เราอายุ19 ไม่รู้ว่าเป็นช่วงใจแตกไหม แต่เราไม่มีแฟน ไม่มีเรื่องชู้สาว ปัญหาตอนนี้มันอยู่ที่ว่า เราไม่ได้รู้สึกว่าเรารักพ่อแม่ หรือน้องอะไรขนาดนั้น ก่อนหน้านี่เราคิดว่าเรารักพวกเขามากๆ แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่เรากลายเป็นแบบนี้ ต้องบอกก่อนว่าในส่วนของพ่อเรา เขาจะทำให้ครอบครัวลำบากตลอด ตั้งแต่ติดสารเสพติด หรือการพนัน เราเห็นแม่ร้องไห้ตลอด เรารู้สึกไม่โอเค เราจะเสัยใจตลอดที่เห็นแม่ร้องไห้ แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันแรงมาก ตอนนั้นพ่อขับรถยนต์อยู่ข้างหน้า และแม่กับเราขับมอไซ แม่พยายามแซงไปตัดหน้ารถพ่อเพื่อที่จะให้พ่อหยุดรถโดยแซงทางโค้งกระทันหัน แม่ไม่สนใจว่าจะมีรถสวนมาไหมเลย ตอนนั้นเป็นครั้งแรกเลย ที่เริ่มรู้สึกว่า จริงๆแล้วแม่รักเราจริงไหม ตลอดเวลาที่ทะเลาะกับพ่อ แม่จะไล่ให้พวกเราไปอยู่กับพ่อตลอดถ้าต้องหย่ากัน แม่จะเอาแค่น้องเล็กคนเดียวและรับหนี้สิน แต่เราต้องไปอยู่กับพ่อ ทำให้เรารู้สึกว่าหรือเราเป็นเพียงแค่"ลูก"ที่ต้อง"เลี้ยงดูพ่อแม่"ยามแก่เฒ่าเฉยๆ แม่เป็นคนที่เสียสละตลอดตั้งแต่เราจำความได้เลย ทำงานหนักจนตัวเองเจ็บป่วย เราเคยกลัวแม่ไม่รักมากๆ แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่เราไม่ได้กลัวแมาไม่รักอีกต่อไปแล้ว เมื่อไหร่ที่แม่บอกเราว่ารีกหรือเข้ามากอด เราคิดว่าเราไม่ได้รู้สึกถึงความรักนั้นอีกแล้ว ส่วนกับน้องก็ทะเลาะกันบ่อย น้องเราชอบหัวเสียง่ายเหมือนพ่อ ทั้งๆที่เราพยายามคุยดีด้วย แต่เรากลับโดนตะคอกหรือหัวเสียใส่บ่อยครั้ง แต่ตอนนี้เราก็ยังไม่แน่ใจว่าเรากำลังคิดยังไงกันแน่ เรายังอยากดูแลพวกเขาหลังจากนี้ต่อไป หลังจากเราเรียนจบ ตอนพวกเขาแก่เฒ่า อยากตอบแทนที่พวกเขาเลี้ยงมา เหมือนเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ แต่เรารู้สึกว่าเราไม่ได้รักพวกเขาขนาดนั้น หรือแค่ยังไม่มีเหตุการณ์ที่ทำให้รู้ว่าเรารักพวกเขาขนาดนั้น ปล.เราเลี้ยงแมวอยู่1ตัวมาแล้วปีนึง เรารักมันมาก หวงมาก พูดได้เลยว่าถ้าไม่มีมัน เราอยู่ไม่ได้เลย