คือนี่เป็นกระทู้เเรกนะคะ

ที่จริงเเค่อยากระบายค่ะคือครอบครัวของเราคนภายนอกมองเข้ามาอาจจะเป็นครอบครัวที่มีความ เเต่ไม่ใช่เลยในความรู้สึกเรา เราเป็นลูกคนเล็กค่ะเเล้วจำเป็นต้องอยู่กับย่า ย่าเป็นคนที่จะรักก็ไม่เชิงจะเกลียดก็ไม่ใช่เเต่เราเเคร์เค้ามาก เค้าเป็นที่พูดเเล้วไม่เคยสนใจความรู้สึกใครเลย เราโดนเลี้ยงเเบบโดนตีโดนด่ามาโดยตลอด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราทำผิดอะไรเเล้วบางทีเราก็ว่ามันเกินที่เราจะรับไหวเราอายุเเค่13เอง ปรึกษาใครก็ไม่ได้  เเม้เเต่พ่อก็ยังคนว่าเราดื้อเราไม่ฟังเอง ตั้งเเต่ที่จำความได้ เราวนเวียนกับการโดนลงโทษ โดนด่า ตั้งเเต่เด็กๆเราพยายามทำตัวให้ดีที่สุดเพราะเราเบื่อเบื่อกับการที่เค้ากรอกหูด่าเราทุกวันเพราะพอคิดถึงตอนนั้นเเล้วก็กลัวทุกครั้ง ตอนอนุบาล3 เราทำผิดโดยที่ไม่ได้ตั้งใจเราขอโทษเค้าซ้ำเเล้วซ้ำเล่าเเต่เค้ากลับจับเราขังไว้ในครัวมืดๆเค้าก็รู้ว่าเรากลัวความมืดมากร้องไห้ให้ตายก็ไม่เอาออกมาหรอก ทำให้เราจำฝังใจจนมาถึงทุกวันนี้  พอโตขึ้นทำอะไรก็ขัดตาไปซะทุกเรื่อง ไม่มีวันไหนเลยที่จะกันดีๆ บางทีก็มีคนมาถามนะว่าย่าเค้าเลี้ยงหลานยังให้นิ่งขนาดนี้  ได้ยินเเล้วจะอ้วก เเค่อยากรู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะพอใจต้องทำยังไงรึต้องให้ตายหรือหายไปเลยหรือเปล่า?