เรามีแฟนเป็นทอม คือเรากับแฟนคบกันมา 5 ปี แต่ไม่เคยทะเลาะกันหนักๆ เลย อาจจะมีงอลๆ กันบ้างตามภาษา แต่เรื่องมีคนอื่นนี่ไม่เคยมีจนกระทั่ง...
ก่อนอื่นท้าวความก่อนว่า เราทั้งคู่ทำงานแผนกเดีนวกันเ แต่คนล่ะที ปีแรกอยู่กะเดียวกัน จนเราโดนเปลี่ยนกะทำงาน ซึ่งอยู่คนล่ะกะกัน ทำให้เราทั้งคู่เริ่มมีช่องว่างกันและกัน แต่เราก็ยังดูแลใส่ใจปกติ ต่างแค่ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันหยุดไม่พร้อมกัน
แล้วมีอยู่วันหนึ่งมีเพื่อนที่ทำงานลาออก จึงนัดกันไปเลี้ยงส่งกัน แล้วเรากลับบ้านดึก เขาเริ่มชวนเราทะเลาะ เพียงเพราะว่าเราบอกว่ากลับไม่ดึก อันนี้เราผิดจริงที่ผิดคำพูดกับเขา เราก็ง้อตามภาษา จนอีกเดือนเพื่อที่ทำงานก็นัดกันไปนั่งชิลกัน ซึ่งทุกครั้งที่เราไป เราก็ชวนเขาทุกรอบทุกครั้งที่ไปนะ เพราะเวลาเขาชวนไปกับเพื่อนเขาเราไปหมด เราเข้ากับสังคมเพื่อนเขาได้หมด ถ้าวันไหนเราไม่ได้ไปด้วย เราก็ไม่เคยว่า เขาจะกลับตอนไหนก็ไม่เคยบ่น ไม่เคยด่า เพราะอายุก็ 30 กันแล้ว แต่พอทีเราอยากให้เขามาเข้าสังคมเพื่อนเราบ้าง แต่เขากลับไม่มา หลังจากกลับทุกครั้งที่เราไปกับเพื่อน เขาจะมาทะเลาะกับเราทีหลัง จนหลายๆครั้งเข้าเราเริ่มรู้สึกอึดอัด เพราะตั้งแต่คบกัน เราไม่มีสังคมเพื่อนเลย นอกจากเพื่อนสนิทสมัยเรียน เรามีแต่เขาคนเดียวมาตลอด ทำอะไรไปไหน คุยกันปรึกษากันมีแต่เขาคนเดียวมาตลอด
แต่ด้วย ณ ความรู้สึกตอนนั้น วันที่เราทะเลาะกัน เราไม่รู้จะหันไปหาใครแล้วจริงๆ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกโดดเดียว เคว้งคว้างไปหมด
เราเลยปรึกษาเพื่อนคุยกันกับเพื่อนเรื่องเขาโดยคุยกันผ่านไลน์ เพราะปกติก็คุยกันในเฟสแต่แฟนเราก็เล่นเฟสเรา เราเลยบอกไปคุยในไลน์ คุยเสร็จเราก็ลบแชท จบกันไป แล้วอยู่ๆวันหนึ่งเพื่อนคนนั้นทักมา แล้วแฟนเราตอบ โดยที่พื่อนคนนั้นเขาไม่รู้ว่าแฟนเราตอบ เขาคุยกัน บอกคิดถึงบอกเป็นห่วงกัน หยอกกัน โดยที่เรากับเพื่อนไม่เคยคุยกันแบบนั้นเลย จะพูดแซะ แซวกันแรงๆ หยอกกันแรงๆ แล้วเพื่อนมันก็ตอบเชิงหยอกกันตามประสาที่เล่นกันในที่ทำงาน แต่เราไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่านั้น เพราะมันเองก็มีแฟนแต่งงานแล้ว
ส่วนตัวนี่ผิดจิงที่ลบแชท เพราะไม่อยากให้เขามาเห็น ไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ ที่เราเอาภายในไปเล่าคนอื่นฟัง จะคุยกับที่บ้านก็ไม่ได้ เพราะเขาเข้ากับที่บ้านเราไม่ได้เลย เราพยามให้เผยมุมมองดีๆของเขาให้ที่บ้านเราเห็นมากที่สุด เพราะที่บ้านแอนตี้lgbtที่สุด
หลังจากนั้นเราก็มาทะเลาะเรื่องนี้ คุยกัน ปรับความเข้าใจกัน เหมือนจะดีขึ้นแต่เปล่าเลย
ใช่เรารู้สึกว่าเราทำให้เขาเสียใจ เราทำไห้เขาคิดว่าเราไม่ซื่อสัตย์กับเขา เราทำให้เขาไม่ไว้ใจเรา อีกแล้ว
