คือผมกับแฟนคบกันมา3-4ปี มีลูก1คน อายุ ขวบกว่าๆ เราอายุ 20 แฟนอายุ 19 จะไม่พูดถึงช่วงคบกันแรกๆนะเพราะอะไรมันก็ดี แต่พอมาเรื่อยได้เริ่มทะเลาะกัน ยิ่งช่วงมีลูกยิ่งทะเลาะกันเลย แต่มันเป็นเรื่องปกติของชีวิตคู่แหละ ต้องบอกว่าแฟนผมก็เป็นที่รักผมอย่างจริงใจเลยแหละอันนี้อยู่ด้วยกันมาย่อมรู้ดีไม่เคยมีเรื่องนอกใจกันทั้งผมและแฟน แต่ที่ทะเลาะส่วนมากเป็นเรื่องที่ผมเองคอยจุกจิกคอยถาม อยู่ไหน ไปกับใคร เพื่อนชายหรือหญิง แล้วก็ชอบมาทะเลาะกันต่างคนต่างไม่ยอมแพ้ ้  ผมเองก็เป็นคนงี่เง่าด้วยแหละบางทีก็ห้ามนูนนี้ไปหมด แต่ก็รักและห่วงและหวงด้วยเลยทำให้ แฟนอึดอึดสุดท้าย ทะเลาะกันหนักจนแฟนขอเลิกแต่ว่ายังไม่ย้ายออกเพราะแฟนไปไหนไม่ได้เลยอยู่กันอย่างอึดอัดนอนเงียบๆ ช่วงแรกผมก้เหมือนทำใจได้แต่ความจริงแล้วผมแค่หลอกตัวเองว่าทำใจได้แล้ว เพราะผมเห็นเขาอยู่ด้วยทุกวันเลยไม่ได้รู้สึกเสีนใจอะไรแต่พอเขาจะย้ายออกเราก็ง้อเขาหลายวันแต่เขาบอกเขาหมดรักแล้ว ด้วยความที่เขาอายุน้อยเขาอยากมีชีวิตวัยรุ่น อยากมี  ป็อปปี้เลิฟแต่ตรงนี้เป็นแค่เหตุผลบางส่วน แต่เเค่อยากออกไปใช้ชีวิตของเขาโดยที่เลิกกันแต่เราก็ไม่ยอม เรารู้ดีสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ดีเลยทั้งเขาแหละเราแต่เราไม่อยากเสียไป เลยคุยกันหลายๆอย่างทัง เขาขอออกไปใช้ชีวิตเขาแล้วจะกลับมาในอนาคตแต่เรามองว่าเป็นไปไม่ได้หรอกเธอก็ต้องเจอใครต่อใครจะกลับมารักเราได้ไง ทั้งการที่เราขอคบต่อแต่ให้เธอไปใช้ชีวิตของเธอให้เต็มที่เราจะไม่ทักไปจะไม่ไปหา แต่แค่อย่านอกใจก็พอ แฟนก็ไม่ยอม  เลยคุยๆไปมาจะจดทะเบียนแต่แฟนจะขอไปใช้ชีวิตหาห้องอยู่เองจนเขาเรียบจบถึงกลับมาแต่ระหว่างนั้นเขาจะทำไรก็ได้ ทุกอย่างเราโอเคหมดเลย แต่เราติดตรงที่ รวมถึงการที่เขามีแฟน มีคนอื่นพาคนอื่นขึ้นห้องหรือมีอะไรกับคนอื่น แรกเราก็ไม่ยอมแต่ถ้าไม่เอาแบบนี้แฟนก็ไม่โอเคตกลงกันไม่ได้ จนเรายอม เรายอมที่จะมำใจยอมรับละรอเขากลับมาหลังเรียนจบ  แต่การไปมีไรกับคนอื่นหรือมีแฟนมันรู้สึกแย่มากที่ต้องรู้ แต่เราก็ไม่อยากปล่อยเขาไป ในมุมมองของผใคือเขาแค่ยังไม่อิ่มตัวกับชีวิตวัยรุ่นแต่เมื่อไหร่ที่เขารู้เขาคงคิดถึงเราสักวันเราเลยไม่อยากเสียเขาไปเรายอมอดทนเพื่อนที่จะให้เขาคิดได้