เราจะมาเล่าเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวของเราเองนะคะ เราก็เป็นเด็กธรรมดาๆคนนึงที่เติบโตมาในสภาพครอบครัวที่ค่อนข้างดี เราจะมีพี่ชายอยู่คนนึง เวลาเรามีของอร่อยๆหรือมีอะไรดีๆเราก็จะแบ่งให้พี่ชายเราตลอด เราเสียสละทุกอย่างให้พี่ เวลาพี่เราทำอะไรผิดพี่เราก็จะไม่โดนว่าหรือโดนด่า แต่พ่อแม่เขาจะเอามาลงที่เราแทน ซึ่งตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกค่ะ พอนานๆมาเราโดนแบบนั้นตั้งแต่เด็กๆจนเราโตขึ้นพอที่จะมีความรู้สึกมากขึ้นมีความคิดที่ดูโตขึ้น เราก็เริ่มคิดว่าเราผิดอะไรทำไมต้องเป็นเราคนเดียวที่โดนด่าโดนว่า ที่เราตั้งชื่อกระทู้ว่าห้องสี่เหลี่ยมก็เพราะ เซฟโซนเดียวที่เราเหลืออยู่ในตอนนี้คือห้องนอนสี่เหลี่ยมของเราค่ะตั้งแต่เล็กจนโตเหมือนเราจะใช้ชีวิตอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมมากกว่าการได้อยู่กับครอบครัว ตอนที่เราร้องไห้มันก็เกิดจากคำพูดต่างๆของพ่อแม่เรา จนเราหนีเข้ามาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของเราตลอด ห้องสี่เหลี่ยมของเราแทบจะเป็นบ้านหลังหนึ่งของเราแล้วค่ะ เราบอกเลยนะคะว่าบ้านสำหรับเรา ไม่ใช่สิ่งที่ก่อสร้างออกมาเป็นอาคารหรือเป็นหลัง แต่บ้านคือสถานที่เซฟโซนสำหรับเราค่ะซึ่งบ้านที่เราอยู่ก็คือห้องสี่เหลี่ยมของเรานั่นแหละค่ะ เราอยากจะบอกทุกๆคนที่เจอปัญหาเดียวกับเรานะคะว่า สู้ๆค่ะถ้าคุณเจอวันที่ไม่ดีวันที่อาจจะแย่คุณลองยิ้มเยอะๆนะคะ การยิ้มยังดีกว่าการร้องไห้อีกนะคะ เราก็อาจจะไม่ใช่ผู้วิเศษหรืออะไรเราก็เป็นคนธรรมดาๆคนนึงก็ต้องมีบ้างค่ะที่ต้องเจอวันแย่ๆแต่วันข้างหน้าต้องเป็นวันที่ดีของคุณแน่ค่ะ
Have a nice day naka🌻
เราขอให้ทุกๆคนมีห้องสี่เหลี่ยมที่ดีนะคะ