แต่เขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เราก็ดูออกว่าเขาไม่เหมือนเดิม เขาเริ่มนิ่ง เฉยชากับเรา เราทำทุกอย่างเหมือน เราซื้อของขวัญวาเลนไทน์ให้ แต่เขากลับพูดใส่เราว่าซื้อทำไม ซื้อมาเพื่อ (จุกไปอีก1 แอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวจนเขาได้ยินเราร้องไห้ เดินมาปลอบเรา ว่าเขาชอบนะของขวัญด้วยนำเสียงเฉยชา)
แล้วมีอยู่วันหนึ่งเปิดใจคุยกันอีกครั้ง อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า เขาไม่มีความสุขเลยที่อยู่กับเรา(จุกไปหนึ่ง) เราก็ร้องไห้ต่อหน้าเขาเลยพูดไม่ออก แล้วเขาก็บอกว่าถ้าวันหนึ่งเราเลิกกัน ถ้าเรามีคนอื่นก็ให้เราไปแต่ตัวทั้งๆที่เรสร้างมาเยอะกว่สเขาด้วยซ้ำ เราเลยถามกลับว่าแล้วถ้าเทอเป็นฝ่ายมีคนอื่นล่ะ เขาก็บอกว่าเราต้องเป็นคนออกไป เพราะบ้านเป็นชื่อเขา(จุกไปอีก1) ตอนนั้นคิดในใจว่าเห้ยทำไมว่ะ มันรู้สึกไม่แฟร์เลย อ่ะ แล้วก็ผ่านไป
จนเราเริ่มมีปัญหาเริ่องกะงาน เรื่องวันหยุด เรื่องทำโอทีบ้าง เพราะคนไม่พอ เราก็มาบ่นให้เขาฟังเหมือนทุกๆทีที่คุยกัน พอเราบ่นว่าเหนื่อยมากช่วงนี้ จากที่เขาให้คำปรึกษา พูดโอ๋เรา แต่เขากลับบอกเราว่า ทำไปเลยไม่ต้องบ่นให้ได้ยินอีกว่าเหนื่อย เพราะใช้ให้ลาออกแล้วไม่ออก! ทำไปเลย เราเป็นคนรักบริษัท แคร์เพื่อนร่วมงาน รักงาน โน้นนี้นั่น ประชดประชันสาระพัด
จนเรารู้ มันไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัยสำหรับเราแล้ว เราต้องทำยังไง ต้องจัดการความรู้สึกยังไง
แฟนบอกว่าอยู่กับเราเขาไม่มีความสุขเลย แต่เขาบอกว่าเขารักเรามาก
ก่อนอื่นท้าวความก่อนว่า เราทั้งคู่ทำงานแผนกเดีนวกันเ แต่คนล่ะที ปีแรกอยู่กะเดียวกัน จนเราโดนเปลี่ยนกะทำงาน ซึ่งอยู่คนล่ะกะกัน ทำให้เราทั้งคู่เริ่มมีช่องว่างกันและกัน แต่เราก็ยังดูแลใส่ใจปกติ ต่างแค่ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันหยุดไม่พร้อมกัน
แล้วมีอยู่วันหนึ่งมีเพื่อนที่ทำงานลาออก จึงนัดกันไปเลี้ยงส่งกัน แล้วเรากลับบ้านดึก เขาเริ่มชวนเราทะเลาะ เพียงเพราะว่าเราบอกว่ากลับไม่ดึก อันนี้เราผิดจริงที่ผิดคำพูดกับเขา เราก็ง้อตามภาษา จนอีกเดือนเพื่อที่ทำงานก็นัดกันไปนั่งชิลกัน ซึ่งทุกครั้งที่เราไป เราก็ชวนเขาทุกรอบทุกครั้งที่ไปนะ เพราะเวลาเขาชวนไปกับเพื่อนเขาเราไปหมด เราเข้ากับสังคมเพื่อนเขาได้หมด ถ้าวันไหนเราไม่ได้ไปด้วย เราก็ไม่เคยว่า เขาจะกลับตอนไหนก็ไม่เคยบ่น ไม่เคยด่า เพราะอายุก็ 30 กันแล้ว แต่พอทีเราอยากให้เขามาเข้าสังคมเพื่อนเราบ้าง แต่เขากลับไม่มา หลังจากกลับทุกครั้งที่เราไปกับเพื่อน เขาจะมาทะเลาะกับเราทีหลัง จนหลายๆครั้งเข้าเราเริ่มรู้สึกอึดอัด เพราะตั้งแต่คบกัน เราไม่มีสังคมเพื่อนเลย นอกจากเพื่อนสนิทสมัยเรียน เรามีแต่เขาคนเดียวมาตลอด ทำอะไรไปไหน คุยกันปรึกษากันมีแต่เขาคนเดียวมาตลอด
