ก่อนอื่นต้องกล่าวก่อนว่า สถาบันครอบครัวเป็นสิ่งแรกและสิ่งเดียวของจิตใจที่เข้มแข็งต่อสังคมและการขับเคลื่อนในเรื่องต่างๆ 

- เดิมเราถูกเลี้ยงมาให้ต้องขายของให้ที่บ้านอยู่หน้าร้าน ส่วนพ่อกับแม่เรากั้นห้องอยู่อีกห้องนึง ซึ่งอยู่ในตึกเดียวกันมองเห็นกันได้ เป็นเวลา 10 กว่าปี (เรานั่งขายคนเดียวตั้งแต่ ม.1 จนทำงานของตัวเอง) 

- ต่อมา เราแต่งงานมีลูกที่แสนน่ารัก 1 คน 

- พ่อแม่เราเลิกขายของโดยที่ท่านทั้งสองไม่มีบ้าน เลยต้องมาอยู่บ้านเดียวกับเราและสามี

                              ..... นั่นคือจุดเริ่มต้นของความอึดอัด ทุกคนต้องปรับตัวกันใหม่ แต่เราไม่คิดเลยว่ามันคือจุดเริ่มต้นของความอึดอัด .....

- ตอนแรกที่มาอยู่ด้วยกันยังไม่มีอะไรจนเริ่มเข้าปีที่ 2 พ่อเราเป็นคนที่รักแม่มาก รักจนตามใจ จนทำให้เกิดความลำบากกับคนอื่น และใครที่ไปยุ่งกับแม่จะโดนหมด

- ด้วยที่แม่เราใช้ชีวิตแบบค้างคาวนอนกลางคืน นอนกลางวัน ตื่นกลางคืน โดยที่เค้าไม่ได้ทำงานนะ

- พอเรามีลูก เราเลยจ้างประกอบกับให้เงินเค้าใช้แต่ละเดือน เพราะเราไม่กล้าจ้างคนอื่นเลี้ยง ด้วยคิดที่ว่า นั่นหลานเค้า อย่างน้อยคงไม่เหตุเกิดตามข่าว 

- แรก ยอมตื่นเช้า หลัง เริ่มไม่ตื่น พอลูกเราตื่น ชงนมอุดให้กิน น้ำไม่เคยอาบให้ กินข้าวบ่ายสอง ฟันไม่แปลงให้ 

- ถึงขั้นสุดที่ให้ลูกเรานอนถึงห้าโมงเย็น เรากลับมาบ้านในบ้านอันแสนเงียบ เปิดประตูเข้าไปในห้องเย็นอุณหภูมิ 22 อยู่ในชุดเดิมที่เราเจอเมื่อตอนเช้า ใช่คุณอ่านไม่ผิด 5 โมงเย็น เราโกรธมาก โกรธที่สุด ทะเลาะกันใหญ่โต ทำไมทำกับเราแบบนี้ และเค้ายังเด็ก ไม่เห็นแก่เราก็เห็นแก่เด็กบ้าง และที่คิดไม่ผิด ลูกเราไม่นอนตลอดทั้งคืนนั้น เราทะเลาะกับแม่ แต่ที่เซอร์ไพรกว่า พ่อเราบอกว่า ถ้าเรื่องมากให้เราเลี้ยงเอง บอกแม่ไม่ต้องให้เลี้ยงให้ ถ้าเรื่องมาก ก็ฟ้องเค้าได้เลย คืนนั้น เราเลยพาลูกออกจากบ้านไป ขับไปเรื่อยๆ เพราะไม่รู้จะทำอย่างไงจริงๆ  (ดีที่แฟนเราไปทำงานต่างจังหวัดไม่งั้นคงเป็นเรื่องใหญ่)

- ด้วยเหตุนั้น เราเลยต้องหยุดงานเพราะลูกเราไม่หลับเลยทั้งคืน เราเลยไม่ได้นอน 

- เราจึงคุยกับแม่ว่าจะไม่ให้เลี้ยงแล้ว จะให้แม่แฟนมาเลี้ยงแทน แม่เราขอโอกาส(ด้วยกลัวที่คนอื่นจะเข้ามาอยู่ในบ้าน) แก้ตัว

- แต่เค้าก็เป็นตื่น 10 โมงแทน นี่แก้แล้ว 

- เราเหมือนไม่รู้จักพ่อกับแม่ตัวเอง รู้จักกันก็ตอนมาอยู่ด้วยกันจริงๆ โดยไม่กำแพงกั้นเหมือนตอนที่เราขายของ

