ตอนนี้... *เห้อ  ผมกำลังทำผิดกฎนิรภัยการใช้อาวุธปืน4ข้ออยู่....

บทที่1  "พึ่งระลึกไว้เสมอว่าปืนทุกกระบอกมีกระสุนบรรจุอยู่"
    
  
     ผมอดีตร้อยโท สตีเว่น อาร์ เจฟเฟอร์สัน
แห่งกองทัพบกสหรัฐ ตอนผมยังเด็ก
ครอบครัวผมมี พ่อแม่รักกันดี
น้องสาว2คน น้องชาย1คน แต่น้องสาวผม
คนหนึ่งได้เสียชีวิตไปเนื่องจากอุบัติเหตุ
ตอนผมอายุ8ขวบ และเธออายุ5ขวบ
ชื่อ แมรี่ *เออ สเตฟา- ไม่สิ ชื่อ... ชื่อ...
ชื่... โซเฟีย ใช่ โซเฟีย
ตอนนั้นผมจำได้คร่าวๆได้ว่า ผมกับเธอสนิท
กันมาก

    ตอนนั้นเรามีสุนัขพันธุ์เยอรมันเชพเพิร์ดอยู่ตัวหนึ่ง ซึ่งลุงเจมส์นำกลับมาหลังจากไปรบที่สงครามอ่าวเปอร์เซีย ลุงเจมส์เป็นไอดอลของผมเลยล่ะ ลุงเจมส์แกเป็นคนนิสัยดี
พูดจาติดตลก แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงจังเมื่อไร
แกตัดสินใจได้เร็วและเด็ดขาดมาก
ตอนนั้นลุงแกชอบพาผมกับโซเฟียไปตกปลา
พาไปเที่ยวสวนสนุก

    วันนั้นเป็นวันเสาร์ตอนช่วงกลางหน้าร้อนลุงเจมส์พาพวกผมไปตกปลาที่ทะเลสาบกลางป่า   ผมกับโซเฟีย
ได้พากันไปแอบในป่าไม่ลึกมากจากจุดตกปลาประมาณ2เมตร เพื่อจะฉกลุงเจมส์ตามประสาเด็ก สักพักในตอนที่ผมคิดว่าเป็นเวลาบ่ายต้นๆอยู่นั้น ท้องฟ้าได้มืดลง
พร้อมกับที่โซเฟียได้หายตัวไป
ผมรีบมองที่นาฬิกาข้อมือเรืองแสงที่พ่อให้เป็นของขวัญไว้ เข็มสั้นมันชี้ไปที่เลข4 เข็มยาวมันชี้ไปที่ระหว่างเลข7และ8
ผมตกใจมาก รีบออกมาจากตรงนั้น ออกมาทางทะเลสาบ ปรากฏว่าไม่มีทะเลสาบอยู่ตรงนั้น ผมกลัวมากๆ
เลยวิ่งไปทั่วป่า แต่ก็ไม่เจอทะเลสาบ
ด้วยความเป็นเด็ก ผมจึงร้องไห้โวยวายอยู่ตรงนั้น หันมามองนาฬิกาอีกครั้ง
ปรากฎอีกว่า วันนี้เป็นวันจันทร์
ผมทั้งงงทั้งกลัวกับสิ่งที่เจออยู่ตรงหน้าเป็นอย่างมาก ผมจึงสลบไป
วี๊หว่อๆๆๆ ผมสลึมสลือเห็นภาพเลือนลาง
เห็นเหมือนมีเจ้าหน้าที่คุยวอกกี้ทอกกี้
รถตำรวจ รถพยาบาล ชายตัวใหญ่
ผมคิดว่าน่าจะเป็นลุงเจมส์ เห็นร่างเล็กๆ
เหมือนคนนั่งอยู่บนไหล่ของลุงเจมส์ด้วย
ก่อนที่ผมจะสลบอีกรอบ

  
    พอผมตื่นขึ้นมา ผมก็พบว่า พ่อกับแม่เฝ้าอยู่
เขาบอกผมว่าผมหายตัวไป1วัน และพบผมอยู่ห่างจากทะเลสาบ30ไมล์ และเขาก็ร้องให้
เพราะเขาบอกว่าโซเฟียไม่ได้อยู่กับเราแล้ว
ตอนนั้นสมองผมประมวลผลไม่ทัน
แต่เอะใจอะไรบ้างอย่างได้ ผมควรหายตัวไป
3 วันไม่ใช่หรอ ผมรีบถามไปแม่ไปเลยว่า
"แม่ วันนี้มันเป็นวันอะไรครับ" ผมถาม
แม่ตอบกลับมาว่า วันจันทร์
ผมช็อกไปเลย แล้วถามเสียงสั้นแม่ไปว่า
"ตอนนี้ กี่โมงแล้วครับ"
แม่ตอบ "บ่ายสองกว่าๆจ๊ะ"

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ตอนผม16ปี
ลุงเจมส์เอาแต่โทษตัวเองและกักตัวอยู่แต่ในห้อง สุดท้าย
แกจบชีวิตแกด้วยการใช้ปืนขนาด9มม.
จ่อที่ขมับขวาแล้วยิง ตอนนั้นผมเห็นเหตุการณ์ และจำได้ดีทุกอย่าง
ผมที่กำลังเอาข้าวไปให้ เป็นจังหวะเดียวที่ผมเปิดประตูเขาไป *ปัง* เสียงดังลั่นบ้าน
ผมเห็นกระสุนนัดนั้น ได้เจาะกระโหลกแก
แล้วทะลุมาอีกข้าง เลือดและเศษสมอง
กระจายไปทั่วห้อง ข้างๆเป็นหมาพันธุ์โกลเด้น
ซึ่งเป็นหมาตัวใหม่ของแก เห็นนอนแน่นิ่ง
มารู้ที่หลังว่าแกวางยาเบื่อหนูมัน
ผมไม่อยากเล่าเรื่องที่พวกคุณคิดว่ามันจะเป็นยังไงต่อได้


  แต่มันก็ไม่หยุดความพยายามที่จะเป็นทหารของผมได้
      
    ###  ขออนุญาตหยุดไว้ตรงนี้ก่อนนะครับ

     !!! พอดีเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมเขียนนะครับ ถ้ามีคำชี้แนะติชมยังไง ก็อยากจะนำมาปรับปรุงแก้ไข ขอบคุณที่มาอ่านครับ