คือน้องผกมันเป็นคนที่ชอบกวนตีนเรามาก   เเต่ผมเองก็เป็นคนที่หัวร้อนง่ายมาก   
          ผมก็เขาใจอยู่ว่าน้องของผมมันมีปัญหาในการพัฒนาสมองที่ช้ากว่าคนปกติเเล้วมันไม่อยากพัฒนา   ตัวเองเลย        มันจะเล่นเเต่มือถืออย่างเดียวเเล้วมีครังหนึ่งอนที่เข้าเรียนมันยังเอามือถือที่ลักมาจากบ้านมาเล่นอีกแล้วตอนครูบอกให้เอางานขึ้นมาครูบอก“นักเรียนเอาการบ้านขึ้นมาทำ”
มันก็เอามาทำการบ้านแล้วผมบอกว่าเออเสร็จแล้วจะยึดนะแต่มันไม่คืนเเต่มันกลับ  ไม่ให้คืนเเล้วมันก็ยึดของผมไปอีกเเล้วมันยังเเสดงว่าผมเป็นฝ่ายผิดอีก        ด้วยเเล้วทุกคนในห้องยังหันมามองผมอีกเเล้ว
        ผมเลยหยิบกระเป๋าออกจากห้องเเล้วผมมีความ    คิดว่าอยากกลับบ้านให้ไวที่สุดพอถึงบ้าน
            ผมเข้าห้องนอนร้องไห้ใส่หมอนจนหนึ่งทุ่ม
ผมออกมาจากห้องเเละไปอ้วกในห้องนํ้ายายผมด้วย
ความเป็นห่วงเเต่กลับตะคอกเเละด่ายายเเละเข้าไปต้อยน้องมด้วยความโกรธจากนั้นแม่ก็เข้ามาเคลียร์ให้ผมตะโกนด่าทุกคนด้วยความโกรธณตอนนั้นและผมก็เข้าไปนอนในห้องจนถึงของอีกวันหนึ่งและผมก็เข้าไปนอนจนถึงตอนเช้าของอีกวันหนึ่งผมรู้สึกดีขึ้นมากๆเหมือนไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนแล้วแม่ก็บอกน้องไปขอโทษผมแต่ผมไม่รับคำขอโทษจากมันเด็ดขาดตอนนี้ผมต้องอาศัยอยู่กับคนที่ผมเกลียดที่สุดในโลก