แต่ด้วย ณ ความรู้สึกตอนนั้น วันที่เราทะเลาะกัน เราไม่รู้จะหันไปหาใครแล้วจริงๆ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกโดดเดียว เคว้งคว้างไปหมด
เราเลยปรึกษาเพื่อนคุยกันกับเพื่อนเรื่องเขาโดยคุยกันผ่านไลน์ เพราะปกติก็คุยกันในเฟสแต่แฟนเราก็เล่นเฟสเรา เราเลยบอกไปคุยในไลน์ คุยเสร็จเราก็ลบแชท จบกันไป แล้วอยู่ๆวันหนึ่งเพื่อนคนนั้นทักมา แล้วแฟนเราตอบ โดยที่พื่อนคนนั้นเขาไม่รู้ว่าแฟนเราตอบ เขาคุยกัน บอกคิดถึงบอกเป็นห่วงกัน หยอกกัน โดยที่เรากับเพื่อนไม่เคยคุยกันแบบนั้นเลย จะพูดแซะ แซวกันแรงๆ หยอกกันแรงๆ แล้วเพื่อนมันก็ตอบเชิงหยอกกันตามประสาที่เล่นกันในที่ทำงาน แต่เราไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่านั้น เพราะมันเองก็มีแฟนแต่งงานแล้ว
ส่วนตัวนี่ผิดจิงที่ลบแชท เพราะไม่อยากให้เขามาเห็น ไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ ที่เราเอาภายในไปเล่าคนอื่นฟัง จะคุยกับที่บ้านก็ไม่ได้ เพราะเขาเข้ากับที่บ้านเราไม่ได้เลย เราพยามให้เผยมุมมองดีๆของเขาให้ที่บ้านเราเห็นมากที่สุด เพราะที่บ้านแอนตี้lgbtที่สุด
หลังจากนั้นเราก็มาทะเลาะเรื่องนี้ คุยกัน ปรับความเข้าใจกัน เหมือนจะดีขึ้นแต่เปล่าเลย
ใช่เรารู้สึกว่าเราทำให้เขาเสียใจ เราทำไห้เขาคิดว่าเราไม่ซื่อสัตย์กับเขา เราทำให้เขาไม่ไว้ใจเรา อีกแล้ว
แต่เขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เราก็ดูออกว่าเขาไม่เหมือนเดิม เขาเริ่มนิ่ง เฉยชากับเรา เราทำทุกอย่างเหมือน เราซื้อของขวัญวาเลนไทน์ให้ แต่เขากลับพูดใส่เราว่าซื้อทำไม ซื้อมาเพื่อ (จุกไปอีก1 แอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวจนเขาได้ยินเราร้องไห้ เดินมาปลอบเรา ว่าเขาชอบนะของขวัญด้วยนำเสียงเฉยชา)
แล้วมีอยู่วันหนึ่งเปิดใจคุยกันอีกครั้ง อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า เขาไม่มีความสุขเลยที่อยู่กับเรา(จุกไปหนึ่ง) เราก็ร้องไห้ต่อหน้าเขาเลยพูดไม่ออก แล้วเขาก็บอกว่าถ้าวันหนึ่งเราเลิกกัน ถ้าเรามีคนอื่นก็ให้เราไปแต่ตัวทั้งๆที่เรสร้างมาเยอะกว่สเขาด้วยซ้ำ เราเลยถามกลับว่าแล้วถ้าเทอเป็นฝ่ายมีคนอื่นล่ะ เขาก็บอกว่าเราต้องเป็นคนออกไป เพราะบ้านเป็นชื่อเขา(จุกไปอีก1) ตอนนั้นคิดในใจว่าเห้ยทำไมว่ะ มันรู้สึกไม่แฟร์เลย อ่ะ แล้วก็ผ่านไป
จนเราเริ่มมีปัญหาเริ่องกะงาน เรื่องวันหยุด เรื่องทำโอทีบ้าง เพราะคนไม่พอ เราก็มาบ่นให้เขาฟังเหมือนทุกๆทีที่คุยกัน พอเราบ่นว่าเหนื่อยมากช่วงนี้ จากที่เขาให้คำปรึกษา พูดโอ๋เรา แต่เขากลับบอกเราว่า ทำไปเลยไม่ต้องบ่นให้ได้ยินอีกว่าเหนื่อย เพราะใช้ให้ลาออกแล้วไม่ออก! ทำไปเลย เราเป็นคนรักบริษัท แคร์เพื่อนร่วมงาน รักงาน โน้นนี้นั่น ประชดประชันสาระพัด
จนเรารู้ มันไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัยสำหรับเราแล้ว เราต้องทำยังไง ต้องจัดการความรู้สึกยังไง