สวัสดีค่ะทุกคน เราเป็นคนที่มีนิสัยโลกส่วนตัวสูง ชอบอยู่เงียบ ๆ ชอบทำอะไรคนเดียวแบบวนลูปจนหมดวัน ซึ่งลึก ๆ ก็มักรู้สึกเหงา อยากมีเพื่อนหรือมีสังคม มีคนเข้าใจความทุกข์ บางทีก็เคยถึงกับร้องไห้ที่ไม่มีใครจะอยู่ข้าง ๆ เลย ในอดีตสมัยเรียนมันเริ่มต้นจากการที่เราพูดไม่เก่ง เข้าหาคนไม่เก่ง ชอบอยู่กับการเรียนแล้วถูกเพื่อนบูลลี่มองว่า หยิ่ง คิดว่าเก่ง ไม่สนสังคมเลยต้องไปไหนมาไหนคนเดียวมาตลอด ส่วนใหญ่หากอยู่ในสังคมจะนั่งในมุมที่เด่นน้อยสุด เพื่อไม่ให้คนอื่นมองเราว่าไม่มีเพื่อน เป็นคนแปลกแยกจนชินมาถึงทุกวันนี้ที่อยู่ในวัยทำงานที่บ้าน

     แต่พอมีคนชวนเข้าสังคม เช่น คนรู้จักมาหา มีคนชวนออกไปกินข้าวนอกบ้าน เป็นต้น เรากลับรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับพวกเขา ด้วยความที่พูดไม่ค่อยเก่ง และไม่รู้จะพูดอะไรด้วย จนบางทีก็แอบรำคาญคนอื่น เกิดความคิดว่า "อยากกลับไปดูซีรีย์ ทำอะไรคนเดียวที่อยากทำเหมือนในทุก ๆ วันแล้ว" ยิ่งอยู่ยิ่งฝืนต่อหน้าพวกเขาชอบกล บางทีก็จะปฏิเสธเนียน ๆ แล้วมานั่งเหงาอีก แล้วหลายครั้งที่ก
ลับจากไปไหนมาไหนกับเพื่อนหรือคนที่เขาชักชวนเรา พอโบกมือลา เราก็กลับคิดถึงพวกเขาซะงั้น และแอบรู้สึกโดดเดี่ยวว่า ต้องกลับไปอยู่คนเดียววนลูปอีกแล้วเหรอ

    จนวันนี้มานั่งคิดว่า สรุปความสุขของเราจริง ๆ คือ การมีเพื่อน มีคนรักอยู่เคียงข้าง? หรือ เป็นการอยู่คนเดียวแน่คะ? แล้วควรปรับเปลี่ยนยังไงให้ทุกอย่างดีขึ้น
    ซีเรียสหน่อยนะคะ ต้องการปรึกษาและขอความเห็นจากทุกคนจริง ๆ  อย่าใช้คำกวนค่ะ