เรื่องของเรื่องคือ แฟนเป็นรับผิดชอบภาระบ้านทุกอย่าง ทั้งค่าบ้านและของกินของใช้ซึ่งเราก็ช่วยออก ช่วยดูแลบ้านด้วย แฟนให้เงินแม่ใช้อยู่คนเดียว พี่น้องคนอื่นแทบไม่ช่วยอะไรเลย อยู่บ้านหลังเดียวกัน ตอนอยู่กันพร้อมหน้าก็คุยกันปกติดี แต่พออยู่กับแฟนกับเราแม่ไม่ค่อยพูดด้วย ถามอะไรก็ไม่ตอบทำเมินใส่ ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยินนะคะ นั่งคุยข้างกันก็ยังไม่ตอบ ทีนี้เลยเป็นเรื่อง

แฟนหงุดหงิดตลอดว่าทำไมแม่ไม่ตอบไม่คุยกับเขาบ้าง ทีกับลูกคนอื่นคุยปกติ ชวนไปเที่ยวไม่ยอมไป แต่พี่น้องคนอื่นชวนเขาไปหมด พยายามเอาใจทุกอย่างแล้วชวนไปกินสิ่งที่เขาชอบ ชวนเขาไปเที่ยวแต่ก็ไม่เป็นผล เรารู้ตัวดีว่ายังไงเราก็เป็นคนนอก  แต่พอแฟนหงุดหงิดก็จะมาบ่นกับเราตลอด เราทำได้แค่ปลอบใจแต่บางทีก็อยากถามกลับเหมือนกันว่าแค่ถามเฉยๆว่า กินข้าวหรือยังทำไมไม่ตอบลูกไป  แล้วคนที่ต้องรองรับอารมณ์ก็คือเรา อันนี้ทำให้เราหงุดหงิดตามไปด้วยค่ะบอกตรงๆ

เคยนั่งจับเข่าคุยกันถามกันตรงๆว่าแม่เป็นอะไร ไม่พอใจอะไรรึเปล่า หรือต้องการอะไรไหม บอกมาได้เลย แต่แม่ก็บอกแค่ว่าไม่มีอะไร คือไม่เคยได้คำตอบที่จะเคลียร์ใจกันเลยสักครั้ง แต่กับพี่น้องคนอื่นคุยปกติดี หรือเพราะแม่ไม่ชอบเราเลยพาลที่แฟน อันนี้เป็นอีกความคิดที่ผุดขึ้นมา แต่ช่วงแรกที่เข้ามาอยู่แม่คุยปกติดีทุกอย่าง เราคบกับแฟนมา6ปีแล้ว แม่พึ่งมาไม่คุยด้วยเมื่อปีที่แล้วไม่มีสาเหตุใดใดเลย ถามพี่น้องคนอื่นให้ช่วยถามแม่ แม่ก็บอกแค่ไม่มีอะไร ทั้งๆที่ทุกคนในบ้านไม่เคยทะเลาะอะไรกันเลยนะคะ ถึงพี่น้องไม่ช่วยอะไรแต่แฟนไม่เคยว่าเลย

เราสองคนพยายามไปดูบ้านอยากแยกบ้านเพื่อสร้างครอบครัวตัวเอง แต่เราก็คุยกันแล้วว่ายังไงก็จะพาแม่ไปอยู่ด้วย เพราะพี่น้องคนอื่นไม่น่าเลี้ยงแม่ได้ แม่ก็บอกว่าไม่ไป

แฟนกับเราพยายามเลิกงานกลับบ้านเร็วเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่อยู่คนเดียว พี่น้องคนอื่นกลับบ้านดึกกัน ซื้ออาหารมาเผื่อ เผื่อแม่เบื่อกับข้าวในบ้าน  แต่ก็เหมือนที่เล่ามา ซื้อมาไม่เคยกิน

อับจนหนทางไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว เราเองก็เครียดเพราะต้องเจออะไรแบบนี้ทุกวันโดยหาสาเหตุไม่ได้

มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างไหมคะ อยากหาทางออกให้แฟนกับแม่ได้คุยกันปกติเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำงานก็เครียดพอแล้วมาเจออะไรแบบนี้อีกยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่เลยค่ะ