สวัสดีค่ะ ช่วงจบม.ปลายเราได้รับเฟรนชิพจากเพื่อนๆน้องๆหลายคน พอลองอ่านเรา เขาก็พูดถึงเราในทางที่ดี มีบางคนที่เราไม่ได้คิดว่าเราสนิทกันด้วยซ้ำแต่เขาก็เขียนอะไรดีๆมาให้เรา รู้สึกประหลาดใจที่มีคนรู้จักเรามากกว่าที่คิดค่ะ ปัญหาก็คือเรารู้สึกว่าเราไม่ได้ให้คุณค่ากับคนเหล่านั้นเท่าที่เขาให้คุณค่าเราค่ะ
ตั้งแต่เด็กๆเราขี้อายมาก เราเป็นคนค่อนข้างกำแพงสูงเวลาเลือกคบเพื่อน อยู่บ้านก็ใช้เวลาอยู่คนเดียวตลอด เราเป็นเด็กเรียน ไม่ค่อยกล้าพูดอะไรกับใครเท่าไหร่ ตอนเด็กๆเราเรียนเก่งครูชมเยอะ เพื่อนๆก็เข้ามาคุยกับเราเองโดยที่เราแค่อยู่เฉยๆ พอเราขึ้นม.ต้น ในห้องมีแต่คนเก่งพอๆกัน แล้วเราเข้าหาใครไม่เป็น ตอนนั้นเราเลยไม่มีเพื่อนไปเลยเทอมนึงค่ะ แล้วด้วยความที่ย้ายห้องเรียนทุกปี เราเลยมีความคิดประมาณว่า"หาเพื่อนให้พอมีคนร่วมงานด้วยก็พอ"อะไรงี้ ซึ่งเรายังจำเพื่อนๆได้นะคะ แต่ไม่ได้รู้สึกสนิทใจขนาดที่สามารถทักไปชวนคุยเรื่องไร้สาระได้ เหมือนเป็นเพื่อนแค่พอให้เรียนจบ ในใจคือเราให้ค่าเขาเท่านั้นจริงๆค่ะ แล้วพอเราเริ่มเล่นไอจี เราก็ได้ทักทายเขาอยู่บ้าง แต่ด้วยความที่อยู่คนละรร.เลยแทบไม่ได้คุยกันอีก บางทีก้มีเพื่อนทักมาว่าคิดถึง เราก็ตอบไปว่าคิดถึงเหมือนกัน แต่คือเราไม่ได้คิดถึงอะไรขนาดนั้นอะค่ะ แบบนี้คือมันปกติมั้ยคะ บางคนคือเราลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยมีความทรงจำอะไรร่วมกันบ้าง
แล้วก็ช่วงม.ปลายเราได้ทำกิจกรรมหลายอย่าง พวกชุมนุม คอรัส ก็ได้รู้จักเพื่อนพี่น้องบ้าง ซึ่งเราก็พยายามทำตัวเป็นมิตร ยิ้มบ่อย พยายามไม่หงุดหงิด เวลามีอะไรไม่ได้ดั่งใจ(ซึ่งอันที่จริงรู้สึกค่อนข้างเหนื่อยค่ะ) ผลปรากฏว่าก็มีบางคนที่เขารู้สึกสนิทใจกับเรา แต่สำหรับเราเราคิดว่าเขาเป็นแค่คนรู้จัก ที่คงไม่ได้สนิทกันมากขึ้นในอนาคตอยู่แล้ว
เรารู้สึกผิดที่เหมือนเขาให้ความสำคัญกับเรา แต่เราไม่ได้มองเขาเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ แต่จะให้คุยกันเหมือนเพื่อน เราก็อึดอัดและยังไม่ไว้ใจ อะไรอย่างนี้ค่ะเราแค่อยากมีเพื่อนสนิทที่ความชอบความสนใจตรงกันจริงๆ แต่ก็ไม่อยากทิ้งพวกคนรู้จักไปอย่างสิ้นเชิงน่ะค่ะ พอจะมีแนวคิดหรือคำแนะนำไหมคะ อยากทราบว่ามายเซ็ทส่วนไหนของเรามันผิด ควรแก้ไขมั้ย ตำหนิได้แต่ขอแบบสุภาพนะคะTT
ต้องให้ความสำคัญกับคนรู้จักมากแค่ไหน
ตั้งแต่เด็กๆเราขี้อายมาก เราเป็นคนค่อนข้างกำแพงสูงเวลาเลือกคบเพื่อน อยู่บ้านก็ใช้เวลาอยู่คนเดียวตลอด เราเป็นเด็กเรียน ไม่ค่อยกล้าพูดอะไรกับใครเท่าไหร่ ตอนเด็กๆเราเรียนเก่งครูชมเยอะ เพื่อนๆก็เข้ามาคุยกับเราเองโดยที่เราแค่อยู่เฉยๆ พอเราขึ้นม.ต้น ในห้องมีแต่คนเก่งพอๆกัน แล้วเราเข้าหาใครไม่เป็น ตอนนั้นเราเลยไม่มีเพื่อนไปเลยเทอมนึงค่ะ แล้วด้วยความที่ย้ายห้องเรียนทุกปี เราเลยมีความคิดประมาณว่า"หาเพื่อนให้พอมีคนร่วมงานด้วยก็พอ"อะไรงี้ ซึ่งเรายังจำเพื่อนๆได้นะคะ แต่ไม่ได้รู้สึกสนิทใจขนาดที่สามารถทักไปชวนคุยเรื่องไร้สาระได้ เหมือนเป็นเพื่อนแค่พอให้เรียนจบ ในใจคือเราให้ค่าเขาเท่านั้นจริงๆค่ะ แล้วพอเราเริ่มเล่นไอจี เราก็ได้ทักทายเขาอยู่บ้าง แต่ด้วยความที่อยู่คนละรร.เลยแทบไม่ได้คุยกันอีก บางทีก้มีเพื่อนทักมาว่าคิดถึง เราก็ตอบไปว่าคิดถึงเหมือนกัน แต่คือเราไม่ได้คิดถึงอะไรขนาดนั้นอะค่ะ แบบนี้คือมันปกติมั้ยคะ บางคนคือเราลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยมีความทรงจำอะไรร่วมกันบ้าง