คือเราคิดมากกับเรื่องนี้ตลอดคิดทุกวัน ไม่รู้ใครเป็นแบบเราไหม ด้วยความที่กลุ่มเพื่อนเราจำนวนเป็นเลขคี่ เวลาทำอะไรเราก็มักเป็นเศษตลอดเลยบางคนอาจคิดว่ามันก็ไม่เห็นเป็นไรหาคู่คนอื่นเอา แต่นี่เป็นกับแทบทุกเรื่องเลยเวลาทานข้าวก็นั่งคู่ตรงกันข้สงหน้าเราก็โล่ง เดินก็เดินคู่2คู่4บ้าง เราเดินคนเดียว ทำงานคู่ก็จับคู่กันกัเสร็จค่อยจำได้ว่าเราไม่มีคู่ไม่เคยเปลี่ยคู่เลย เวลาคุยกันละเราแทรกก็เงียบมองหน้ากัน หรือหยุดพูด พอถามเรื่องอะไรหรือถามอะไรนิดหน่อยก็เมิน หรือบอกว่าถามอยู่นั่นแหละ หลังๆก็มีจับคู่เดินพูดไรไม่รู้ชุบชิบกัน หรือเห็นหน้าเราแล้วมองหน้ากัน คือเพศเดียวกันเวลามองหน้ากันก็รุ้แล้วว่าคิดไร หลังๆเราคิดว่าตัวเองอาจจะขี้น้อยใจ แต่มันเริ่มไม่ใช่แล้ว  มันเริ่มที่จะเหลือเราคืนเดียวตอนแรกว่าจะออกกลุ่มแต่ ตอนนี้ดันมาฝึก ง.กันตจว.เลยคิดว่ามันจะเหลือเราคนเดียวแล้ว ถ้าทะเลาะกันเราก็จะมองหน้ากันไม่ติดและก็รู้ยังไงเราก็ไม่มีทางเข้าใจกันและอาจต้องดรอฟ คือตอนนี้มันไม่มีใครที่เราจะคุยหรืออะไรด้วยเลยมีก็แต่คุยกับที่บ้านแต่มันเล่าไม่ได้ไง ดคยคิดถึงการฆตต.เลยแต่ก็คิดว่าปัญหามันต้องตามมาอีกเยอะ และก็ไม่ได้คิดว่าเราถูกนะอธิบายแค่มุมมองเรา ไม่มีทางรู้ว่าเขาคิดไรอยู่แล้ว แต่แค่เรารู้สึกแบบนี้และสายตาท่าทางมันทำให้เราคิดว่าใช่แบบนี้ คือมันมีเรื่องที่ใหญ่กว่านี้อยู่แต่เราไม่อยากเล่าเท่าไหร่ ตอนแรกเราก็เข้าใจว่าเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง แต่เพื่อนเราเป็นคนเข้าสังคมไง  มันมีผลจริงไปนะ คนโลกส่วนตัวสูงอ่ะ หาใครสักคนเข้าใจมันยากเหลือเกิน