แม่บอกว่าฉันไม่ทำอะไรเลย สกปรก และรก
จริง ๆ เราทำแล้ว แต่ไม่ถูกใจแม่แค่นั้น และบางอย่างเราลืมจริง ๆ (ลืมทิ้งขยะ) เรามีเรื่องให้คิดหลายอย่างเหมือนกันแม่ควรมีร่างโคลนนิ่งแม่อีกร่าง เพื่อคอยตรวจตรางานที่แม่ทำ ร่างจริงก็อยู่ร้านใหญ่ไป เราเข้าใจทุกอย่างที่แม่เหนื่อยทางนี้ก็พยายามที่สุดแล้ว ถึงร้านก็กวาด ถูร้าน พยายามถ่ายคลิปลงช่อง ไม่รู้ต้องทำยังไง แม่ถึงจะเห็นว่าเราก็ทำอยู่เราพยายามอยู่
เราอยากจะบอกแม่ว่า “สิ่งที่เหนื่อยกว่าการวิ่งร้อยโล คือการเกิดเป็นลูกของแม่เนี่ยแหละ (ยังไม่เคยพูด) ไม่ได้เหนื่อยกายเลย แต่เหนื่อยใจ มันเหนื่อยมาก ๆ จนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีก แต่เราพยายามเข้มแข็ง คิดว่ามันจะดีขึ้นในสักวัน คำพูดบางคำของคนเป็นแม่ มันบั่นทอนจริง ๆ นะ มันทำให้รู้สึกว่า เราคงเก่งได้แค่นี้ ทำดีเท่าไหร่ก็เสมอตัว ทำผิดเมื่อไหร่โดนด่า
เลย เหมือนชีวิตนี้ไม่เคยดี
ถึงแม่เราจะปากร้าย แต่แม่เราใจดีกับคนอื่นมาก ๆ ไม่ว่าจะกับใคร ญาติเอย คนอื่น ให้เงินให้ความช่วยเหลือ แต่เราอยากให้คนที่ได้รับความช่วยเหลือจากแม่ ลองมาอยู่ มาช่วยงานเขาดูบ้าง มาอยู่ในจุดที่เราอยู่ แบกรับแรงกดดัน คำพูดหยาบคายที่เราไม่อยากได้ยินบ้าง เราเหนื่อยมากเลย และท้อมาก ๆ
เคยมีครั้งนึงที่เราอยากไปจริง ๆ เรานั่งคิดว่าเราอยากตายแบบไหน เรานั่งที่สวนสาธารณะในเมือง มองดูชีวิตคนอื่นครอบครัวคนอื่น พวกเขาดูมีความสุขกันจังเลย เราอยากเป็นแบบนั้นบ้าง จริง ๆ เราก็มีความสุขนะ แต่ไม่รู้ว่าความสุขที่จริงใจนั้นครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ เราเคยให้นิยามไว้ว่า “เราอยากมีความสุขที่พอดี และความทุกข์ที่ยอมรับได้ก็พอ” แค่นั้นจริง ๆ
บริเวณที่เรานั่งตอนนั้น ด้านหน้าเป็นทราย กับทะเล
ฆ่าตัวตายวิธีที่ 1 เรานั่งคิดว่าถ้าเราตายเอาหินมาถ่วงดีไหม เอาเชือกผูกคอ นำหินที่หนักๆ ใส่ตะข่าย แล้วเอามาผูกกับคอเรา แบบนั้นศพก็คงไม่ขึ้นมา แบบ
นั้นเราจะตายแน่ ๆ ยังไงเราก็ว่ายน้ำไม่เป็นอยู่แล้ว
ฆ่าตัวตายวิธีที่ 2 กระโดดหน้าผา จังหวัดที่เราอยู่มีเขาที่เราไปซ้อมวิ่งอยู่เป็นประจำ แต่วิธีนี้เราไม่แน่ใจว่าทางครอบครัวต้องเสียค่าใช้จ่ายในการกอบกู้ศพไหม เลยตัดไป การตายของเราไม่ควรทิ้งภาระให้ใคร
