ตอนนี้ไม่สะดวกพบแพทย์ค่ะ แต่ถ้ารออีก2-3ปีก็จะได้ไปเองได้แล้ว อยากรอให้ถึงวันนั้นแต่ตอนนี้มันดันไม่มีความแน่นอน ชีวิตเหมือนโดนแขวนไว้ที่เชือกอีกแล้ว
เคยจะฆตตมาแล้วหลายครั้งเมื่อนานมาแล้ว แต่ตอนนี้เหมือนอยากจะทำอีกแล้ว

ยังอยากมีชีวิตอยู่ แต่มันเหมือนมีอะไรไม่รู้มาทับหัวเอาไว้เลยไม่รู้เอามันออกไปยังไง ไม่รู้จะขอความช่วยเหลือให้ใครช่วย ไม่รู้จะมีคนอยากช่วยเรามั้ย เราเบื่อตัวเองมาก พยายามจะยิ้มจะหัวเราะ พยายามทำเหมือนชีวิตปกติดีมาตลอดทั้งๆที่มีแผลใจมากมาย
ไม่รู้ว่าจะมีคนโอบกอดหรือรักเราจริงๆมั้ยหรือแค่อยากอยู่กับเราในตอนที่ต้องการมีที่พึ่ง มีคนให้ปรึกษา บางครั้งนึกน้อยใจที่ทำไมถึงไม่เป็นเราบ้างที่ถูกรัก ทำไมเรื่องร้ายๆที่ธรรมดามันจะเกิดขึ้นได้มันเกิดกับเราอีก จะไม่โทษฟ้าโทษชะตาแต่ตลอดมาคือพยายามด้วยตัวเองแล้วจริงๆ หวังให้ตัวเองไม่เป็นสนามอารมณ์ของครอบครัว หวังว่าตัวเองจะไม่ถูกคนที่บ้านทำร้ายหรือเผลอฆ่าเราตอนโมโห ขอให้เพื่อนที่รร.ใจดีกับเราและรักเราบ้างได้มั้ย โลกมันมืดไปหมดเลย ไม่อยากหวังอีกแล้ว