เราทำงานอยู่ในย่านย่านหนึ่งที่เป็นแหล่งค้าขายในกทม. แล้วมีหนุ่มร้านข้าง ๆ เป็นชาวเนปาลที่มาทำงานในไทยได้ปีนึงแล้ว ตอนแรก ๆ เราก็เห็นว่าเค้าหน้าตาหล่อดีนะ แต่ไม่ได้อะไร จนเห็นหน้ากันบ่อยขึ้น เค้าก็เริ่มมองเราบ่อยขึ้น แอบยิ้ม แอบมอง บางทีก็จ้องเราตรง ๆ เลยก็มีจนเราเขินและหลบตาไปเอง จนตอนนี้เรากลายเป็นชอบเขาขึ้นมาแล้วค่ะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเค้าคิดยังไง คือเคยสอบถามเพื่อนร่วมงานเค้า เค้าอายุน้อยว่าเรา 6 ปี (เราอายุ 30 ค่ะ) เราก็คิดหนักนะว่า ด้วยเรื่องอายุเอย เรื่องวัฒนธรรมเอย เรื่องภาษาเอย มันจะก้าวผ่านกันยังไงนะ โชคดีว่าเค้าพอพูดไทยได้หน่อย ก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างอะค่ะ เราก็ทำใจกล้าไปขอไลน์เค้า เค้าก็ให้มานะ แต่ไม่ได้ทักมา เรานี่แหละเป็นฝ่ายทักไปเอง จากเท่าที่คุย ๆ และเคยเดินกลับบ้านกับเค้าก็ประมาณนี้

1) เค้าเคยชมว่าตอนเราเขิน มันน่ารักมาก แต่ตอนที่เราถามว่า จ้องเราเพราะอะไรเหรอ เค้าก็บอกว่า เค้าเป็นคนชอบสังเกตคนน่ะ ไม่ได้มองใครแล้วมีเหตุผลเป็นพิเศษหรอก
2) เค้าเคยบอกว่า เราเป็นคนดีนะ เป็นคนนิสัยน่ารักนะ แต่ก็ไม่เคยชมรูปร่างหน้าตาเราเลย แปลกดีค่ะ (เราหน้าตาคม ๆ เหมือนแขกค่ะ มีหลายคนเคยชมว่าสวย)
3) เราเคยบอกว่าเราอาศัยอยู่ย่านไหนไปสามครั้ง แต่เค้าก็ถามซ้ำทุกครั้งที่เจอกัน จนเรางงว่า เอ บอกไปตั้งสามครั้งแล้วจำไม่ได้เหรอไงนะ
4) เค้าไม่เคยเรียกชื่อเราเลย ไม่รู้ว่าจำได้รึเปล่า
5) เพื่อน ๆ ที่ทำงานรู้ว่าเราชอบเค้า ก็พากันแซวเรากับเค้าบ่อย ๆ แต่เค้าก็บอกว่า เค้าไม่ได้ซีเรียสนะถ้าใครจะล้อหรือจับคู่ให้เราคู่กับเค้า เค้าโอเคหมด
6) เค้าเคยถามเราเรื่องเราเคยทำกับข้าวเองมั้ย เราก็บอกเราทำเองเป็นปกติ ก็ดูเค้ายิ้ม ๆ แปลก ๆ พยักหน้าเห็นด้วย
7) เค้ายังคงชอบแอบมองเราเหมือนเดิมค่ะ ทุกวัน จนบางทีเราต้องหลบตาหรือเดินหนีเพราะเขินเค้ามาก
8) เค้าไม่เคยทักไลน์เรามาก่อนเลยค่ะ มีแต่เราที่ทักไปหา แต่เค้าก็ตอบเรายาวนะ ถามเรากลับด้วย ดูเหมือนสนใจเรื่องของเรา แต่บางทีก็ดูเหมือนไม่สนใจ