วิธีสุดท้ายผูกคอตาย มีวันนึงที่แม่ด่าเราหนักมาก เราเหมือนเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ตอนนั้นเราพึ่งคุยกับ ผู้ชายคนนึงได้ใหม่ ๆ คิดว่ารอเจอก่อนค่อยว่ากัน เราแค่คิดว่าจะมีใครสักคนที่จะห้ามให้เราไม่คิดที่จะฆ่าตัวตายได้ แต่ผ่านมาถึงตอนนี้ไม่มีเลยจริง ๆ (เราเข้าใจในส่วนอย่ารอให้ใครมาเติมเต็ม แต่บางครั้งมันก็ต้องการนะ แค่ครั้งเดียว)
เรากำลังซักผ้าอยู่หลังบ้าน ผูกคอตายก็ไม่เลว ถ้าใช้เข็มขัดหนังมันจะทนไหม เราเคยลองแล้วนะในห้อง มันจะมีปุ่มแม่เหล็กที่ใช้ยึดประตูตอนเปิด เราอธิบายไม่ถูก เราลองใช้เชือก แต่จำไม่ได้ว่าเชือกอะไร ผูกเป็นบ่วงและลองเอาคอใส่เข้าไป และลองปล่อยตัวลงมา แต่ตอนนั้นมีเก้าอี้ลองอยู่ และเราย่อเข่าเอาเอง ยอมรับเลยว่ากลัว เลยได้แค่ลอง
สุดท้ายแล้วเราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะ เรารู้ตัวดีทุกอย่างว่ากำลังคิดอะไร เราต้องการอะไร ถึงเราจะอยากตายยังไงปีนี้เราก็มีเป้าหมาย
เรามีแพลนที่จะวิ่ง 100 โลแรกให้สำเร็จ ปีที่แล้วก็เป้าหมายนี้ แต่เราวิ่งได้แต่ 3 ครึ่ง/5 ของระยะเอง
ปีนี้คิดว่าจะวิ่งจบ แล้วค่อยมาคิดเรื่องนี้กันใหม่
ระบาย
อยากเล่า บันทึกไว้
จริง ๆ เราทำแล้ว แต่ไม่ถูกใจแม่แค่นั้น และบางอย่างเราลืมจริง ๆ (ลืมทิ้งขยะ) เรามีเรื่องให้คิดหลายอย่างเหมือนกันแม่ควรมีร่างโคลนนิ่งแม่อีกร่าง เพื่อคอยตรวจตรางานที่แม่ทำ ร่างจริงก็อยู่ร้านใหญ่ไป เราเข้าใจทุกอย่างที่แม่เหนื่อยทางนี้ก็พยายามที่สุดแล้ว ถึงร้านก็กวาด ถูร้าน พยายามถ่ายคลิปลงช่อง ไม่รู้ต้องทำยังไง แม่ถึงจะเห็นว่าเราก็ทำอยู่เราพยายามอยู่
เราอยากจะบอกแม่ว่า “สิ่งที่เหนื่อยกว่าการวิ่งร้อยโล คือการเกิดเป็นลูกของแม่เนี่ยแหละ (ยังไม่เคยพูด) ไม่ได้เหนื่อยกายเลย แต่เหนื่อยใจ มันเหนื่อยมาก ๆ จนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีก แต่เราพยายามเข้มแข็ง คิดว่ามันจะดีขึ้นในสักวัน คำพูดบางคำของคนเป็นแม่ มันบั่นทอนจริง ๆ นะ มันทำให้รู้สึกว่า เราคงเก่งได้แค่นี้ ทำดีเท่าไหร่ก็เสมอตัว ทำผิดเมื่อไหร่โดนด่า
ถึงแม่เราจะปากร้าย แต่แม่เราใจดีกับคนอื่นมาก ๆ ไม่ว่าจะกับใคร ญาติเอย คนอื่น ให้เงินให้ความช่วยเหลือ แต่เราอยากให้คนที่ได้รับความช่วยเหลือจากแม่ ลองมาอยู่ มาช่วยงานเขาดูบ้าง มาอยู่ในจุดที่เราอยู่ แบกรับแรงกดดัน คำพูดหยาบคายที่เราไม่อยากได้ยินบ้าง เราเหนื่อยมากเลย และท้อมาก ๆ
