สวัสดีครับหัสกระทู้อาจจะฟังดูแปลกๆ แต่ลองฟังผมหน่อยน่ะคับ ผมพยามหลายรอบ พยามทุกๆอย่างแต่ทำมันเอามันออกไปจากหัวไม่ได้เลยครับ ตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลยครับ เพื่อนรอบๆข้างก็หายไปหมดครับครัว ก็ไม่เอาแล้วครับ ตอนนี้มาตั้งตัวใหม่เริ่มใหม่ ต่างจังหวัดคนเดียว ผมมีเงินติดตัวมา5000บาท  ค่าห้องจ่านสินเดือนนี้ครับ ตอนนี้ผมได้งานแล้วครับ ทำงานเป็นเด็กล้างจานได้เป็นรายวันวันละ400 บาท ไม่ได้ติดต่อกับที่บ้านเลยครับ เพราะยังติดเงินพ่ออยู่ประมาณ 90000 บาท ละอายใจครับ แต่ผมคิดว่าผมมีเงินจะส่งกลับบ้านไปให้เขา ตอนนี้ผมเหนื่อยมากเลยครับ เจอทั้งความเหงา เจอทั้งความลำบาค ผมคิดถึงบ้านมากกกกกก แต่ไม่กล้ากลับไปเลย มาอยู่คนเดียว ข้าวก็ต้องซื้อ กัน ทุกมือ ผมคิดถึงกับข้าวแม่มาก รวมๆแล้วตอนนี้ออกจากบ้านมาได้จะครบ 1เดือนแล้ว ครับ ตอนนี้ ผมอายุ 23 ปีแล้ว กลับมามองตัวเองคือก็ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยครับ เพื่อนๆก็หายไปตามกาลเวลา ตอนนี้ ก็ยังอยู่ด้วยตัวเองให้กำลังใจตัวเอง เหนื่อนก็ร้องไห้คนเดียว กินข้าวคนเดียว ตอนนี้ไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไงกับตัวเองครับ ก็รู้สึกว่า ตัวเอง ไม่ได้เก่งอะไร เลย ชอบด่อยค่าตัวเองตลอด รู้สึกว่า สิ่งที่เจอตอนนี้ มันก็คือเวรกรรม แล้วกำลังใช่กรรม อยู๋ เป้าหมายในชีวิตตอนนี้ คือ เก็บเงินติดตัว สัก 100000 บาท แล้วจะกลับบ้าน แต่มันพึ่งเริ้มต้นเองครับ ผมคิดถึง แม่มาก คิดถึงพ่อด้วย ไม่ได้ติดต่อกันจะครบ 1 เดือนแล้วครับ แต่ทำไงได้ตอนนี้ ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อ  ตอนนี้ชีวิตเหมือนเป็นอะไรก็ไม่ร็ความคิดในหัวเยอะไปหมดเลยครับ เศร้าจัดแต่ก็ส็คับ♥