- เป็นอย่างนี้มาตลอด จนลูกเราเข้าโรงเรียน เหมือนยกภูเขาออกจากอก 

- แต่มันกลับเป็นจุดเริ่มต้นบทใหม่ในหนังสือที่เรียกว่า ฉัน 

- พอลูกเริ่มโต พ่อแม่ก็ต้องปรับและสอนให้มากขึ้น เคยได้ยินคำว่า "วัยทองในเด็ก" จุดเริ่มต้นเกิดจากคำนี้ 

- ด้วยที่เรามีลูกคนเดียว เค้าเป็นจุดศูนย์รวม เลยต้องมีการสอน และไม่ตามใจบ้าง ด้วยที่เรากับแฟนไม่อยากให้โตขึ้นแล้วนิสัยเสีย

- วันเกิดเหตุ แฟนเราก็สอนลูกให้รอ อยากได้อะไรก็รอ แต่ลูกเราไม่รอ และร้องไห้ที่จะเอาของสิ่งนั้น เราไม่อยู่กับซื้อกับข้าวกับแม่ข้างนอก 

- พ่อเราเดินมาตบหัวแฟนเรา และด่า ว่าอย่าทำลูกร้อง ลำคาญเสียง ก็เป็นเรื่องเป็นราวกันใหญ่โตอีกหนึ่งรอบ พ่อเราบอกไม่ได้ตบอะไร แค่แตะ แต่เรามากล้องคือ ตบ

- และหลังจากนั้นไม่นาน พ่อเราก็มีปากเสียงกับเราอีกครั้ง ด่าเรา "ลูก " เลี้ยงเค้าอย่างลำบาก กูจะแช่ง เวลาไปโรงพยาบาลให้นอนห้องไม่ดี ซึ่งเราขอจองห้องพิเศษแล้ว แต่ด้วยพ่อเราเป็นโควิดและมอเตอร์ไซค์ล้มตอนโควิดระบาด ไม่สามารถหาห้องพิเศษให้ได้เลย 

- ตั้งแต่จากนั้น เราก็ไม่พูดกับเราอีกเลยจนถึงปัจจุบัน เพราะเราไม่อยากบาปและไม่อยากให้พ่อเราบาป

- และครั้งต่อมา ขณะที่แฟนเราซ่อมประตูรั้วอยู่ พ่อเราก็เข้าไปดึงออก และมีการผลักและปากเสียงกัน จนแฟนเราทนไม่ไหวถามว่า เกลียดอะไรเค้านัก พ่อเราบอกว่าที่ให้เราแต่งเพราะกลัวเราจะต้องออกจากบ้านไป  เราช็อคมากที่มารู้ตอนนี้ 

- ตั้งแต่วันนั้น เราก็อยู่มาด้วยความอึดอัดตลอด เพราะเราไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้ยังไง อีกคนก็แฟนเรา ซึ่งเค้าไม่เคยทำผิดกับเราเลย อีกคนก็พ่อผู้ให้กำเนิด 

- เราเคยเสนอให้พ่อกับแม่ไปอยู่อีกบ้าน เรายอมอดใช้เงินให้น้อย กู้เงินซื้อบ้านให้เค้าอยู่ แต่เค้าไม่ไป บอกจะอยู่อย่างนี้ และหากเราไม่ให้เงินเดือน เค้าจะไปกู้นอกระบบให้มาทวงด่าหน้าบ้าน

- เราไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรเลย เรากลัวลูกเราเห็นหรือได้ยิน 

- พ่อเราชอบพูดเหน็บกับลูกเรามา 

- เมื่อวานเราทะเลาะกับแฟน เค้าพูดความในใจออกมาว่า เนื่องจากบ้านรก เก็บบ้าน และเค้าบอกว่า ทำไมเราเป็นลูกถึงไม่พูดอะไรกับพ่อเราบ้าง ทำไมพูดกับแต่เค้า เราโคตรเสียใจเลย เราเหมือนมีเค้าเป็นครอบครัวเพียงคนเดียว แต่มันเหมือนไม่เหลือแล้ว หลังจากที่เราทะเลาะกัน เมื่อวานนี้เราแยกกันนอน พอเช้ามาก็ยังไม่พูดกัน ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้คุยกัน แต่เราไม่โทษอะไรเค้าเลย เค้าคงอึดอัดมาก เราเป็นลูกยังอึดอัดเลย 

- เราเหมือนไม่เหลือใครแล้ว 

- เราเหนื่อยมาก เราอยากหายไปจากตรงนี้

- เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี เราควรทำอย่างไร ต้องแก้ปัญหาอย่างไร 

                ******ขอบคุณทุกคนมากที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ หากใครมีคำแนะนำดีๆ พูดพิมพฬไว้ให้เราหน่อยนะคะ จักขอบคุณมากๆ*******