ายรูปพูดด้วยเสียงที่ดังเพื่อนๆเริ่มมองมาทางแม่แล้วก็เราๆรู้สึกไม่ชอบเดิมทีเราไม่ชอบเสียงที่ดังไม่ชอบความเด่นตั้งแต่ที่ถูกบลูลี่เราได้แต่เงียบทำอะไรไม่ถูกตอนนั้นเราไม่สบายแต่ไม่กล้าบอกแม่เพราะกลัวโดนด่าค่ะเราเลยได้แต่เงียบไม่พูดบอกแม่แค่ว่าไม่ถ่ายๆหนูไม่อยากถ่ายเราบอกแม่ไปแต่แม่ก็ไม่สนดึงตัวเราไปถ่ายรูปโดยที่มีคนมองเราเยอะมากเพราะแม่เราเสียงดังเราอายมากเราบอกแม่จะไปเอาของแม่ก็ดังคอกเราที่ไม่ชอบเลยรีบเดินออกไปพร้อมน้ำตาเพื่ิอนอีกห้องเดินมาเห็นเลยบอกว่าร้องไห้ทำไมไม่ร้องนั้นคือคำปลอบเราในวันนั้นแต่แม่ก็ลากเราไปถ่ายอยู่ดีเราอายคนมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ตอนกลับบ้านมาแม่ด่าว่าเราแล้วบอกว่าจะไม่เดินเรื่องม.1ให้ปัจฉิมที่ไหนก็ไม่ไปแล้วไม่พาไปไหนให้ไปเองทำเองไปเลยด้วยเหตุผลนั้นเราเศร้ามากไม่รู้จะทำยังไงเคลียดเวลานี้ร้องไห้เศร้าทนไม่ไหวปล่อยโฮออกมาทุกๆอย่างมันพังหมดเลยเพียงเพราะแค่ไม่ถ่ายรูป ป.ลเรื่องแม่ไม่เดินเรื่องให้ล่าสุดวันนี้เลยค่ะถ้าเขียนผิดตรงไหนทักบอกด้วยค่ะ