คือผมก็เป็นเด็กดื้อคนนึงที่ไม่ค่อยจะเชื่อฟังแม่ตอนเด็กๆ ไม่เคยคิดถึงเรื่องความตาย ไม่เคยกลัวเลยสักนิดชอบมีเรื่องชกต่อยทะเลาะกันตามวัย จนผมเข้า มัธยมศึกษา ผมก็สัญญากับแม่ว่าจะเลิกดื้อและเกเร ผมก็ใช้ชีวิตประจำวันอยู่กับแม่ของผม ผมเป็นคนที่ชอบอยู่บ้านไม่ค่อยออกไปไหน ส่วนมากผมจะติดแม่มากๆ พอมีอยู่วันนึงผมนอนไม่หลับยังไงผมก็นอนไม่หลับ แล้วผมก็คิดในหัวว่า ถ้าวันนึงแม่ไม่อยู่กับเราเราจะอยู่ยังไง แล้วผมก็ร้องไห้ ก็เลยไปหาแม่ที่ห้อง แล้วก็ไปกอดแม่ แล้วก็บอกว่าผมนอนไม่หลับ แม่ก็ปลอบผม แล้วทำให้ผมยิ่งรักแม่มากขึ้น
แล้วพอถึงทุกวันนี้ ผมเป็นคนที่กลัวความตายมากกก ผมกำลังจะนอนใส่หูฟังฟังเพลง แล้วอยู่ๆในหัวผมก็คิดขึ้นมา ว่าถ้าวันนึงเราตายไปแล้ว เราจะไปอยู่ตรงไหน ความรู้สึกเรา คนรอบข้างเรา แล้วจิตของเราจะไปอยู่ตรงไหน อะไรที่เรามองเห็นอยู่รอบๆ จะมืดไปหมดเลยไหม เพื่อนเรา พ่อแม่ พี่ มันจะมืดไปหมดจนมองไม่เห็นอะไรเลยไหม แล้วความรู้สึกนึกคิดของเรา ร่างกายเรา มันจะหายไปเลยไหม แล้วผมก็น้ำตาไหลทุกครั้งที่คิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาในหัว ชีวิตคนเรามันสั้นจริงๆนะครับ
สุดท้ายผมก็ขอให้ทุกคน มีความสุขกับชีวิตในแต่ละวันให้มากๆนะครับ อยู่กับคนที่เรารักให้มากๆๆ สำหรับผมก็คงเป็นครอบครัวที่ผมรักพวกเขามากๆ🤍