สมัยเรียนเพื่อนเราเลิกเรียนขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
เราต้องเดินไปทำงานรับจ้างพิมพ์ดีดแล้วเดินกลับไปห้องพัก
ห้องพักในที่นี่คือห้องเก็บของใต้บันไดหอพักหญิง เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าห้องคุณป้าเจ้าของหอสงสารเลยให้พักห้องเก็บของได้
รู้ตัวเองมาตลอดตั้งแต่เกิดละว่าไม่เท่าคนอื่นเลยสักนิด ยกเว้นเนื้อที่ในสมองและ 2 มือ 2 ขา ที่พอจะเทียบเขาได้

ขอเล่าอีกมุมนะครับ   ตอนแรกเรานึกว่าเราจนมากๆแล้ว  จนกระทั้งไปทำงานแบงค์  ได้เห็นบัญชี เห็นบัตรเครดิต เห็นใส่ในคนจำนวนมาก  ถึงรู้ว่า เราก้อไม่ได้แย่นะ   จากที่เจอมาเฉพาะที่อยู่มา 4-5 สาขา  คนที่มีเงินแบบรวยจริงๆ  หลายๆล้าน มีไม่ถึง 5%  แบบที่ มีเงินเหลือในบัญชี หลักหมื่นหลักแสน ก้อประมาณ 5% ที่ไม่มีเหลือเลย  หรือติดบัญชีหลักร้อย จ่ายบัตรเครดิตขั่นต่ำ จ่ายค่าผ่อนรถ เกือบครึ่งของเงินเดือนตัวเอง  อยู่แบบแต่งตัวดีแต่ไม่มีตังนี่ ประมาณ 70%  อีก 20 % นี่คือพวก ไม่มีตังอะไรเลย รอเงินเดือนที่โดนหักแล้วเหลือไม่กี่พัน  พวกรอเงินสวัสดิการจากรัฐ  พวกที่รอญาติโอนมาให้แค่ไม่กี่ร้อย  รอเงินคนแก่แบบทั้งตัวไม่มีอะไรเลย    เอาเข้าจริงๆ ถ้านับที่ผมเจอมาตอนทำแบงค์  คน90%   เอาตัวแทบไม่รอด ทั้งนั้น   มีแค่ 10% เท่านั้น ที่อยู่ได้สบายๆ

เข้าเวปพันทิป