ตอนนี้จะจบม.6ละค่ะต้องย้อนกลับไปตอนปฐมนิเทศตอนม.1 เป็นช่วงเวลาที่สนุกสุดๆมีพี่สตาฟคนนึงตนนั้นเราอยู่ม.1พี่เค้าอยู่ม.4จะขึ้นม.5ตอนเปิดเทอม เราเริ่มรู้สึกปลื้มเค้าตอน.1นี้เเหละความรู้สึกตอนนั้นขอเเค่ได้เจอหน้าทุกวันก็มีความสุขเเล้วหลักจากขึ้นม.2ความรู้สึกเริ่มชัดพี่มันมีเเฟนเเกตอนนั้นรู้สึกเหมือนอกกมากอ่ะพยายามสุดไม่กล้าเข้าหาพี่เค้าเลยพี่เค้าก็อยู่ม.6ละความกล้าในใจเเม่งไม่ได้เพิ่มขึ้นเลยสักนิดเดียวก็ยังไม่กล้าคุยเหมือนเดิม มันมีโมเมนนึงคือพี่เเม่งนั้งกับเเฟนเเล้วเราเอาของไปให้เพื่อนเเฟนของพี่มันอ่ะเเล้วเเบบเข้าใจเลยหลอกอะไรหลอดได้เเต่หลอกใจไม่ได้เอ้ยอยากยะร้องไห้เลยตอนนั้น มีกำลังใจมาเรียนเพราะมีมัน อยากทำเกนดสวยจะได้รับเกียรติบัตรเพราะพี่มันเเต่ก็นั้นเเหละพี่มันเรียนจบใจเเม่งอย่าง วเฉาเลยเชื่อป่ะ ทุกวันนี้ยังงงกับตัวเองอยู่เลยว่ากูเนี้ยชอบคนๆนึงจะได้6ปีละ ตอนนี้พี่มันจะขึ้นปี3เเล้วอ่ะมหาลัยเเถวจตุจักร ปัจจุบนคืองงตัวเองสุดว่าทำไมชอบใครได้นานขนาดนี้ เเต่ที่เเม่งเล่นกับใจที่สุดคือไรรู้ป่ะคือมหาเค้าให้มาฝึกสอนไรงี้พี่มันมาฝึกที่รร.นี้ตอนเรียนพละน่ะ ตอนสอบสมรรถภาพนะที่มันให้ยืดตัวอ่ะพี่มันจับขาฉันเเกเเล้วกดลงบอกว่าอย่างอขา พี่จะรู้ไหมตอนนี้ฉันด่ามันสารพัดอ่ะเพราะเจ็บมาก เเต่ก็นั้นเเหละเป็นครั้งเเรกที่ได้ไกลมันขนาดนี้ ปัจจุบันก็ยังชอบอยู่เเกตอนนี้ที่พิมพ์ก็ยังชอบใจคนอ่ะเนอะพยายามละตัดใจเเต่มันไม่ขาดสุดท้ายก็ยังชอบอยู่ อยากจะถามว่าควรทำไงกับตัวเองดี จะขึ้นหมาลัยละยังมูฟจากพี่มันไม่ได้เลยคร้าาาา