ต้องเกริ่นก่อนว่า ตอนเด็กๆ ผมได้อยู่บ้านกับพ่อ และ แม่ซึ่งเป็นบ้านของ ปู่-ย่า ที่เสียไปแล้วเลยให้ไว้เป็นมรดกกับพ่อ ที่เป็นลูกชายคนเล็ก ฐานะทางบ้านผมไม่ค่อยจะดีนัก พ่อรับเหมาก่อสร้าง แม่ทำงานโรงงาน และทั้งสองก็ได้มีผมซึ่งเป็นลูกชายคนเดียว พ่อเป็นคนติดเหล้ามากติดจนขั้นเด็กๆผมจำความได้ว่า แกทะเลาะกับแม่แทบทุกเย็น แล้วเวลาแกทำงานมาก็จะเอาเงินทั้งหมดลงที่ขวดเหล้า ภาระหน้าที่ เลยตกไปอยู่กับแม่ แม่ผมเป็นคนขยันมากคนในซอย เขาเคยเล่าให้ผมฟัง ว่าขนาดที่แม่ท้องแก่ผม แกยังต้องไปทำงานหยุดงานไม่ได้ กลับมาก็ยังต้องมาทำงานเสริม ทุกอย่าง ส่วนพ่อผมหน่ะหรอ หาเจอได้ตามวงเหล้า จนในที่สุด เอ้อลืมบอก ผมมีโรคประจำตัวเป็นโรคหอบ ทำให้ต้องเข้าโรงบาลหลายครั้ง จนครั้งใหญ่ที่สุดน่าจะประมานผม 8 ขวบเท่าที่จำความได้ เท่าที่แม่เล่าให้ฟัง ผมชักจนเกือบตายต้องเข้าห้อง icu แม่ผมร้องตะโกนหาพ่อให้พาผมไปโรงบาลแต่กลับไร้วี่แววเขา จนต้องให้เพื่อนบ้านเป็นคนนำส่งผมไปโรงบาล ตอนนั้นแม่คงหมดความอดทนกับพ่อ เพราะตอนที่แกมาโรงบาลตัวก็มีแต่กลิ่นเหล้าแล้วยังมาสร้างเรื่องที่โรงบาลอีก จนผมดีขึ้น ได้ออกจากโรงบาล แม่ตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าข้าวของทั้งหมดที่เป็นของเขาแล้ว ย้ายออกจากบ้านหลังนั้นทันที
แล้วถามผมว่าลูกจะอยู่กับใคร ถ้าตอนนั้นผมตอบว่า พ่อคงไม่ได้มีชีวิตมาอยู่ถึงทุกวันนี้ ใช่ครับผมได้ย้ายออกจากบ้านนั้นตามแม่มาอยู่ห่องเช่าเล็กๆในซอยถัดไป แม่ผมกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเต็มตัว แต่ผมไม่เคยรู้สึกขาดเลยนะครับ แม่เป็นแม่ที่ดีมาก มีวันนึงผมได้ข่าวว่าพ่อผม เขามีเรื่องชกต่อยแล้วเมานอนข้างถนน ผมก็ได้พาไปหาหมอที่คลีนิค แล้วได้ยืมเงินคุณน้าข้างบ้านคนที่เคยพาผมไปหาหมอ เพื่อจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับพ่อผม
วันนั้นผมยอมอดข้าวอดค่าขนม เพื่อซื้อของให้แกกิน 
แล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่ง สมัยนั้นโทรศัพท์ยังเป็นปุ่มกด พ่อเขาให้โทรศัพท์ผมมาเครื่องนึง เอาไว้ใช้ตอนนั้นผมดีใจมาก มากที่สุดที่ผมเคยได้จากพ่อ ผมเลยไปอวดแม่ขอเงินซื้อบัตรกดเงินเติมโทรศัพท์ ลองโทรเข้าเครื่องแม่แค่ครั้งเดียว วันต่อมาพ่อมาขอเอาคืนพร้อมเงินในโทรศัพท์ผม โครตเสียใจ
จบแล้วกับเรื่องวียเด็ก ที่ผมเจอมา เดะผมจะมาต่อช่วงวัยที่ผมทำงานในความคิดเห็นกระทู้นะครับ