เคยมีครั้งนึงที่เราอยากไปจริง ๆ เรานั่งคิดว่าเราอยากตายแบบไหน เรานั่งที่สวนสาธารณะในเมือง มองดูชีวิตคนอื่นครอบครัวคนอื่น พวกเขาดูมีความสุขกันจังเลย เราอยากเป็นแบบนั้นบ้าง จริง ๆ เราก็มีความสุขนะ แต่ไม่รู้ว่าความสุขที่จริงใจนั้นครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ เราเคยให้นิยามไว้ว่า “เราอยากมีความสุขที่พอดี และความทุกข์ที่ยอมรับได้ก็พอ” แค่นั้นจริง ๆ
บริเวณที่เรานั่งตอนนั้น ด้านหน้าเป็นทราย กับทะเล
ฆ่าตัวตายวิธีที่ 1 เรานั่งคิดว่าถ้าเราตายเอาหินมาถ่วงดีไหม เอาเชือกผูกคอ นำหินที่หนักๆ ใส่ตะข่าย แล้วเอามาผูกกับคอเรา แบบนั้นศพก็คงไม่ขึ้นมา แบบ
นั้นเราจะตายแน่ ๆ ยังไงเราก็ว่ายน้ำไม่เป็นอยู่แล้ว
ฆ่าตัวตายวิธีที่ 2 กระโดดหน้าผา จังหวัดที่เราอยู่มีเขาที่เราไปซ้อมวิ่งอยู่เป็นประจำ แต่วิธีนี้เราไม่แน่ใจว่าทางครอบครัวต้องเสียค่าใช้จ่ายในการกอบกู้ศพไหม เลยตัดไป การตายของเราไม่ควรทิ้งภาระให้ใคร
วิธีสุดท้ายผูกคอตาย มีวันนึงที่แม่ด่าเราหนักมาก เราเหมือนเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ตอนนั้นเราพึ่งคุยกับ ผู้ชายคนนึงได้ใหม่ ๆ คิดว่ารอเจอก่อนค่อยว่ากัน เราแค่คิดว่าจะมีใครสักคนที่จะห้ามให้เราไม่คิดที่จะฆ่าตัวตายได้ แต่ผ่านมาถึงตอนนี้ไม่มีเลยจริง ๆ (เราเข้าใจในส่วนอย่ารอให้ใครมาเติมเต็ม แต่บางครั้งมันก็ต้องการนะ แค่ครั้งเดียว)
เรากำลังซักผ้าอยู่หลังบ้าน ผูกคอตายก็ไม่เลว ถ้าใช้เข็มขัดหนังมันจะทนไหม เราเคยลองแล้วนะในห้อง มันจะมีปุ่มแม่เหล็กที่ใช้ยึดประตูตอนเปิด เราอธิบายไม่ถูก เราลองใช้เชือก แต่จำไม่ได้ว่าเชือกอะไร ผูกเป็นบ่วงและลองเอาคอใส่เข้าไป และลองปล่อยตัวลงมา แต่ตอนนั้นมีเก้าอี้ลองอยู่ และเราย่อเข่าเอาเอง ยอมรับเลยว่ากลัว เลยได้แค่ลอง
สุดท้ายแล้วเราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะ เรารู้ตัวดีทุกอย่างว่ากำลังคิดอะไร เราต้องการอะไร ถึงเราจะอยากตายยังไงปีนี้เราก็มีเป้าหมาย
เรามีแพลนที่จะวิ่ง 100 โลแรกให้สำเร็จ ปีที่แล้วก็เป้าหมายนี้ แต่เราวิ่งได้แต่ 3 ครึ่ง/5 ของระยะเอง
ปีนี้คิดว่าจะวิ่งจบ แล้วค่อยมาคิดเรื่องนี้กันใหม่
ระบาย