ส่งหลานไปให้แม่ของหลานเลี้ยงได้แค่ไม่กี่ปีมารู้อีกทีหลานก็ติดบุหรี่กลายเป็นเด็กเกเรไม่เอาการเรียนไปแล้ว...เรื่องมาจากตั้งแต่คลอดมาแม่ก็เอามาฝากไว้ให้เรากับปู่ย่าเลี้ยง เลี้ยงมาแบบเด็กทั่วไปมีดื้อบ้างก็ตีบ้างสอนบ้าง ให้ความรักอย่างเต็มที่เหมือนลูกแท้ๆ จนน้องจบอนุบาลแม่น้องก็มาขอน้องไปอยู่ด้วยแต่ก็พาไปให้ยายเลี้ยงเฉยเลย ตอนอยู่กับย่าคือติดต่อกันไม่ได้เลย ต้องถามไถ่ทางแม่เค้าแต่แม่หลานก็ไม่ค่อยอยากจะตอบเลย คิดถึงหลานมากจนขอที่อยู่หลานก็คุยไรกันแล้วไปหาหลานที่สารคาม สภาพตอนเจอคือตกใจ หลานตัวดำโดนตัดผมสั้นหน้าม้าแหว่งๆพร้อมแผลจุกจิกเต็มตัวเหมือนรอยยุงกัด เนื้อตัวเสื้อผ้าก็มอมแมมมาก คุยกับหลานได้ไม่นานก็แอบไปร้องไห้ในรถ สภาพตอนอยู่กับเรายังอยู่ดีกินดี อยากได้อะไรก็ได้อยากกินอะไรก็ได้กิน เรามีเงินมีความรักมีความพร้อมให้เขาได้เสมอ มันเศร้าตรงที่ว่ารักแค่ไหนพร้อมแค่ไหนก็ขอเอาลูกเขามาเลี้ยงไม่ได้ ก่อนกลับหลานร้องไห้ขอไปอยู่ด้วยแต่สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นคือยายเดินไปถือไม้มาลากหลานออกจากเราไม่ให้มายุ่ง ใจสลายเลยในตอนนั้น ก็ผ่านไปหลายปีไม่รู้หลานเป็นยังไงในเวลาที่ผ่านมา รู้แค่ว่าจบป.1ก็ไปอยู่กับแม่เลย จนหลานมีมือถือ โทรคุยกันทุกวันบางทีการเงินดีก็ไปรับพาหลานไปเที่ยว จนหลานอายุ13 พอเข้าสู่วัยรุ่นก็ปกติที่จะมีโลกส่วนตัวเป็นของตัวเองจะไม่ได้โทรคุยกันเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่เราก็ยังเป็นคนจ่ายค่ารถค่าขนมให้ตลอด มาวันนึงเห็นโพสแม่หลานมาโพสบ่นว่าลูกติดบุหรี่โรงเรียนก็หยุดบ่อย เลยไปคุยกับหลาน สรุปคือทะเลาะกับหลานแล้วก็โทรคุยกับแม่เขา แม่เขาเล่าว่าหลานติดบุหรี่มาสักพักแล้ว ติดจากเพื่อนที่โรงเรียนในวงดนตรีที่เขาอยู่ แต่พอใจเย็นแล้วไปคุยกับหลานก็คดีพลิกเลยหลานเปิดใจบอกติดจากแม่ แม่สูบบุหรี่ให้เห็นทุกวันจนเขาแอบไปลองของแม่แล้วก็ติดเลย มันโครตเจ็บที่เราเลี้ยงฟูมฟักเขามาอย่างดี แต่พอส่งไปให้แม่แท้ๆคนที่เราไว้ใจเลี้ยงมันก็เหมือนส่งเขาไปให้โดนทรมานมาตลอด