ตอนผมมีช่วย5พันแต่ผมขายของไม่ได้พี่มี่เรายืมมา1พันผมเครียดมาก ปรกติผมเกลียดนิสัยแบบนี้ คือเราหาไม่ทันจริงๆ แต่เราไม่กล้าบอก เรากลัวเขาจะไม่เข้าใจ ชีวิตผมอาจมีค่าแค่1พัน ผมยอมรับมาก ผมเสียใจจริงๆ ทำไมทุกคนต่างเฉย กลายเป็นความรู้สึกไม่อยากอยู่เลย เหมือนโลกนี้ไม่มีใครจริงใจ ทุกคนถามว่าทำไมไม่พ่อแม่ บอกไปคุณคิดว่าเขาจะไม่ด่าผมหรือ ด่าไม่พอ เวลากี่ครั้งก็เแาเรื่องนี้มาพูด แต่ไม่คิดเลยหรือที่ผ่านมาผมให้ตลอด ตอนนี้มิจฉาชีพเยอะทำให้ผมกลายเป็นคนที่หลบพี่ที่เรารับปาก แต่สุดท้ายผมทำลายความศัทธา กลืนน้ำลาย ผมจนตรอกจริงๆ ผมควรต้องไปแล้วใช่ไหม ชีวิตที่ไม่มีใครเลย