ผมอยากระบายเรื่องหนึ่ง ผมกับเเฟนเป็นเด็กมหาลัยทั้งคู่มี
อยุ่วันหนึ่ง เเฟนมาหา ผมก็เออเเฟนมาหาทั้งทีผมก็ซื้อนั้นซื้อนี้ให้ไม่ว่าจะเสื้อผ้าของกินเเม้เงินผมจะเหลือไม่ถึง300 ในใจผมคิดว่าไหนๆก็จะกลับบ้านพร้อมกันเเล้วคงไม่เป็นไร เรื่องมันเกิดตอนเช้าเวลาตอนที่นอนเสร็จเเล้วตื่นมาอาบน้ำ เเฟนผมบ่นหิวข้าวๆ ผมเลยบอกว่าตังไม่มีเเล้วนะ เเฟนเลยตอบกลับมาว่าไม่มีตังเหมือนกันเเต่เป็นน้ำเสียงที่ไม่พอใจ เวลานั้นผมเลยบอกว่าอ่ะไม่เป็นไรเดี๋ยวซื้อให้กิน พอซื้อเสร็จเลยกลับมาห้องกัน พอจะนั่งกินข้าวผมเลยบอกว่าขอกินด้วยได้มั้ยคำเดียว ผมเป็นคนไม่กินข้าวเช้าอยู่เเล้ว เเฟนเลยตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่าทำไมไม่ซื้อ2กล่องจะมาเเย่งกินทำไม ผมเลยบอกว่าขอเเค่คำเดียวเอง เเล้วก็พูดประโยคเดิมๆทำไมไม่ซื้อมา2กล่อง ผมเลยหันหน้าหนีเเล้วบอกว่าไม่กินก็ได้เอ็งกินไปเถอะ เเล้วผมก็มานั่งเล่นโทรศัพท์้ขาก็เอาเท้ามาเตะหลังผมเเบบเเรงมาก พร้อมกับโยนกล่องเข้าให้เเล้วพูดว่ากูไม่กินเเล้วกินเถอะ ผมก็โยนข้าวให้เบาๆเเล้วบอกว่าไม่กินเเล้ว เเล้วพอเขาจะเปิดข้าวกินน้ำพริกมันหกก็มาโทษผม ผมเลยบอกว่าทำเองไม่ใช่หรอ พอพูดจบนางก็โมโหกว่าเดิม เเล้วสบัดข้าวทิ้งหกเต็มพื้น ผมก็ต้องมาเก็บ

พอเก็บข้าวเรียบร้อยผมเลยบอกว่าซื้อตั๋วรถให้หน่อยได้มั้ย
13บาท เขาบอกไม่ก็ซื้อเองดิ ในหัวผมตอนนั้นคือเเบบเชี่ยขนาดนี้เลยหรอวะเเค่13บาท เวลานั้นเงินผมเหลือเเค่63บาท ต้องอยู่ให้ถึงวันอาทิตย์ ผมอยากระบายเพียงเท่านี้เเหละครับ

ผมอยากบอกใครที่กำลังเป็นเหมือนเเฟนผมนะครับของบางอย่างเราก็ไม่จำเป็นต้องหวงขนาดนั้นครบกันต้องมีน้ำใจต่อกันถ้าทำไม่ได้ก็อย่าเอาใครเข้ามาในชีวิตเลย

😁