ปกติ จะทำงาน ที่จังหวัดติดๆกัน ไปกลับบ้านทุกอาทิต  แม่ก็ป่วยบ้างบางทีก็หยุดงานไปเอายาไห้ แต่ทีบ้านมีพี่ชายอยู่บ้านติดกัน และแม่อยู่กับพ่อ คือเค้าดูแลตัวเองได้ อยูมาวันนึงแม่ช้อค จากอาการไข้มาหลายวัน แต่คนทีบ้าน อยู่กันแต่ไม่มีไครคิดอะไร พอหนูรู่หนูต้องหยุดงาน ตั้งแต่นั้นคือหยุดยาวจนปัจจุบัน หนูสละอะไรทึทำได้คือทำคนเดียว สรุปหนักมาก จนข้างเตียงต้องมาช่วย   แล้วคนทีบ้านก็อยู่สบาย เรื่องไม่ติดใจมากเพราะผ่านมาแลว พอทีนี่พอกลับมายุบ้าน ต้องคุมอาหาร ไม่ไห้กลับไปเกิดโรคดัน  แกดื้อไม่ฟัง เราก็บ่นเตือนห้าม แต่แกไม่ฟัง จนโรครุมเร้าเรื่อย เรื่องนี่ก็ดังได้ทุกวัน พอทีนี่เรื่องรายได้ที่บ้านของแม่ เกิดปันหาอีก มีพี่ ชาย ชอบรสนิยมสูง ไม่เคยคิดว่าทีบ้านไม่มีเงิน ก็ชอบสั่งหรือซื้ออะไรทีเกินตัว แล้วเราต้องจ่าย ค่าของต่างๆนาๆของไม่จำเป็นก็เยอะมาก พอเราบอกว่าซื้อแบบนี้ ทั้งทีตัวเดียวกัน แต่ก็ไปซื้อของราคาสูงมาก ไม่สามัคคีเลยเอาจิงๆจนเรามีปันหา คือไปเตือนไม่ได้ คือจะไม่พอใจทันที แต่ถ้าว่าคนอื่นว่าได้  ถึงปกติเราไม่คุยกันอยู่แล้ว  อะไรก็ได้ ที่ทำแล้ว ชนะคนอื่นคือจะทำ ทั้งทีไม่เคยถามเราถามแม่ คือเราคิดว่ามายุ่งอะไรขนาดนี้ บางทีเงินไม่เหลือสักบาท คือตอนนี้หนูเหนื่อยใจมาก  จากเราคนใจเยน ทำงาน สงบๆมาอยูบ้านแล้วเราต้องทำนิสัยบ่น ว่า เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เครียดมาก แล้วเรามาอยู่บ้าน ทีบ้านไม่มีเงิน เราก็ไม่มีอีก จะหามาจากไหนก็ทีบ้านไม่มี แต่พอเราบอกจะออกไปทำงานข้างนอก ก็บอกไห้อยู่ แล้วเราอยู้แต่เราไม่มีเงิน เราต้องสร้างตัวเก็บเงิน แล้วพี่ก็หางานมายัดเยียดไห้เรา ที่จริงเราชอบอะไร ทำอะไรเราต้องเลือกเองไม่ใช้เหรอ ตอนนี่กลับมาอยู่บ้านกันหมด การทีเราจะออกไปยุข้างนอกสักคนมันผิดเหรอ ยิ่งอยู่ยิ่งเครียด ปันหารอบด้าน พอเราจะออกไปเค้ากะหาว่าเราแบบนั้นแบบนี่อีกไม่ยอมรับปันหา  จากคนทำงาน ประจำ และต้องมาอยู่แบบนี้คือไม่ชิน และไม่มีเงินด้วย ท้อมากค่ะ