ไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไร ตกกลุมรักซ้ำๆหรือเปล่า
ผมเคยได้คุยกับคนคนหนึ่ง ซึ่งเธอคือผมของผมตั้งแต่สมัยประถม
ตอนประถมเราไม่ได้สนิทกันมาก เพราะเราเรียนอยู่คนละห้อง ซึ่งผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ช่วงสุดท้ายของประถม ตอนนั้นไม่ได้บอกไป เพราะเพื่อนของผมก็ชอบเธอคนนั้นเหมือนกัน พอจบประถม เขาก็ย้ายไปเรียนที่อื่น แล้วไม่ได้คุยหรอเจออีกเลย จนถึงช่วงมัธยมปลายปีที่ 6 ช่วงสุดท้ายอีกเหมือนเคย ผมได้มาคุยกับเธออีกรอบ ความรู้สึกมีความสุขมันก็ยังเหมือนเดิม คุยได้สักพักผมก็เลือกที่จะถอยออกมาเพราะตอนนั้นเธอมีแฟนแล้ว ช่วงนั้นซึมเป็นอาทิตย์เลยครับ
แล้วมาถึง ช่วงมหาลัย ผมได้คุยกับเธออีกครั้ง เพราะผมได้ที่เรียนไปก่อนแล้ว เธอก็มาถามเรื่องเดี่ยวกับมหาลัย ว่าจะเอายังไง จะดรอปหรือจะเรียนเลย ผมก็ให้คำปรึกษาไปต่างๆนาๆ แล้วเราก็ได้เปิดอกคุยกัน ถึงเรื่องเก่าๆ แล้วผมก็บอกเธอไปว่าช่วง ประถม กับ ม.ปลาย ผมเคยชอบเธอ เธอก็บอกกลับมาว่า ประถมเธอก็ชอบผมเหมือนกัน แต่เธอก็เลือกที่ไม่บอกเหมือนกัน เธอให้เหตุผลว่าตอนนั้น เธอไม่รู้ว่าผมคิดยังไง แล้วพอคุยกันเสร็จ เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนมาถึงวันนี้ ผมได้คุยกับเธออีกรอบ ความสุขมันก็ยังคงเหมือนเดิมทุกรอบ ถึงจะไม่ได้คุยอะไรมาก ผมก็ย้อนอ่าน แล้วเก็บเอามายิ้มเหมือนคนบ้า ฮ่าๆๆ
เราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ นานๆจะทีที่จะคุยเรื่องสารทุกข์สุขดิบกัน
ผมเลือกที่จะไม่พูดออกไปว่ายังชอบเธออยู่ เพราะกลัวว่าวันหนึ่งผมจะเสียเธอไป ผมคงคิดว่าผมทำถูกแล้วแหละครับ ที่เก็บเธอไว้ในใจลึกๆ เป็นความสุขเล็กๆ
ขอบคุณนะครับ ที่อ่านจนจบ (พิมพ์ไปก็ปริ่มหัวใจไป)
-ขอบคุณครับ-
เลิกคุยกับคนคนหนึ่งไป แต่พอได้คุยอีกครั้งความสุขยังเหมือนเดิม
ผมเคยได้คุยกับคนคนหนึ่ง ซึ่งเธอคือผมของผมตั้งแต่สมัยประถม
ตอนประถมเราไม่ได้สนิทกันมาก เพราะเราเรียนอยู่คนละห้อง ซึ่งผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ช่วงสุดท้ายของประถม ตอนนั้นไม่ได้บอกไป เพราะเพื่อนของผมก็ชอบเธอคนนั้นเหมือนกัน พอจบประถม เขาก็ย้ายไปเรียนที่อื่น แล้วไม่ได้คุยหรอเจออีกเลย จนถึงช่วงมัธยมปลายปีที่ 6 ช่วงสุดท้ายอีกเหมือนเคย ผมได้มาคุยกับเธออีกรอบ ความรู้สึกมีความสุขมันก็ยังเหมือนเดิม คุยได้สักพักผมก็เลือกที่จะถอยออกมาเพราะตอนนั้นเธอมีแฟนแล้ว ช่วงนั้นซึมเป็นอาทิตย์เลยครับ
แล้วมาถึง ช่วงมหาลัย ผมได้คุยกับเธออีกครั้ง เพราะผมได้ที่เรียนไปก่อนแล้ว เธอก็มาถามเรื่องเดี่ยวกับมหาลัย ว่าจะเอายังไง จะดรอปหรือจะเรียนเลย ผมก็ให้คำปรึกษาไปต่างๆนาๆ แล้วเราก็ได้เปิดอกคุยกัน ถึงเรื่องเก่าๆ แล้วผมก็บอกเธอไปว่าช่วง ประถม กับ ม.ปลาย ผมเคยชอบเธอ เธอก็บอกกลับมาว่า ประถมเธอก็ชอบผมเหมือนกัน แต่เธอก็เลือกที่ไม่บอกเหมือนกัน เธอให้เหตุผลว่าตอนนั้น เธอไม่รู้ว่าผมคิดยังไง แล้วพอคุยกันเสร็จ เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนมาถึงวันนี้ ผมได้คุยกับเธออีกรอบ ความสุขมันก็ยังคงเหมือนเดิมทุกรอบ ถึงจะไม่ได้คุยอะไรมาก ผมก็ย้อนอ่าน แล้วเก็บเอามายิ้มเหมือนคนบ้า ฮ่าๆๆ
เราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ นานๆจะทีที่จะคุยเรื่องสารทุกข์สุขดิบกัน
ผมเลือกที่จะไม่พูดออกไปว่ายังชอบเธออยู่ เพราะกลัวว่าวันหนึ่งผมจะเสียเธอไป ผมคงคิดว่าผมทำถูกแล้วแหละครับ ที่เก็บเธอไว้ในใจลึกๆ เป็นความสุขเล็กๆ
ขอบคุณนะครับ ที่อ่านจนจบ (พิมพ์ไปก็ปริ่มหัวใจไป)
-ขอบคุณครับ-