ก่อนอื่นเลยเรากับสามีแต่งงานกันในวัย27ได้1ปีกว่า ก่อนหน้าเราคบกัน6-7 ปี งานแต่งก็ไม่ได้จัดใหญ่ จัดเล็กๆอบอุ่น พอจบพิธีเราก็ย้ายมาอยู่ที่จังหวัดบ้านเกิดของสามี ทุกอย่างก็ดูแปลกใหม่และเร็วสำหรับเรา เราพยายามปรับตัวปรับหลายๆอย่างให้เข้ากับทางบ้านสามี ทุกอย่างก็ดำเนินไปเรื่อยๆ และเรามักจะชอบถามสามีเราว่า รักเค้ามั้ยเป็นคำถามที่เราหรือผู้หญิงคนอื่นๆก็น่าจะชอบถามแฟนตัวเองอยู่แล้ว และสามีเรามักจะชอบตอบว่าถ้าไม่รักจะอยู่ด้วยกันแบบนี้หรอก มันก็เป็นคำตอบที่เราก็ชอบ แต่พอแต่งงานกันได้1ปีจะเข้าเดือนที่2 อยู่ๆสามีเราก็พูดขึ้นมาว่า ที่ตัวเคยถามเราว่ารักเค้ามั้ยตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันเหมือนเพื่อนกันมากว่า มันมีไม่คำว่ารักเหลืออยู่เลย ตอนนั้นเราน้ำตาเราอาบแก้มเลยค่ะอยู่ๆน้ำตาก็ไหลมาเป็นสาย ความรู้สึกทั้งหมดคือพังไปตรงนั้น เราพูดไม่ออก ชีวิตหลังแต่งงานที่เราวาดไว้ว่าจะใช้ชีวิตไปด้วยกันจนแก่ทุกอย่างคือมืดดับ ทั้งโกรธ เกลียด  ทั้งๆที่เรารักเค้าดูแลทุกอย่างเค้าอย่างดี และเค้ามักจะยัดเหยียดความคิดที่เค้าคิดมาให้เราคืดแบบเค้า เค้าก็จะคอยบอกว่าเราก็ไม่ได้รักเค้าหรอกเราก็คิดว่าความรู้สึกเราก็เป็นเพื่อนกันแหละแค่ไม่รู้ตัวงี้ เค้าเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดไม่อยากทำให้ตัวเองเป็นต้นเหตุที่เราเลิกกันพยายามให้เราคิดแบบที่ตัวเองคิด ไม่บอกเลิก มีการมาบอกว่าแต่เราก็อยู่ด้วยกันได้นะไม่ว่าอะไรอยู่ในสถานะเพื่อน กล้าพูดออกมาได้ไง เราก็ไม่ตอบโต้อะไรเพราะความรู้สึกเรามันพังไปหมดแล้วเราไม่รู้จะต้องตอบอะไรออกไปไม่มีแม้กระทั้งแรงจะยืน ตอนนี้เราเกลียดเค้ามาก แต่เรายังไม่ได้หย่ากันค่ะ เพราะเราไม่รู้จะบอกแม่เรายังไงเราไม่อยากให้แม่เราเสียใจแต่ความรู้สึกเราไม่เหลือแล้วค่ะ เราไม่กล้ากลับบ้านไปบอกแม่เพราะในวันงานแต่งเราแม่เรามีความสุขมาก ตอนนี้เราแยกกับอยู่คนละที่ค่ะ แต่อยู่ในจังหวัดบ้านเกิดมันนั้นแหละ เพราะเราไม่รู้จะไปยังไงต่อในชีวิตทั้งงานใหม่ที่พึ่งได้ก็ไม่อยากทิ้งไป  เราไม่รู้จะปรึกษาใครเลยค่ะว่าจะเริ่มบอกทุกคนยังไง แล้วตัวเราที่จะต้องมีประวัติหย่ากับสามีงี้ เราไม่คิดไม่ฝันเลยด้วยซ้ำ แล้วเราจะต้องเริ่มต้นใหม่ยังไง กระทู้นี้อาจจะเป็นกระทู้ของคนโง่ที่ไม่รู้จะหาคำตอบยังถึงต้องมาตั้งกระทู้ถามคนอื่นมากกว่าคนข้างตัว เพราะเราไม่กล้าที่จะบอกจริงกับทุกคนจริงๆค่ะ อาจจะพิมพ์ผิดพิมพ์ถูกนะคะเพราะพอนึกถึงน้ำตามันก็ไหลออกมาตลอด