นิทานเรื่องราพันเซล

นานมาแล้ว มีแม่มดใจร้ายนามว่า "แม่มดโกเธล" อาศัยอยู่ในป่าลึก  วันหนึ่งเธอขโมยเด็กทารกหญิงผมสีทองสวยงามจากครอบครัวหนึ่ง  ตั้งชื่อเด็กหญิงว่า "ราพันเซล"
แม่มดโกเธลเลี้ยงดูราพันเซลในหอคอยกลางป่า  หอคอยไม่มีประตู  ไม่มีบันได
ราพันเซลมีผมยาวสลวยสีทอง  ยาวจนถึงพื้น
เมื่อราพันเซลอายุ 12 ปี  แม่มดโกเธลต้องการขังเธอไว้ในหอคอย
แม่มดโกเธลสอนให้ราพันเซลร้องเพลง
"ราพันเซล  ราพันเซล  ปล่อยผมลงมาให้ฉัน"
เมื่อแม่มดโกเธลต้องการขึ้นหอคอย  เธอจะยืนอยู่ใต้หอคอย  ร้องเพลง
ราพันเซลจะปล่อยผมยาวลงมา  แม่มดโกเธลจะใช้ผมของราพันเซลปีนขึ้นไป
วันหนึ่ง  เจ้าชายรูปงามได้ยินเสียงร้องเพลงของราพันเซล  เขาหลงใหลในเสียงเพลง
เจ้าชายพยายามหาทางขึ้นหอคอย  แต่ไม่พบ
วันหนึ่ง  เจ้าชายเห็นแม่มดโกเธลปีนขึ้นหอคอย  เขาจึงแอบฟังเพลง
เมื่อแม่มดโกเธลจากไป  เจ้าชายร้องเพลง
"ราพันเซล  ราพันเซล  ปล่อยผมลงมาให้ฉัน"
ราพันเซลปล่อยผมลงมา  เจ้าชายปีนขึ้นไป
ราพันเซลตกใจเมื่อเห็นเจ้าชาย
เจ้าชายและราพันเซลตกหลุมรักกัน
เจ้าชายมาหาราพันเซลทุกวัน
แม่มดโกเธลรู้เรื่อง  เธอโกรธมาก
แม่มดโกเธลตัดผมราพันเซล  ไล่ราพันเซลไปอยู่ป่าไกลโพ้น
แม่มดโกเธลปลอมตัวเป็นราพันเซล  รอเจ้าชาย
เมื่อเจ้าชายมา  แม่มดโกเธลผลักเขาลงจากหอคอย
เจ้าชายตาบอด
เจ้าชายหลงทางในป่า
เขาได้ยินเสียงร้องเพลงของราพันเซล
ราพันเซลวิ่งมาหาเจ้าชาย
เมื่อราพันเซลกอดเจ้าชาย  น้ำตาของราพันเซลไหลลงบนตาเจ้าชาย
เจ้าชายหายตาบอด
เจ้าชายและราพันเซลแต่งงานกัน
พวกเขามีชีวิตที่มีความสุข
คติสอนใจ,
ความรักสามารถเอาชนะอุปสรรคได้
เราควรช่วยเหลือผู้อื่นที่ตกทุกข์ได้ยาก
เราไม่ควรทำบาปเพื่อแลกกับสิ่งใดก็ตาม